Όταν το Εγώ φωνάζει, κωφεύει η Αγάπη

Η αλήθεια είναι ότι μια σχέση δεν χρειάζεται σκληρό αγώνα για να κρατηθεί. Επιθυμία χρειάζεται και Αγάπη. 
Όμως και οι δυο, μοιάζουν λίγες όταν βγαίνει το Εγώ μπροστά και βροντοφωνάζει το δίκιο του…

Οι φωνές του είναι τόσο δυνατές που σε κάνουν να κωφεύεις στην Αγάπη…

Και τότε! Τότε δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν μυρίζεις, δεν ρέεις… μόνο προσπαθείς να αποδείξεις… Να αποδείξεις τι; Μετά από λίγο ούτε καν θυμάσαι τι θες να αποδείξεις γιατί σε καταπίνουν κι εσένα τα ξεφωνητά σου… 

Φωνάζεις μόνο για να φωνάξεις!

Αρνείσαι μόνο για να αρνηθείς!

Και οι σιωπές ανάμεσά σας κρύβουν τα πιο επικίνδυνα ουρλιαχτά…

"Της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην παρουσία"

"Της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην απουσία" λέει ο στίχος ενός τραγουδιού. Κι αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν η ουσία της αγάπης να είναι η απουσία. 

Μόνο παρουσία μπορεί να έχει η αγάπη, αλλιώς δεν είναι αγάπη. Είναι εγωισμός, είναι μοναξιά, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη!

Οι άνθρωποι δυστυχώς έχουμε εθιστεί σε μια αγάπη κτητική, στην οποία θεωρούμε τον άλλο δεδομένο και επομένως δεν αναγνωρίζουμε την παρουσία ως απαραίτητη ποιότητα της αληθινής αγάπης. Και δεν μιλώ μόνο για τον έρωτα αλλά για όλες τις εκφάνσεις της αγάπης. 

Άλλο αγάπη, άλλο εξάρτηση.. οι 5 σημαντικές διαφορές!

Αγαπάτε τους συντρόφους σας ή είστε απλώς εξαρτημένοι από αυτούς; 

Η αγάπη μπορεί να γίνει περίπλοκη, ωστόσο αυτό το άρθρο εξηγεί ορισμένες διαφορές ανάμεσα στην αληθινή αγάπη και την εξάρτηση. Ελπίζουμε πως αυτές οι εξηγήσεις θα σας βοηθήσουν στο να καλλιεργήσετε την τωρινή σας σχέση ή να δημιουργήσετε στο μέλλον μια σχέση βασισμένη στην αυθεντική αγάπη.

Η αγάπη είναι αυταπάρνηση, η εξάρτηση είναι εγωισμός.
Όταν αγαπάς, επικεντρώνεσαι στο να κάνεις τον άλλο χαρούμενο. Επινοείς τρόπους να βεβαιωθείς πως ο σύντροφός σου αισθάνεται ότι τον αγαπάς. Δεν κρατάς λογαριασμό, δεν διαφωνείς για το ποιος προσφέρει περισσότερα και δεν μαλώνεις για το ποιος υποτίθεται πως έπρεπε να πλύνει τα πιάτα. Δεν τον εκβιάζεις συναισθηματικά, δεν προσπαθείς να τον χειραγωγήσεις κι ούτε υποκινείς τη σχέση.

Το εγώ σου είναι εκείνο που πονά…

Τι τρέχει με σένα;

Ναι, δε λέω πονάς…

Πίστεψες, αφέθηκες, έντυσες την καρδιά σου με κόκκινα ρούχα και βγήκες σεργιάνι αγκαζέ με τον έρωτα…

Μύρισες Ζωή... γεύτηκες Ζωή … υπέγραψες μονάχος σου συμβόλαια παντοτινά και επαναπαύτηκες…

Κι ήρθε το μαύρο του πόνου να ντύσει το χαμόγελο σου, τις στιγμές σου…. 
Αγωνία… πόνος και δάκρυ…

Ποτέ ξανά! είπες και έβαλες την καρδιά σου στην κατάψυξη…
Έτσι δεν θα πονάω … σκέφτηκες… με αυτόν τον τρόπο δεν θα Την πληγώσω ποτέ ξανά…

Και κάλεσες χωρίς να το καταλάβεις τον πόνο να εγκατασταθεί μόνιμα στη ζωή σου…

Στράγγισες τη χαρά σου σ’ ένα Γιατί και σε ένα ΟΥΦ!

Η ΖΩΗ δεν είναι μονόδρομος

Όλοι οι άνθρωποι αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο να μείνουν προσκολλημένοι σε κάτι ή να το εγκαταλείψουν. Συνήθως μένουμε προσκολλημένοι στα όνειρά μας, στις ελπίδες μας, στον τρόπο που ζούμε και τη φιλοσοφία που έχουμε για τη ζωή. Όμως μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν ίχνη του Εγώ που τις περισσότερες φορές δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Το εγώ συνηθίζει να ¨έχει δίκιο¨ και γι’ αυτό παραμένει προσκολλημένο σε πρόσωπα και καταστάσεις για λανθασμένους λόγους. 

Σκεφτείτε πόσες δυστυχισμένες σχέσεις διατηρούνται γύρω μας επειδή ο ένας σύντροφος επιμένει να αποδείξει στον άλλο την αξία του. Να αποδείξει πως είναι σωστός και πως το δίκιο είναι με το μέρος του.
Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσονται σχέσεις κυριαρχίας και χειριστικότητας που μας απομακρύνουν από την αγάπη και μας οδηγούν σε τέλμα. Κι όταν η αγάπη θυσιάζεται στο βωμό της σύγκρουσης τότε είναι αναπόφευκτο κάποια στιγμή να παρουσιαστεί ο πόνος στο σώμα και η θλίψη να κυριεύσει τις σκέψεις, τις στιγμές, τη ζωή μας. Ακόμα και ένα τεράστιο εγώ μπορεί να ισοπεδωθεί από τον πόνο και την θλίψη. 

Αν θέλουμε γαλήνη

Το Εγώ γεννιέται όταν σε μια οργιασμένη συνουσία τα πρέπει, τα στερεότυπα, οι υποχρεωτικοί στόχοι, οι πρωτιές και τα υψωμένα δάχτυλα βιάζουν την παιδική μας αθωότητα. 

Εγκαθίσταται με θράσος στη παρθένα γη του μυαλού μας και τρέφεται από τα μπράβο, τα μετάλλια, τη δύναμη, την εξουσία, την ανάγκη...

Μεγαλώνοντας, όταν για τον έναν ή τον άλλο λόγο αρχίζουν να αλλάζουν οι σταθερές στη ζωή μας, γεννιέται μέσα μας η επιθυμία για εσωτερική γαλήνη...

Όμως δυστυχώς κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το μυαλό μας, με τις σκέψεις μας δίνοντας περισσότερο χώρο στο Εγώ να απλώσει τις ρίζες του στη συγχυσμένη γη του μυαλού μας.

Osho: Σχέσεις και Αγάπη

Οι σχέσεις αποτελούν δομή, ενώ η αγάπη είναι αδόμητη. Η αγάπη λοιπόν σχετίζεται ασφαλώς, αλλά δεν μετατρέπεται ποτέ σε σχέση. Η αγάπη είναι μια διαδικασία από τη μια στιγμή στην επόμενη. Να το θυμάσαι. Η αγάπη αποτελεί μια κατάσταση της ύπαρξής σου, όχι μια σχέση. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν κι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν. Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν υποκρίνονται πως αγαπούν μέσω των σχέσεων. Οι άνθρωποι που αγαπούν δεν χρειάζεται να έχουν κάποια σχέση – η αγάπη αρκεί.

Να είσαι άνθρωπος που αγαπά αντί να βρίσκεσαι μέσα σε μια σχέση αγάπης – διότι οι σχέσεις συμβαίνουν τη μια μέρα και εξαφανίζονται την άλλη. Είναι λουλούδια΄ το πρωί ανθίζουν, ως το βράδυ έχουν χαθεί. Εσύ να είσαι άνθρωπος που αγαπά…

Αυτοαγάπη

Η αποδοχή και η επιδοκιμασία του εαυτού μας είναι το μαγικό κλειδί που ανοίγει την πόρτα για τις θετικές αλλαγές μας.

"Μα πώς θα αλλάξω αν δεν κάνω την αυτοκριτική μου"; σε άκουσα να λες.
Δεν χρειάζεσαι αυτοκριτική μάτια μου αλλά κατανόηση και αποδοχή. Χρειάζεσαι αυτοαγάπη...

Η αυτοκριτική δεν είναι παρά σκέψεις που ακολουθούν την παλιά τους τακτική. Μας έχουν υψώσει πολλές φορές το δάχτυλο, όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας. Μας έχουν κρίνει, επικρίνει, τιμωρήσει και στο τέλος μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο αν συμμορφωνόμαστε και αν υψώνουμε και εμείς με τη σειρά μας το δάχτυλο στον εαυτό μας γινόμαστε καλοί άνθρωποι.

Η πραγματική αγάπη είναι μια συνεχής ροή

Η ζωή αποτελεί συνεχή ροή. Τα πάντα αλλάζουν, κινούνται. Τίποτε δεν είναι στατικό, τίποτε δεν είναι μόνιμο. Σου έδωσαν την ιδέα της μόνιμης αγάπης η οποία πρόκειται να καταστρέψει όλη σου τη ζωή. Θα περιμένεις μόνιμη αγάπη από την καημένη τη γυναίκα και η γυναίκα θα περιμένει μόνιμη αγάπη από σένα. Η αγάπη γίνεται δευτερεύουσα, η μονιμότητα γίνεται πρωταρχική. Και η αγάπη είναι ένα τόσο ευαίσθητο λουλούδι που δεν μπορείς να την εξαναγκάσεις να είναι μόνιμη. Μπορείς να έχεις πλαστικά λουλούδια, αυτό έχουν οι άνθρωποι, ο γάμος, η οικογένειά τους, τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους, τα πάντα είναι πλαστικά. Το πλαστικό έχει ένα πολύ πνευματικό πράγμα: είναι μόνιμο.

Γιατί η αγάπη πονάει τόσο;

Γιατί η αγάπη πονάει τόσο; Κι αν πονάει τόσο πολύ, είναι πραγματικά αγάπη; Ή μήπως είναι εγωισμός, αδυναμία, φόβος, δειλία και όχι αγάπη; Η αγάπη δεν μπορεί να είναι όλα αυτά. Η αγάπη είναι χαρά, απόλαυση, ομορφιά, δημιουργία, δόσιμο, άνοιγμα, αγκαλιά, χάδι, μοίρασμα. Η αγάπη δεν κρύβεται πίσω από πληγές και ενοχές. Η αγάπη, όταν υπάρχει και είναι εκεί, δε φοβάται να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να γεμίσει σώμα και ψυχή.

Το λάθος βέβαια που κάνουμε οι άνθρωποι, επειδή η αγάπη είναι βαθιά εσωτερική μας ανάγκη (κι ας μην το παραδεχόμαστε πολλές φορές), είναι ότι την ψάχνουμε παντού, ακόμη κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να την αντικρίσουμε στη βαθύτερη ουσία της. Κατατρυχόμαστε από τις φοβίες και τις προσωπικές μας ανάγκες και γι’ αυτό, αντί να δίνουμε την ψυχή μας στον άνθρωπο που αγαπάμε κι εκείνος σε μας, προβάλλουμε το «εγώ» μας, απαιτούμε, επιβάλλουμε, δεσμεύουμε τον άλλο γιατί έτσι μας βολεύει, γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε την αγάπη. 

Το Εγώ είναι απουσία Αγάπης

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Osho «ταξίδι προς τα μέσα»

Μόνο δύο φωνές είναι εφικτό να υπάρχουν μέσα σου και δεν υπάρχει καμία φωνή της αγάπης μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος από τη φωνή του εγώ. Και δεν υπάρχει καμία φωνή του εγώ μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος με τη φωνή της αγάπης. Αυτά τα δύο δεν μπορούν ποτέ να βρεθούν μαζί. Είναι ανέφικτο! Είναι ανέφικτο, όπως είναι ανέφικτο να υπάρχουν μαζί, το φως και το σκοτάδι.

Κάποτε πήγε το σκοτάδι στο θεό και του είπε: «Ο ήλιος με κυνηγάει συνεχώς. Με βάζει συνέχεια σε μπελάδες. Μ’ ακολουθεί από το πρωί μέχρι το βράδυ κι ώσπου να νυχτώσει, είμαι πολύ κουρασμένος. Κι όταν είναι νύχτα, πριν ολοκληρώσω τον ύπνο μου και την ξεκούρασή μου αρχίζει και πάλι να με ακολουθεί. Δεν θυμάμαι να του έκανα κάτι λάθος. Δεν νομίζω ότι τον θύμωσα ποτέ. Γιατί λοιπόν με ακολουθεί; Γιατί με ενοχλεί συνεχώς; Τι έχω. κάνει λάθος;»

Αγάπη και Εγω

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Osho «ταξίδι προς τα μέσα»

«Ονομάζω την αγάπη, το θεϊκό. Η προσευχή χωρίς αγάπη είναι ψεύτικη, άδεια, χωρίς νόημα. Χωρίς αγάπη, τα λόγια της προσευχής δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Και χωρίς αγάπη, κανένας από όσους ενδιαφέρονται για το ταξίδι προς τα μέσα δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει στο υπέρτατο.»

«Την ημέρα που εξαφανίζεται η σκιά του δικού σου εγώ, την ημέρα που δεν απομένει ούτε το εγώ ούτε το εσύ, εκείνη τη μέρα δεν χρειάζεται πια να αναζητήσεις το θεϊκό. Το θεϊκό θα έρθει να σε αναζητήσει.»

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αναζητήσει το θεϊκό, επειδή δεν έχει τη δυνατότητα για τέτοια αναζήτηση. Όταν όμως κάποιος έχει γίνει έτοιμος να εξαφανιστεί, έχει γίνει έτοιμος να είναι ο κανένας, έχει γίνει έτοιμος να γίνει μια, κενότητα, τότε ασφαλώς θα τον βρει το θεϊκό. Μόνο το θεϊκό μπορεί να αναζητήσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναζητήσει το θεϊκό, επειδή ακόμα και στην αναζήτηση, είναι παρόν το εγώ. «Έχω χρήματα, έχω θέση στο κοινοβούλιο, έχω μεγάλο σπίτι. Τώρα απομένει ο τελευταίος στόχος. Θέλω να πετύχω το θεϊκό. Αυτή θα είναι η τελική μου νίκη.» Αυτή η αναζήτηση ξεκινάει από το ίδιο το εγώ.