Όταν η μονιμότητα γίνεται πρωταρχική, η αγάπη γίνεται δευτερεύουσα

Η ζωή αποτελεί συνεχή ροή. Τα πάντα αλλάζουν, κινούνται. Τίποτε δεν είναι στατικό, τίποτε δεν είναι μόνιμο. 

Σου έδωσαν την ιδέα της μόνιμης αγάπης η οποία πρόκειται να καταστρέψει όλη σου τη ζωή. Θα περιμένεις μόνιμη αγάπη από την καημένη τη γυναίκα και η γυναίκα θα περιμένει μόνιμη αγάπη από σένα. 

Η αγάπη γίνεται δευτερεύουσα, η μονιμότητα γίνεται πρωταρχική. Και η αγάπη είναι ένα τόσο ευαίσθητο λουλούδι που δεν μπορείς να την εξαναγκάσεις να είναι μόνιμη. Μπορείς να έχεις πλαστικά λουλούδια, αυτό έχουν οι άνθρωποι, ο γάμος, η οικογένειά τους, τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους, τα πάντα είναι πλαστικά. Το πλαστικό έχει ένα πολύ πνευματικό πράγμα: είναι μόνιμο.

Κεραυνοβόλος έρωτας: Είναι άραγε δυο ψυχές ή δυο πληγές που καλούν η μία την άλλη

Η εντύπωση ότι γνωρίζεις τον άλλο από πάντα προκαλεί μεγάλη σύγχυση. Για να την εξηγήσουν, μερικοί επικαλούνται τη μετενσάρκωση. Στην πραγματικότητα, ο εγκέφαλός μας φαίνεται να διαβάζει το υποσυνείδητο του άλλου. Ανιχνεύει μια προβληματική που γνωρίζουμε, συμπληρωματική της δικής μας και η οποία μας επιτρέπει να ξαναπαίξουμε ορισμένες πλευρές της ιστορίας μας. Τις περισσότερες φορές, λοιπόν, είναι, δυο πληγές και όχι δυο ψυχές που καλούν η μία την άλλη.

Οι ρομαντικοί άνθρωποι

Από την Ιωάννα Γκανέτσα

Η ιστορία του ρομαντισμού έχει γραφτεί στα τέλη του 18ου αιώνα, αρχές του 19ου όταν ξεκίνησε το κίνημα, επειδή κάποιοι μπούχτισαν από τις συμβάσεις του κλασικού και αποφάσισαν να εκφραστούν ελεύθερα.

Εκδηλώθηκε ως αντίδραση στον ορθολογισμό του διαφωτισμού και αποτέλεσε έκφραση της απελευθέρωσης της φαντασίας και των προσωπικών συναισθημάτων. Κάποια στιγμή έφυγε από τα πλαίσια της τέχνης κι έγινε στάση ζωής.

H έννοια του ρομαντισμού, ιδιαίτερα μέσα στις τέχνες, έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: την έμφαση στην πρόκληση ισχυρής συγκίνησης, όπως επίσης, τη μεγαλύτερη ελευθερία στις αντιλήψεις.

Οι ρομαντικοί συγγραφείς ανήγαγαν την ευαισθησία ως κύριο χαρακτηριστικό τους και προάσπισαν την ελευθερία τους στην επιλογή θεμάτων και τρόπων έκφρασης. Ο Wordsworth σημειώνει ότι η ποίηση προκύπτει από «την αυθόρμητη υπερχείλιση των ισχυρών συναισθημάτων».

Έρωτες που ποντάρουν στην αρχή χωρίς να ονειρεύονται το τέλος,

 Από την Ιωάννα Γκανέτσα

Σήμερα θα πω μια ιστορία ξεκινώντας από το τέλος της. Γιατί όλοι θυμούνται την αρχή και σπανίως μακαρίζουν το φινάλε. Όμως, το τέλος είναι σημαντικό γιατί είναι αυτό που κάνει αποτίμηση των στιγμών του έρωτα και τον αναδεικνύει νικητή ή ηττημένο.

Το παρόν γίνεται παρελθόν και οι στιγμές που μέθυσαν κάθε θύμηση με έκσταση αναμετρώνται μ’ εκείνες που σβήστηκαν απ’ την προσωρινή μνήμη πριν αποθηκευτούν στον σκληρό δίσκο του υποσυνείδητου.

Σ’ αυτή την ιστορία το τέλος γράφτηκε με χρώματα ψυχρά και αχνά. Με μνήμες θολές και συγκεχυμένες. Με αλήθειες που μπερδεύτηκαν με ψέματα και ψέματα που θεωρήθηκαν αλήθειες.

Πόνταρε ο έρωτας στις λέξεις και χάθηκε στη μετάφραση. Ο ένας προσπαθούσε να τον περιγράψει και ο άλλος να τον κρύψει πίσω από αποσιωπητικά...

Δυο ξένοι συναντήθηκαν…

Μια φορά κι έναν καιρό…. Δυο ξένοι συναντήθηκαν… 
Κοιτάχτηκαν στα μάτια και είδαν ο ένας στον άλλον τον ιδανικό  σύντροφο…

Είναι τόσο γοητευτικός, δυνατός, τρυφερός, ευαίσθητος… είναι ότι αναζητούσα… σκέφτηκε εκείνη….

Είναι τόσο όμορφη, τόσο ερωτική, τόσο μαγευτική… είναι ότι αναζητούσα… σκέφτηκε εκείνος…

Και οι μέρες περνούσαν και θάμπωσε λίγο η μαγεία, η ομορφιά, η τρυφερότητα, ο έρωτας… άρχισαν να μην είναι τόσο εύκολα τα πράγματα μεταξύ τους…

Μήπως έκανα λάθος άρχισαν να αναρωτιούνται…

Μήπως δεν είναι αυτός/η το «άλλο μου μισό»;

Και οι μέρες συνέχισαν να περνούν… και ο έρωτας ξέφτιζε ακόμα περισσότερο… η ομορφιά πήγε περίπατο και έδωσε τη θέση της στο φόβο, στον θυμό, στον έλεγχο… και η σχέση τους έγινε ένα πεδίο μάχης… κατάκτησης και κυριαρχίας…

Σχέσεις, το μεγάλο μυστήριο...

Έχω ακούσει πολλές φορές άντρες και γυναίκες να παραπονιούνται ότι τους εγκατέλειψε ο σύντροφος τους και να διατηρούν με πολλαπλούς τρόπους την πίκρα στο μυαλό και την καρδιά τους.
Κι αναρωτιέμαι; Μήπως τους είχαν εγκαταλείψει πρώτα εκείνοι/ες με την έλλειψη της αγάπης τους; Είμαστε άραγε ικανοί να αγαπήσουμε ή έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να αγαπηθούμε; Μπορούμε να ¨κυττάξουμε¨, να ακούσουμε  και να πλησιάσουμε την ¨ουσία¨ ενός άλλου ανθρώπου ή δεν ενδιαφερόμαστε για κανέναν άλλον έκτος από τον εαυτό μας;

Έρωτας ή αγάπη;

Από τον πατέρα Φιλόθεο Φάρο

Ο έρωτας έχει μέσα του την αυθυπέρβασή του. Είναι υπέρβαση του ναρκισσισμού –σ’ ένα ποσοστό, μια απώλεια. Οι φροϋδικοί, πάντως, λένε ότι ερωτευόμαστε αυτόν που μας καθρεφτίζει καλύτερα απ’ όλους τους άλλους. Αυτό λένε οι ψυχίατροι; Εγώ θα σας πω κάτι άλλο: ο έρωτας είναι μια φυσική θέση που γεφυρώνει χάσματα. Η δυσκολία με τον έρωτα ξέρετε ποια πιστεύω ότι είναι;  Φοβόμαστε ότι αν αφεθούμε να ερωτευτούμε, δεν θα ερωτευτούμε τον κατάλληλο άνθρωπο! Δεν θα ερωτευτούμε εκείνον που «πρέπει». Ο έρωτας μας βάζει σε μια τεράστια περιπέτεια, και συνήθως αυτός που ερωτευόμαστε δεν είναι αυτός που «πρέπει».  

Κι όταν τελειώσει ο έρωτας, πάτερ, τι γίνεται; 

Έρωτας και Μυστήριο

Η λέξη μυστήριο κυριεύει τις σκέψεις μου…

Υπάρχουν άνθρωποι που με κάνουν να ανοίγομαι και άλλοι που με κάνουν και κλείνομαι. Τι γίνεται;

Νομίζω πως εν μέρει συμβαίνει και εν μέρει είμαι εγώ που αποφασίζω να ανοιχτώ ή όχι σε συγκεκριμένους ανθρώπους ανάλογα τη στιγμή. Πάντα μας τριγυρίζει ο φόβος να παραδοθούμε, να υποφέρουμε, να χάσουμε την ισορροπία μας κι όλα όσα καταφέραμε χτίζοντας την ταυτότητα μας;

Με ενδιαφέρει το θέμα της χημείας με τον άλλον ίσως γιατί εκεί βρίσκεται το μυστήριο. Για παράδειγμα με εντυπωσιάζει η διαπίστωση πως μπορούμε τώρα να κοιτάξουμε έναν άνθρωπο και να τον απορρίψουμε, ενώ μια άλλη στιγμή προς μεγάλη μας έκπληξη να αλλάξουμε τη ματιά μας και να τον αγαπήσουμε.