Ο επαναστάτης εαυτός μου αναδύεται ουρλιάζοντας:
Δεν μου λες πως θα τους τιμήσουμε σήμερα τους προγόνους μας; Τι λάβαρο θα σηκώσουμε για να ουρλιάξουμε ΑΕΡΑΑΑ. Μήπως καμιά μασκούλα;
Αστράφτει και βροντά.
Βγαίνουν σπίθες από τα μάτια του. Βλέπεις βύζαξε το γάλα της ελευθερίας από τα γεννοφάσκια του και τώρα όλη αυτή η κατάσταση τον αρρωσταίνει… θέλει να πάρει το μολύβι και να μας στολίσει όλους κανονικά…
Κυττάζει την γαλανόλευκη και δακρύζει…
Αα! ρε παππού, μονολογεί…
Ούτε ξέρω πώς να τον αντιμετωπίσω. Τι να του πω…
Δακρύζω κι εγώ μαζί του…
Και τότε έρχεται στο προσκήνιο ο άλλος μου εαυτός. Ο μαλακωμένος. Αυτός που γνωρίζει, που κατανοεί, που κυλά πάντα με ρευστότητα στην εμπειρία και δεν ζητά ποτέ αποδείξεις.
Ήρθε η ώρα για απαλότητα μας ψιθυρίζει.
Χρειάζεται γλυκύτητα μαζί με την δύναμη. Όλοι βιώνουμε δυσκολίες και ο πόλεμος δεν είναι η λύση. Η διάσπαση δεν είναι η λύση. Το φως, μάς ζητά να κρατηθούμε πάνω από τον φόβο και την αντιπαλότητα. Να μοιράζουμε την αγάπη μας απλόχερα, λεύτερα για να μπορέσει να αγκαλιάσει ακόμα και τις πιο παγωμένες καρδιές.
Η ομόνοια είναι το λάβαρο που μπορείς να σηκώσεις.
Η ομόνοια και η αποδοχή!
Και αυτό πρέπει να το κάνεις τώρα! Σήμερα!
Μην θυμώνεις επαναστάτη εαυτέ μου.
Δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους για να φτιάξουμε τον κόσμο, απλώς αλλάζουμε τον εαυτό μας. Όταν έχουμε ενότητα μέσα μας θα βιώνουμε και ενότητα, ομόνοια, γύρω μας.
Η ελευθερία είναι μια ποιότητα εσωτερική.
Δεν αφορά τον εξωτερικό κόσμο. Το ίδιο και η εμπιστοσύνη. Όταν είμαστε ελεύθεροι μέσα μας τότε δίνουμε ταυτόχρονα την ελευθερία και στους άλλους να εκφράζονται όπως νιώθουν, όπως καταλαβαίνουν.
Αυτή είναι η πραγματική δύναμη.
Να μην υποβιβάζεις κανέναν για να φαίνεσαι εσύ δυνατός. Και να τους αγαπάς όλους. Είτε έχετε ίδιες απόψεις είτε διαφορετικές. Ο πόλεμος διχάζει. Η κριτική διχάζει και είναι ο μόνος πραγματικός αντίπαλος.
Μην κρίνεις επαναστάτη εαυτέ μου.
Μόνο άπλωσε τα χέρια και Λεύτερος σαν Ζορμπάς αγκάλιασε τον κόσμο.
namaste
despoina palamari
