Η αποδοχή και η ελευθερία μπορούν να δοθούν μόνο όταν δεν υπάρχει ανάγκη για σχέση. Μόνο όταν κάποιος έχει βιώσει με ομορφιά τη μοναχικότητα και έχει αφήσει πίσω τα σκοτεινά δωμάτια της μοναξιάς. Μόνο όταν είναι ικανός να είναι απολύτως μόνος του και δεν έχει καμιά ανάγκη να μπει μέσα στον έρωτα.
Μόνο τότε μπορεί να βιώσει την ολοκληρωτική ομορφιά του Έρωτα. Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει ανάγκη, δεν υπάρχει εξάρτηση, εμμονή, εγωισμός, αλλά αποδοχή, κατανόηση και μοίρασμα. Οι επιλογές τότε βασίζονται στην ελευθερία και την αγάπη και δεν γίνονται από την ανάγκη που επιβάλλει η μοναξιά.
Ο άνθρωπος που έχει αισθανθεί σε κάθε κύτταρό του την ομορφιά της μοναχικότητας έχει παρά πολλά να δώσει και θέλει να τα μοιραστεί με κάποιον που νιώθει συντονισμένος μαζί του. Αν κάποιος μπει μέσα σε μια σχέση για να αναζητήσει την ευτυχία, τότε ξεκινά έναν δρόμο που θα του φέρει δυσκολίες και "άδειασμα" γιατί η ευτυχία, η πληρότητα, ποτέ δεν βρίσκεται έξω από εμάς. Αν μπει μέσα σε μια σχέση για να μοιραστεί ευτυχία, τότε ο έρωτας μπορεί να γίνει απίστευτα όμορφος.
Η αποδοχή και η ελευθερία μπορούν να δοθούν μόνο όταν κάποιος έχει το θάρρος να αντικρύσει τον εαυτό του. Όταν μπορεί να προσεγγίσει και να αγαπήσει όλες τις ποιότητές του.
Αν κάποιος θέλει να έχει χαρά, ένα γέλιο ζωντανό, τότε θα πρέπει να είναι ικανός και να κλαίει. Όταν τα δάκρυά του κυλάνε "σε μάγουλο γραμμή", τότε το γέλιο του θα είναι βαθύ και θα έρχεται από τον πυρήνα του, την ψυχή του. Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνουμε όπως ένα δέντρο. Οι ρίζες μας, ξεκινώντας από την κοιλιά μας, βαθαίνουν μέσα στη γη της λύπης για να κάνουν τα κλαδιά μας ν’ ανθοφορήσουν τα λουλούδια της ευτυχίας.
Η αποδοχή και η ελευθερία μπορούν να δοθούν μόνο όταν κάποιος μπορεί να αποδεχθεί και να αγαπήσει τα αντίθετα μέσα του. Όταν φέρει σε επαφή τον άντρα και τη γυναίκα μέσα του. Όταν παντρέψει την αρσενική του και τη θηλυκή του ποιότητα.
Ο διαχωρισμός τους φέρνει διχασμό και αυτό μπορεί να έχει συμβεί από πολύ μικρή ηλικία. Για παράδειγμα όταν οι γονείς χωρίζουν και τα παιδιά είναι μικρά, τότε μια πληγή σχηματίζεται μέσα τους. Αυτή η πληγή δίνει με τη σειρά της διαζύγιο στον άντρα και τη γυναίκα που υπάρχουν μέσα τους. Τα παιδιά για να επιβιώσουν σκεπάζουν την πληγή, την κρύβουν τόσο καλά που την ξεχνάνε και προχωράνε στη ζωή τους. Η πληγή όμως παραμένει εκεί και τα εμποδίζει ως ενήλικες πια, να εμπιστευτούν ολοκληρωτικά.
Όταν μια γυναίκα ή ένας άντρας έχει βιώσει εγκατάλειψη ή απόρριψη από τον πατέρα ή τη μητέρα στα παιδικά τους χρόνια, τότε η πληγή που σχηματίστηκε από αυτήν την εγκατάλειψη ή την απόρριψη τους εμποδίζει να εμπιστευτούν ολοκληρωτικά τον άντρα ή τη γυναίκα που υπάρχει ή που πρόκειται να μπει στη ζωή τους. Κι αν δεν μπορούν να εμπιστευτούν ολοκληρωτικά, δεν μπορούν και να παραδοθούν ολοκληρωτικά γιατί ένα κομμάτι τους είναι μέσα στη σχέση και ένα άλλο κομμάτι τους μένει εκτός. Είναι διχασμένοι και δεν το ξέρουν.
Ένας άνθρωπος διχασμένος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος και τίποτε έξω από αυτόν δεν μπορεί να τον οδηγήσει στην ευτυχία
Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, όμως το αρσενικό και το θηλυκό μέσα μας μπορούν να συναντηθούν και να αγαπηθούν. Αν συναντήσουμε τις πληγές που έχουμε κρύψει, βιώσουμε τον πόνο τους και συνειδητοποιήσουμε πώς αυτός μας έχει προγραμματίσει, τότε θα απελευθερωθούμε από αυτές τις πληγές. Και αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον πατέρα ή τη μητέρα μας και βρούμε τη δύναμη μέσα από την καρδιά μας να τους συγχωρήσουμε, τότε θα σταματήσει ο διχασμός μας και θα μπορέσουμε να οδηγηθούμε στην ευτυχία.
Ένας άνθρωπος που δεν έχει ισορροπίες στη ζωή του, που δεν έχει ανακαλύψει τον εαυτό του και βιώνει δυστυχία στην καθημερινότητά του, αν ψάξει να βρει την ευτυχία μέσα στον έρωτα, τότε θα βιώσει διπλά τη δυστυχία. Θα βρει κάποιον που θα ψάχνει κι αυτός κάποιον άλλον για να του δώσει χαρά, ευτυχία. Και όταν δυο δυστυχίες συναντιούνται, δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε ευτυχία. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν μια διπλή δυστυχία. Μόνο ο άνθρωπος που είναι απελευθερωμένος από το παρελθόν του, που έχει ανακτήσει τις ισορροπίες στη ζωή του και νιώθει ευτυχία, μπορεί να μπει μέσα στον έρωτα μετατρέποντας την ευτυχία του σε ευδαιμονία.
Αυτό που μας εμποδίζει να νιώσουμε ευτυχία είναι ότι προσπαθούμε να μην πονέσουμε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι οι πληγές μας δεν υπάρχουν. Ακριβώς σαν τη στρουθοκάμηλο κρύβουμε το κεφάλι και πιστεύουμε πως ό,τι δεν βλέπουμε, δεν υπάρχει και ότι και οι άλλοι δεν μπορούν να δουν πάνω μας, μέσα μας, αυτό που εμείς αποφεύγουμε να αντικρύσουμε. Με αυτή την ψευδαίσθηση να κυριαρχεί, συνεχίζουμε να χτίζουμε τον περιοριστικό και "ασφαλή" κόσμο μας. Ελέγχουμε τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας, τα αισθήματα μας, τις σχέσεις μας…
Αντίθετα, αυτό που μας επιτρέπει να πάρουμε το κλειδί της ευτυχίας στα χέρια μας είναι να έχουμε το θάρρος να αντικρύσουμε ό,τι μας πονά. Να δούμε μέσα στον καθέναν που συναναστρεφόμαστε τα κοινά μας σημεία, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και να επιτρέψουμε στη θεϊκότητα της αγάπης να μας αγγίξει…
Κάθε σχέση είναι καθρέφτης που μας αποκαλύπτει την ταυτότητά μας. Κάθε σχέση φέρνει στην επιφάνεια κάτι από τον κρυμμένο εαυτό μας, από την εσώτερη γη, που μέχρι τώρα μας ήταν άγνωστο. Κανένας μας δεν είναι μόνο κακός ή μόνο καλός. Όλοι εχουμε, όλες τις ποιότητες μέσα μας. Οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, (τον πατέρα, τη μητέρα, τ’ αδέλφια, τους φίλους, το σύντροφο, τους συνεργάτες) μπορούν να αποκαλύψουν μια διαφορετική πλευρά του εαυτού μας. Να αποκαλύψουν από διαφορετικές οπτικές γωνίες, όλες τις όψεις του εαυτού μας ώστε να μπορέσουμε να τον κατανοήσουμε, να τον αποδεχτούμε και να τον αγαπήσουμε.
Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τον κάθε έναν και το κάθε τι που θα υπάρχει στη ζωή μας και η καρδιά μας θα ξεχειλίζει αγάπη!
despoina palamari
"το φιλί της πεταλούδας"
