μιά σιωπή και μιά συγνώμη...

τις νύχτες,
τρυπώνουν απο το ανοιχτό παράθυρο,
γυναίκες που αγαπήθηκαν
μές στις σκαμένες παλάμες μου'


μιά σιωπή και μιά συγνώμη...

-ας ήταν ν'αγαπιόμασταν σε μιά σιωπή'
ας ήταν να χανόμασταν σε μιά συγνώμη...-

μέσα,αφήνω το πρωί τα ξεβαμένα κάδρα μου,
ανοίγω τις κουρτίνες και εξαυλώνομαι...

κάπου εδώ,
αισθάνομαι μιά παρουσία σαν αδιόρατο χαμόγελο'
κάπου εδώ,
αισθάνομαι μιάν απουσία σαν σκιερό δάσος.

...όμως,
αυτές οι πληγές,φτιάχτηκαν μόνο για μένα...


κάπου εδώ,
ο χρόνος με θλίβει...

κάπου εδώχάνεσαι...

Σακελλαρης Καμπουρης