Όμως και οι δυο, μοιάζουν λίγες όταν βγαίνει το Εγώ μπροστά και βροντοφωνάζει το δίκιο του…
Οι φωνές του είναι τόσο δυνατές που σε κάνουν να κωφεύεις στην Αγάπη…
Και τότε! Τότε δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν μυρίζεις, δεν ρέεις… μόνο προσπαθείς να αποδείξεις… Να αποδείξεις τι; Μετά από λίγο ούτε καν θυμάσαι τι θες να αποδείξεις γιατί σε καταπίνουν κι εσένα τα ξεφωνητά σου…
Φωνάζεις μόνο για να φωνάξεις!
Αρνείσαι μόνο για να αρνηθείς!
Και η αγάπη, ο έρωτας, εκτελούνται χωρίς δισταγμό…
Γίνεστε δυο πυργοδεσπότες ατσαλοδεμένοι που κονταροχτυπιούνται και προσπαθούν να…
Η αγάπη όμως δεν είναι προσπάθεια… Είναι άφημα, είναι ροή, είναι μοίρασμα…
Η αγάπη μοιράζεται. Πάντα μοιράζεται… Τη χαρά, την απόλαυση, τα όνειρα αλλά και τους φόβους, τις αμφιβολίες, τις σκέψεις…
Μοιράζεται την αλήθεια…
Είναι όμορφο να μην χρειάζεται να φοράς προσωπείο όταν είσαι με τον σύντροφό σου… Να στέκεσαι εκεί γυμνή απέναντι του φορώντας την αλήθεια σου… και αυτός να σε βλέπει… να σε κυττά βαθιά… το βλέμμα του να φτάνει μέχρι την ψυχή σου… και να νιώθεις ότι σε αγγίζει… με έναν τρόπο αλλιώτικο, διαφορετικό… Να σε αγγίζει και να σε αγκαλιάζει χωρίς καν να σε ακουμπά… και η ψυχή σου να απλώνεται μέσα του… και να παραδίδεσαι ολοκληρωτικά σε αυτό το σμίξιμο…
Και ταυτόχρονα, να τον κυττάζεις και εσύ…
Να βλέπεις την ευαλωτότητά του και να συγκινήσε… Να βλέπεις την δύναμη του και να χαμογελάς… Να αγγίζεις την ψυχή του με το βλέμμα σου και να υποκλίνεσαι μπροστά της… κι όταν την νιώσεις να απλώνεται και εκείνη με τη σειρά της μέσα σου, όταν τον νιώσεις να παραδίνεται και εκείνος σε αυτήν την ξεχωριστή ένωση, να ακούς την κοσμική μελωδία να αντηχεί μέσα σας και να γίνεσαι το όχημα για φύγετε από τα γήινα…
Να μπείτε στην συμπαντική μήτρα και σαν ουράνιοι χορευτές να αναδυθείτε πάλι στα εγκόσμια έχοντας την επίγνωση της θεϊκότητάς σας…
Να βυθιστείτε στην Άηχη Σιωπή συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουν απόσταση οι καρδιές σας και αγγίζοντας τα μέτωπα σας να εξαγνίσετε την κάθε στιγμή που είχατε διώξει μακριά την αγάπη…
namaste
despoina palamari
