Ο οίκτος όπως λανθασμένα πιστεύουμε οι περισσότεροι δεν είναι ποιότητα καρδιάς όπως η συμπόνια και βρίσκεται έξω από τον κόσμο της αγάπης Είναι κατασκεύασμα νοητικό και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι συνυφασμένος με την δύναμη.
Γιατί, αν λυπάσαι κάποιον, τον θεωρείς αδύναμο ή τουλάχιστον πιο αδύναμο από εσένα και προσεγγίζεις μέσα από την δύναμή σου την δική του αδυναμία. Και χωρίς να το καταλαβαίνεις τρέφεσαι ενεργειακά από αυτήν την κατάσταση..
Όταν συμπονάς κάποιον συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Βρίσκεστε στην ίδια θέση δύναμης και αδυναμίας. Είστε ίσοι. Κατανοείς ό,τι του συμβαίνει και του συμπαραστέκεσαι με τον τρόπο που αυτός χρειάζεται χωρίς να χάνει κανένας από την δύναμη του.
Γι’ αυτό: Δεν χρειάζεται να έχεις οίκτο για τον άνθρωπο που ίσως είναι ακόμα στη ζωή σου αλλά ο έρωτας μεταξύ σας έχει τελειώσει. Δεν χρειάζεται να λυπάσαι ούτε για κείνον ούτε για σένα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ακούσεις την καρδιά σου και να πας όπου θέλει να πάει αυτή.
Και ναι, μπορεί η φυγή σου να τον κάνει να νιώσει προσωρινά δυστυχισμένος, όμως ταυτόχρονα θα του ελευθερώσει και τον χώρο που χρειάζεται για να γνωρίσει κάποιο άλλο πρόσωπο, που θα είναι καταλληλότερο γι’ αυτόν και θα του προσφέρει ότι αυτός λαχταρά...
Είναι καλύτερα να φύγεις για να ελευθερωθείτε και οι δυο, πάρα να επιτρέπεις να περιφέρει τη δυστυχία του γύρω σου.
namaste
despoina palamari
