Λόγια σχεδόν απειλητικά βγαλμένα από τα χείλη θέλοντας να δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι. Θυμωμένες αστραπές εξαπολύουν τα βλέμματα, κεφάλια κατεβαίνουν ή σηκώνονται νευρικά αναλόγως τις ενοχές που εκείνη τη στιγμή δίνουν μάχη μέσα τους… και η ψευδαίσθηση… η ψευδαίσθηση στέφεται βασίλισσα της στιγμής.
Τα συγνώμη πάνε κι έρχονται τσαλακωμένα από την πολύ χρήση και το παραμύθι συνεχίζεται προσπαθώντας να επιβεβαιώσει το “έζησαν αυτοί καλά”… για τους άλλους δεν μας ενδιαφέρει…
Και τσαλαπατάμε τον εαυτό μας κάθε φορά μέσα σε αυτό το “έχεις μια ευκαιρία” συνεχίζοντας να ζούμε με ψευδαισθήσεις. Χρησιμοποιούμε τη μάσκα του δυνατού και φωνάζουμε για να το ακούσουμε κι εμείς οι ίδιοι γιατί το φυλλοκάρδι μας δεν τρέμει από θυμό αλλά από φόβο. Το φόβο ότι κάτι σύντομα θα τελειώσει ή θα συνεχίσει με έναν άλλον τρόπο από αυτόν που εμείς έχουμε προκαθορίσει στο μυαλό μας…
Έχει γεννήσει το μυαλό μας τόσες προσδοκίες… έχει κανει τόσα σχέδια… τόσα σχεδιαγράμματα ευτυχίας… δεν δικαιούται κανένας να μας “ταράξει τους κύκλους” των ονείρων μας…
Έχει γεννήσει το μυαλό μας τόσες προσδοκίες… έχει κανει τόσα σχέδια… τόσα σχεδιαγράμματα ευτυχίας… δεν δικαιούται κανένας να μας “ταράξει τους κύκλους” των ονείρων μας…
Έχεις μια ευκαιρία λέμε απειλητικά στον άλλον και ποτέ σε μας. Κι αυτό είναι το λάθος γιατί έτσι πάντα περιμένουμε να αλλάξει ο άλλος και να γίνει όπως ήταν. Όμως αν τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο φταίμε κι οι δυο. Γιατί κάπου στην πορεία αντί να ενωθούμε περισσότερο χαθήκαμε σε διαφορετικές διαδρομές και δεν αντιληφθήκαμε ότι αλλάξαμε. Ότι έχουμε γίνει άλλοι άνθρωποι, ότι έχουμε άλλα θέλω, ότι ακόμα και η επιθυμία μας να ειμαστε μαζί άλλαξε κι αυτή κι έγινε ένα μεγάλο Πρέπει.
Ας αποδεχτούμε ότι στον εαυτό μας δίνουμε ευκαιρία… στον εαυτό μας, για να δυναμώσει, να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί το τέλος και την καινούργια αρχή. Γιατί ακόμα κι αν δεν τελειώσει η σχέση χρειάζεται να αλλάξει ο τρόπος που σχετιζόμαστε μεταξύ μας. Ο τρόπος που βλέπουμε την σχέση, τον σύντροφο μας, εμάς μέσα στη σχέση…
Δεν μπορούμε να περιμένουμε αλλαγή προς το καλύτερο αν η ματιά μας παραμείνει το ίδιο κουρασμένη και προδομένη όπως ήταν τη στιγμή που λέγαμε «έχεις μια ευκαιρία».
Χρειάζεται να δούμε πρώτα τον εαυτό μας. Το τι κάναμε εμείς σε μας. Πόσες φορές μας περιορίσαμε, μας παραμυθιάσαμε, μας προδώσαμε… Πόσες κατασκευασμένες αλήθειες ξεστομίσαμε ενώ η καρδιά μας ούρλιαζε σιωπηλά μήπως και καταλάβουμε το πόσο απομακρυνόμασταν από τον αληθινό εαυτό μας. Και μετά χρειάζεται να ακούσουμε και την αλήθεια του άλλου. Γιατί κι εκείνος με τον ίδιο τρόπο έχασε τον εαυτό του μέσα στη σχέση. Και είναι λυπηρό τόσα χρόνια μετά όχι μόνο να ήμαστε άγνωστοι μεταξύ μας αλλά να μην αναγνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας.
Κι αν έχουν αλλάξει τα θέλω μας είναι καλό γιατί καλούμαστε να περπατήσουμε σε καινούργια μονοπάτια. Είτε μαζί, μέσα στη σχέση είτε μόνοι μας έξω από αυτήν, δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει να μείνουμε αυθεντικοί και ειλικρινής τιμώντας τον εαυτό μας, δίνοντας του το σεβασμό και την αγάπη που του αξίζει.
Κι αν η ζωή μας καλεί να αρχίσουμε καινούργια περπατησιά ας είμαστε ολόκληροι σε αυτή τη νέα διαδρομή κι όχι ξοδεμένοι ανάμεσα σε προσδοκίες και στερεοτυπικές συμπεριφορές. Ας την περπατήσουμε παρέα με τον εαυτό μας κι ας καλωσορίσουμε το καινούργιο χαμογελαστοί.
namaste
despoina palamari
