Υπάρχει ένα παραδοσιακό Κρητικό τραγούδι που λέει: «Ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε»… Ακούγοντάς το αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν αυτό. Ο Έρωτας είναι Χαρά, είναι Ζωή, κι ο Θάνατος…
Όταν έπαψα να το σκέφτομαι και άδειασα το μυαλό μου, όταν παραδόθηκα σε αυτή τη φράση μπαίνοντας διαλογιστικά στη δόνησή της τότε, με γέμισε ολοκληρωτικά η απάντηση; Ο Έρωτας κι ο Θάνατος κρατάνε τα ίδια σπαθιά γιατί και οι δυο σκοτώνουν το Εγώ. Και δεν μιλάω για τον έρωτα που είναι γέννημα θρέμμα του μυαλού, τον έρωτα του εγώ, αλλά για τον Άγιο Έρωτα που έρχεται από τη σφαίρα των ιδανικών. Για εκείνον τον Έρωτα που σε προάγει ως άνθρωπο, ως ψυχή, ως ύπαρξη…
Ο Osho έλεγε: «Έρωτας είναι η συγχώνευση με ένα άτομο. Η βαθιά οικειότητα που έχουν δυο καρδιές, τόσο βαθιά που αρχίζουν να χορεύουν μέσα στην ίδια αρμονία. Αν και οι καρδιές είναι δύο, η αρμονία είναι μία, η μουσική είναι μία, ο χορός είναι ένας. Αυτό που είναι έρωτας ανάμεσα σε δύο άτομα είναι η αφοσίωση ανάμεσα σε ένα άτομο κι ολόκληρη την Ύπαρξη.
Το άτομο χορεύει μέσα στα κύματα του ωκεανού, χορεύει με τα δέντρα, με τον ήλιο, με τα αστέρια. Η καρδιά του ανταποκρίνεται στο άρωμα των λουλουδιών, στο τραγούδι των πουλιών, στις σιωπές της νύχτας. Η αφοσίωση είναι ο θάνατος της προσωπικότητας.
Αυτό που είναι θνητό μέσα σου φεύγει από μόνο του. Μόνο το αθάνατο παραμένει, το αιώνιο αθάνατο, το άφθαρτο. Και φυσικά το άφθαρτο δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένο από την Ύπαρξη η οποία είναι άφθαρτη, συνεχίζεται πάντα και δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος».
Αντίθετα με τον Έρωτα, το Εγώ είναι σαν πληγή. Το αγγίζεις και πονάει. Πώς μπορούν άραγε να συνυπάρξουν αρμονικά οι άνθρωποι όταν το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να επιτρέπουν στα Εγώ τους να συναντιούνται. Πώς μπορούν να γευτούν τον έρωτα, όταν ο καθένας ξεχωριστά δίνει μέσα από τη δύναμη του και περιμένει να γίνουν τα πράγματα όπως αυτός θέλει, γιατί, Αυτός Ξέρει…
Όλη η δυσκολία που υπάρχει στις σχέσεις είναι το να αναπτύσσει κανείς την ικανότητα να αφήνεται, να παραδίνεται. Όταν κάποιος παραδίνεται, εγκαταλείπει ολοκληρωτικά το Εγώ του, κάτι που είναι πραγματικά δύσκολο, ειδικά για τον κόσμο της δύσης. Από πολύ μικρά παιδιά διδασκόμαστε τη διεκδίκηση, τον έλεγχο, το στόχο, τη νίκη, κάθε τι που χτίζει ένα δυνατό εγώ. Ένα απροσπέλαστο και πάνοπλο εγώ. Δυστυχώς μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος αυτός, που τόσο σκληρά παλέψαμε για να χτίσουμε, έχει μοναξιά και περιορισμό. Ο έρωτας σε αυτόν τον χτισμένο από μας κόσμο, δεν είναι προσευχή. Δεν είναι ένας ύμνος στο Θείο, στο Δημιουργό, αλλά μόνο έξυπνα παιχνίδια μυαλού και εξουσίας. Και ο κόσμος μας είναι γεμάτος δυστυχία και μοναξιά. Κρατάμε απόσταση μεταξύ μας γιατί έχουμε μάθει να κάνουμε συζήτηση και όχι διάλογο. Η συζήτηση συνοδεύεται από αναλύσεις και επιχειρήματα και δίνει την ευκαιρία στα εγώ να συναντιούνται. Αντίθετα, με το διάλογο έρχονται σε επαφή δυο άνθρωποι που μοιράζονται τα συναισθήματά τους επιτρέποντας ο ένας να αγγίξει την καρδιά του άλλου ώστε αργά ή γρήγορα, να αρχίσει ο ένας να ρέει με την ενέργεια του άλλου.
Όλοι παραπονιόμαστε ότι πάντα φταίει ο άλλος, ο άντρας, η γυναίκα, και ποτέ εμείς. Αυτό που προκαλεί τη δυστυχία στον κόσμο μας είναι ότι χάσαμε το κλειδί της ευτυχίας. Και το κλειδί της ευτυχίας είναι ο "μη έλεγχος", το "άφημα" στη ροή με εμπιστοσύνη. Το κλειδί είναι η ολοκληρωτική παράδοση. Το να παραδίνεσαι έχει σπάνια ομορφιά γιατί μόνο έτσι αγγίζεις το θεό μέσα στον άλλον.
Πολλές φορές προσπαθούμε σκληρά για τα πάντα. Η σκληρή προσπάθεια δημιουργεί τα εμπόδια για την παράδοση. Είναι όπως όταν έχουμε αϋπνία και προσπαθούμε με όλες τις δυνάμεις μας να κοιμηθούμε. Πώς μπορεί να γίνει αυτό αφού η προσπάθεια από μόνη της είναι η ιδανική συνθήκη για να παραμείνουμε ξύπνιοι; Ο μόνος τρόπος για να κοιμηθούμε είναι το να μην προσπαθούμε καθόλου, απλώς να παραδοθούμε στην κατάσταση. Έχοντας αποδοχή γι΄ αυτό που συμβαίνει και χωρίς να θέλουμε να ρυθμίσουμε, να εξουσιάσουμε εμείς την κατάσταση του ύπνου ή της αϋπνίας τότε, πριν το καταλάβουμε απλά θα βυθιστούμε στον ύπνο.
Η αποδοχή και η ελευθερία μπορούν να δοθούν μόνο όταν δεν υπάρχει ανάγκη για σχέση. Μόνο όταν κάποιος έχει βιώσει με ομορφιά τη μοναχικότητα και έχει αφήσει πίσω τα σκοτεινά δωμάτια της μοναξιάς. Μόνο όταν είναι ικανός να είναι απολύτως μόνος του και δεν έχει καμιά ανάγκη να μπει μέσα στον έρωτα. Μόνο τότε μπορεί να βιώσει την ολοκληρωτική ομορφιά του Έρωτα. Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει ανάγκη, δεν υπάρχει εξάρτηση, εμμονή, εγωισμός, αλλά αποδοχή, κατανόηση και μοίρασμα. Οι επιλογές τότε βασίζονται στην ελευθερία και την αγάπη και δεν γίνονται από την ανάγκη που επιβάλλει η μοναξιά.
despoina palamari
"το φιλί της πεταλούδας"
