Συνήθως κάνουμε έρωτα με επιπόλαιο τρόπο. Έχουμε μετασχηματίσει αυτή την ιερή πράξη σε μια απλή σωματική εμπειρία όπου συναντιούνται για λίγο τα σώματα μας, και μετά χωρίζουν αφήνοντας το βάθος μας ανέγγιχτο.
Φτάνουμε στην εκσπερμάτιση και νομίζουμε ότι κατακτήσαμε την πιο ψηλή κορυφή. Όμως την πιο ψηλή κορυφή την συναντάμε όσο βαθαίνει η εμπειρία. Διαφορετικά όλο και κάτι θα μας λείπει. Κάτι μεγαλειώδες, κάτι πολύ μυστηριακό. Γιατί ο οργασμός που θα μας ταρακουνήσει συθέμελα και θα μας κάνει να έρθουμε σε επαφή όχι μόνο με τον πυρήνα, το βάθος του άλλου, αλλά και με το δικό μας βάθος, χρειάζεται χρόνο.
Όσο πιο αργά συμβεί ο οργασμός τόσο θα βαθύτερα θα φτάσει στο σώμα, στο νου, στη ψυχή, στην ύπαρξή μας. Μόνο έτσι θα απλωθεί σε κάθε κύτταρο του σώματός μας. Από τα δάχτυλα των ποδιών ως το κεφάλι. Ολόκληρο το σώμα μας θα πάλλεται μαζί με το σώμα του συντρόφου μας. Και τα δυο μαζί θα γίνουν μια ορχήστρα και θα παίζουν την ίδια μελωδία που θα οδηγήσει σταδιακά σε ένα μοναδικό κρεσέντο.
Και όταν απολαύσουμε το μεγαλείο της θεϊκής ένωσης και ξαναγυρίσουμε στην υλική πραγματικότητα τότε δεν θα νιώθουμε ούτε κούραση ούτε απογοήτευση, ούτε θλίψη μόνο μια γλυκιά πληρότητα γιατί μια βαθιά οργασμική ενέργεια θα μας έχει πλημμυρίσει και θα έχει αποταμιευτεί σε κάθε ίνα του κορμιού μας.
Αν θέλουμε λοιπόν να βιώνουμε τον έρωτα σαν υπερβατική εμπειρία χρειάζεται να ξεφύγουμε από το χρόνο. Να μπούμε στην ερωτική πράξη σαν να μην υπάρχει παρελθόν, σαν να μην υπάρχει μέλλον, σαν να μην υπάρχει διαχωρισμός. Να νιώθουμε ότι αυτή η στιγμή είναι ό,τι έχουμε. Να βιώνουμε ότι αυτή η στιγμή είναι το παν και να μετασχηματίζουμε την ενέργειά μας σε ένα φαινόμενο αγάπης.
Αυτή τη στιγμή. Στο Εδώ και στο Τώρα.
namaste
despoina palamari
