Το Εγώ είναι απουσία Αγάπης

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Osho «ταξίδι προς τα μέσα»

Μόνο δύο φωνές είναι εφικτό να υπάρχουν μέσα σου και δεν υπάρχει καμία φωνή της αγάπης μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος από τη φωνή του εγώ. Και δεν υπάρχει καμία φωνή του εγώ μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος με τη φωνή της αγάπης. Αυτά τα δύο δεν μπορούν ποτέ να βρεθούν μαζί. Είναι ανέφικτο! Είναι ανέφικτο, όπως είναι ανέφικτο να υπάρχουν μαζί, το φως και το σκοτάδι.

Κάποτε πήγε το σκοτάδι στο θεό και του είπε: «Ο ήλιος με κυνηγάει συνεχώς. Με βάζει συνέχεια σε μπελάδες. Μ’ ακολουθεί από το πρωί μέχρι το βράδυ κι ώσπου να νυχτώσει, είμαι πολύ κουρασμένος. Κι όταν είναι νύχτα, πριν ολοκληρώσω τον ύπνο μου και την ξεκούρασή μου αρχίζει και πάλι να με ακολουθεί. Δεν θυμάμαι να του έκανα κάτι λάθος. Δεν νομίζω ότι τον θύμωσα ποτέ. Γιατί λοιπόν με ακολουθεί; Γιατί με ενοχλεί συνεχώς; Τι έχω. κάνει λάθος;»

Τότε ο Θεός κάλεσε τον ήλιο και ρώτησε: 

«Γιατί κυνηγάς αυτό το κακόμοιρο το σκοτάδι; Συνεχώς κινείται, κρύβεται, βρίσκει καταφύγιο από ’δω κι από ’κει. Γιατί το ακολουθείς συνεχώς;»

Ο ήλιος είπε: «Που είναι αυτό το σκοτάδι; δεν το έχω συναντήσει. Δεν το γνωρίζω καν. Ποιος είναι το σκοτάδι; Τι είναι σκοτάδι; Δεν το έχω δει ακόμη, δεν το έχω συναντήσει ακόμη. Αν όμως, χωρίς να το καταλάβω, έχω κάνει κάποιο λάθος, τότε είμαι έτοιμος να απολογηθώ. Και από τη στιγμή που θα το γνωρίσω, δεν θα το ακολουθήσω ποτέ ξανά.»

Λένε ότι έχουν περάσει εκατομμύρια και τρισεκατομμύρια χρόνια απ’ αυτό το γεγονός, όμως το θέμα εξακολουθεί ναι μένει εκκρεμές στους φακέλους του θεού. Ο θεός ακόμα δεν έχει μπορέσει να βάλει το σκοτάδι και τον ήλιο μαζί. 

Κι εγώ σου λέω πως αυτό δεν θα μπορέσει να συμβεί ποτέ στο μέλλον, όσο παντοδύναμος κι αν είναι. Ούτε ο παντοδύναμος δεν έχει τη δυνατότητα να φέρει το σκοτάδι μπροστά στον ήλιο, επειδή το σκοτάδι και το φως δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

Υπάρχει λόγος που δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ο λόγος είναι ότι αυτό το σκοτάδι δεν έχει υπόσταση από μόνο του, οπότε δεν μπορεί να υπάρξει μπροστά απ’ τον ήλιο. Σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός. Πώς λοιπόν μπορεί να συνυπάρξει η απουσία και η παρουσία του ίδιου πράγματος; Σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του ήλιου. Το σκοτάδι, από μόνο του, δεν είναι τίποτα. Είναι απλώς η απουσία του ήλιου. Είναι απλώς η απουσία του φωτός. Έτσι, πώς μπορούν να συνυπάρξουν το φως και το σκοτάδι; Ο θεός δεν θα μπορέσει ποτέ να το διευθετήσει.

Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούν ποτέ να συνυπάρξουν τα εγώ και η αγάπη. Το εγώ είναι σαν το σκοτάδι. Είναι η απουσία της αγάπης, δεν είναι η παρουσία της αγάπης. 

Η αγάπη είναι απούσα μέσα σου, έτσι μέσα σου αντηχεί η φωνή του εγώ. Κι αυτή η φωνή του εγώ σου λέει:: «Εγώ θέλω να αγαπηθώ, εγώ θέλω να δώσω αγάπη, εγώ θέλω να πάρω αγάπη.»Έχεις τρελαθεί; Δεν έχει υπάρξει ποτέ καμία σχέση ανάμεσα στο εγώ και την αγάπη. Κι αυτό το εγώ μιλάει συνεχώς για αγάπη, λέγοντας: «θέλω να προσευχηθώ, θέλω να φτάσω στο Θεό, θέλω να ελευθερωθώ.»

Αυτό είναι το ίδιο μ’ αυτό που λέει το σκοτάδι: «θέλω να αγκαλιάσω τον ήλιο, θέλω να αγαπήσω τον ήλιο, θέλω να είμαι επισκέπτης στο σπίτι του ήλιου.» Αυτό είναι ανέφικτο!

Το εγώ είναι η απουσία της αγάπης. Το εγώ είναι η έλλειψη της αγάπης. Κι όσο περισσότερο εξακολουθείς να δυναμώνεις αυτή τη φωνή του δικού σου εγώ, τόσο λιγότερο θα είναι εφικτό να βρεις αγάπη μέσα σου. Όσο περισσότερο εγώ υπάρχει εκεί, τόσο περισσότερο θα είναι απούσα η αγάπη. Κι όταν είσαι γεμάτος εγώ, τότε η αγάπη πεθαίνει απολύτως.

Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη μέσα σου, επειδή αν κοιτάξεις μέσα σου, θα βρεις ότι εκεί αντηχεί συνεχώς, είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, η φωνή του εγώ σου. Ανασαίνεις μ’ αυτό το εγώ, πίνεις νερό μ’ αυτό το εγώ, μπαίνεις στο ναό μ’ αυτό το εγώ. Τι άλλο υπάρχει στη ζωή σου, εκτός απ’ αυτό το εγώ;

Τα ρούχα σου είναι τα ρούχα του εγώ σου, οι θέσεις σου είναι οι θέσεις του εγώ σου, η γνώση σου είναι η γνώση του εγώ σου, η πνευματική σου άσκηση, το να βοηθάς τους άλλους είναι βοήθεια του εγώ σου, τα πάντα σου, ακόμα κι ο διαλογισμός σου είναι επίσης  διαλογισμός του εγώ σου.

Μέσα σου εμφανίζεται ένα δυνατό συναίσθημα: «Εγώ είμαι διαλογιστής. Εγώ δεν είμαι ιδιοκτήτης σπιτιού, εγώ δεν είμαι συνηθισμένος άνθρωπος. Εγώ είμαι διαλογιστής. Εγώ είμαι γνώστης, εγώ είμαι πλούσιος.  Εγώ είμαι αυτό, εγώ είμαι εκείνο...»

Το σπίτι που έχει χτιστεί γύρω απ’ αυτό το εγώ δεν θα γνωρίσει ποτέ την αγάπη. Κι ύστερα η μουσική, που θα μπορούσε να φέρει την καρδιά στον βαθύτερο εσωτερικό πυρήνα, που θα μπορούσε να της μάθει τις αλήθειες της ζωής, δεν θα βγει από τη βήνα της καρδιάς. Αυτή η πόρτα δεν Θα ανοίξει, θα παραμείνει για πάντα κλειστή.

Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό το πόσο δυνατό είναι το εγώ σου, το πόσο βαθύ είναι. Και πρέπει να δεις ξεκάθαρα αν το δυναμώνεις περισσότερο, αν το βαθαίνεις περισσότερο, αν το κάνεις κάθε μέρα όλο και πιο δυνατό. Και αν το κάνεις κάθε μέρα πιο δυνατό, τότε παράτα κάθε ελπίδα ότι η αγάπη θα εμφανιστεί μέσα σου ή ότι μπορεί να ανοίξει αυτός ο κλειστός Κόμπος της αγάπης, ή ότι μπορείς να φτάσεις στο θησαυρό της αγάπης. Παράτα την ίδια την ιδέα. Δεν υπάρχει τρόπος να μπορέσει να συμβεί. Δεν σου λέω λοιπόν να αρχίσεις να αγαπάς, επειδή το εγώ μπορεί επίσης; να πει: «Εγώ είμαι εκείνος που αγαπά.»

Η αγάπη που έρχεται από το εγώ είναι απολύτως ψεύτικη. Γι’ αυτό λέω πως όλη σου η αγάπη είναι ψεύτικη, επειδή βγαίνει απ’ το εγώ σου, είναι μια σκιά του εγώ Και να θυμάσαι ότι η αγάπη που βγαίνει από το εγώ είναι πιο επικίνδυνη από το μίσος, επειδή το μίσος είναι καθαρό, ευθύ και άμεσο, η αγάπη όμως που έρχεται με ψεύτικο πρόσωπο, θα είναι δύσκολο να αναγνωριστεί.

Αν αγαπιέσαι από τέτοια αγάπη που βγαίνει από το εγώ, ύστερα από λίγο Θα νιώσεις πως είσαι δεμένος με σιδερένιες αλυσίδες κι όχι πως σε κρατούν αγαπημένα χέρια. Ύστερα από λίγο, θα έρθεις να γνωρίσεις ότι η αγάπη που σου βγάζει όμορφους λόγους και σου τραγουδάει όμορφα τραγούδια, κάνει απλώς μια απατηλή εισαγωγή. Υπάρχει πολύ δηλητήριο σ’ εκείνα τα γλυκά τραγούδια. Κι αν η αγάπη που έρχεται με τη μορφή των λουλουδιών είναι σκιά του εγώ, τότε όταν αγγίζεις τα λουλούδια, θα βρίσκεις αγκάθια, που θα σε τρυπάνε.

Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν για ψάρεμα, βάζουν ένα δόλωμα στο αγκίστρι. Το εγώ θέλει να γίνει κύριος των άλλων, θέλει να τους κατακτήσει, οπότε τρυπάει βαθιά μέσα τους, βάζοντας στο αγκίστρι την αγάπη για δόλωμα.

Τόσοι πολλοί άνθρωποι τελειώνουν τη ζωή τους μέσα στον πόνο και τα βάσανα, εξαιτίας της αυταπάτης τους για την αγάπη. Ούτε στην κόλαση δεν υποφέρουν τόσοι άνθρωποι. Και εξαιτίας αυτής της αυταπάτης της αγάπης, υποφέρει ολόκληρη η γη, υποφέρει ολόκληρη η ανθρωπότητα. Εξακολουθείς όμως να μην καταλαβαίνεις ότι η αγάπη που έρχεται από το εγώ είναι ψεύτικη. Γι’ αυτό έχει δημιουργηθεί κόλαση.

Η αγάπη που είναι προσκολλημένη στο εγώ είναι μια μορφή ζήλιας. Και γι' αυτό κανένας δεν ζηλεύει τόσο πολύ, όσο ζηλεύουν οι εραστές. Η αγάπη που είναι προσκολλημένη στο εγώ είναι μια συνωμοσία και είναι ένα κόλπο για να κατακτήσεις τους άλλους. Είναι μια συνωμοσία. Γι’ αυτό κανένας δεν σου προκαλεί μεγαλύτερη ασφυξία, από κάποιον που σου λέει ότι σ’ αγαπάει. Αυτή η κατάσταση δημιουργείται εξαιτίας αυτής της ονομαζόμενης αγάπης, που έρχεται από το εγώ. Και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ καμία σχέση ανάμεσα στην αγάπη και το εγώ.