Ποιά θυσιάζετε εσείς στο βωμό της ζωής;
Η ανάγκη για αυτονομία θεωρείται αναμφισβήτητη στη σημερινή εποχή. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον προσωπικό του χώρο και χρόνο για να εκφραστεί και να δημιουργήσει, χρειάζεται να έχει την αίσθηση ότι ορίζει τον εαυτό του. Ταυτόχρονα ο καθένας έχει την ανάγκη να νιώθει ότι ανήκει κάπου, να βιώνει συντροφικότητα και οικειότητα.
Το ερώτημα είναι εάν και με ποιόν τρόπο ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες που είναι αντίθετες μεταξύ τους μέσα σε μία συντροφική σχέση.
Υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο δούναι και λαβείν μεταξύ των συντρόφων; Υπάρχει εναλλαγή στους ρόλους, ώστε ο καθένας να έχει την ευκαιρία να προσφέρει, αλλά και να δεχτεί ενδιαφέρον, βοήθεια, φροντίδα από τον άλλο;
Πολλές φορές ο ένας δίνει πολλά με ευκολία και ο άλλος κυρίως παίρνει και νιώθει ενοχές. Με τον καιρό ο πρώτος έχει όλο και περισσότερες απαιτήσεις και ο δεύτερος δεν αντέχει τις ενοχές του.
Πως λοιπόν βρίσκει το ζευγάρι την ισορροπία ανάμεσα στην οριοθέτηση στις διαπροσωπικές σχέσεις;
Υπάρχουν ζευγάρια που επιζητούν παράδειγμα μια ανοιχτή σχέση χωρίς όρια, όπου κανένας δεν καθορίζει ως που μπορεί ο άλλος να αφεθεί σε άλλες σχέσεις. Μπορεί να λειτουργήσει αυτό ικανοποιητικά για ένα διάστημα αλλά μακροχρόνια όταν αυτές γίνονται παρόμοιες σε ποιότητα και ένταση, γίνονται όλες πιο επιφανειακές. Καμία σχέση δεν προσφέρει την ποιότητα και την ασφάλεια που θα ήθελαν οι σύντροφοι.
Από την άλλη πλευρά, ζευγάρια τα οποία απομονώνονται από συγγενείς και προσπαθούν μόνο μεταξύ τους να καλύψουν την ανάγκη για ζεστασιά και εγγύτητα, βιώνουν μια συναισθηματική στέρηση που οδηγεί συνήθως σε μεγάλες εντάσεις. Η εξήγηση είναι απλή. Κανένας δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες του συντρόφου του. Το ερώτημα εδώ είναι κατά πόσο ο κάθε σύντροφός είναι διατεθειμένος να επιτρέψει σε τρίτους να παρέμβουν στη ζωή και στην σχέση του.
Ένα άλλο ζήτημα είναι η κατανομή της εξουσίας.
Πολλές φορές να ζευγάρια μπαίνουν σε ρόλους όπου ο ένας κυριαρχεί και ο άλλος υποτάσσεται. Σε αυτές τις περιπτώσεις η συντροφική σχέση θυμίζει σχέση γονιού-παιδιού και συνήθως υπάρχει σοβαρός αντίκτυπος στη σεξουαλικότητα του ζευγαριού.
Υπάρχουν διάφορες μορφές σχέσεων που μπορούμε να δούμε. Αρχικά, τα ζευγάρια που ικανοποιούν κυρίως την μία ανάγκη, παράδειγμα την συντροφικότητα και δημιουργούν την εξάρτηση μέσα στη σχέση. Και ο ένας δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τον άλλον.
Σε άλλη περίπτωση, είναι τα ζευγάρια που καλύπτουν κυρίως την ανάγκη της αυτονομίας. Είναι ένα όλο και πιο συχνό φαινόμενο στην εποχή μας. Κάθε σύντροφος έχει την εργασία του, την οικονομική του ανεξαρτησία, το σπίτι του, τα ενδιαφέροντα του και τις παρέες του. Συναντιούνται , έχουν κοινές δραστηριότητες αλλά δεν μπαίνουν σε πολύ προσωπικές στιγμές.
Είναι αποτέλεσμα συνήθως παραδοσιακών σχέσεων με απογοητευτικές εμπειρίες που ναι μεν έχει για ένα διάστημα ικανοποιητική εξέλιξη αλλά που οι δυσκολίες ξεκινούν, όταν οι σύντροφοι θεωρούν την αυτονομία ως ιδανικό αλλά στο βάθος επιζητούν την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη. Εκ των πραγμάτων αυτά κανείς τα βιώνει όταν υπάρχει μεγαλύτερη δέσμευση και περισσότερο μοίρασμα. Έτσι κάποια στιγμή γεννιούνται επιθυμίες για περισσότερη επαφή και πιο συμβατική σχέση.
Σε άλλα ζευγάρια η κατανομή έχει γίνει στους δύο πόλους. Ο ένας έχει αναλάβει την ανάγκη της αυτονομίας και ο άλλος την ανάγκη της συντροφικότητας. Εδώ κάποια στιγμή ο καθένας από την μεριά του θα δυσκολευτεί να ζητήσει τον ίδια ανάγκη την οποία παρέχει στον άλλο στον φόβο μήπως διαλυθεί η σχέση.
Ο κίνδυνος, αν κάποιος κολλήσει στην συντροφικότητα, είναι να χάσει την επαφή με τον εαυτό του, ενώ, αν κολλήσει στην αυτονομία του, είναι να νιώσει μεγάλη μοναξιά.
Η τελευταία περίπτωση αναφέρεται στα ζευγάρια που υπάρχει χώρος για να ικανοποιήσει κάθε σύντροφος και την ανάγκη για αυτονομία και την ανάγκη για συντροφικότητα. Υπάρχουν ατομικές και κοινές δραστηριότητες. Η αυτονομία δεν βιώνεται ως αδιαφορία και η συντροφικότητα δεν είναι εξάρτηση.
Το ζήτημα είναι λοιπόν, στη ζωή να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη για αυτονομία και στην ανάγκη για συντροφικότητα. Να κινούμαστε συνεχώς σαν το εκκρεμές ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους.
Εδώ είναι η τέχνη... να μην κολλήσει κάποιος σε έναν πόλο.
Πηγή: η Τέχνη της συντροφικής ζωής,
Βιργινία Ιωαννίδου.
Εκδόσεις Γνώση
Το ερώτημα είναι εάν και με ποιόν τρόπο ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες που είναι αντίθετες μεταξύ τους μέσα σε μία συντροφική σχέση.
Υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο δούναι και λαβείν μεταξύ των συντρόφων; Υπάρχει εναλλαγή στους ρόλους, ώστε ο καθένας να έχει την ευκαιρία να προσφέρει, αλλά και να δεχτεί ενδιαφέρον, βοήθεια, φροντίδα από τον άλλο;
Πολλές φορές ο ένας δίνει πολλά με ευκολία και ο άλλος κυρίως παίρνει και νιώθει ενοχές. Με τον καιρό ο πρώτος έχει όλο και περισσότερες απαιτήσεις και ο δεύτερος δεν αντέχει τις ενοχές του.
Πως λοιπόν βρίσκει το ζευγάρι την ισορροπία ανάμεσα στην οριοθέτηση στις διαπροσωπικές σχέσεις;
Υπάρχουν ζευγάρια που επιζητούν παράδειγμα μια ανοιχτή σχέση χωρίς όρια, όπου κανένας δεν καθορίζει ως που μπορεί ο άλλος να αφεθεί σε άλλες σχέσεις. Μπορεί να λειτουργήσει αυτό ικανοποιητικά για ένα διάστημα αλλά μακροχρόνια όταν αυτές γίνονται παρόμοιες σε ποιότητα και ένταση, γίνονται όλες πιο επιφανειακές. Καμία σχέση δεν προσφέρει την ποιότητα και την ασφάλεια που θα ήθελαν οι σύντροφοι.
Από την άλλη πλευρά, ζευγάρια τα οποία απομονώνονται από συγγενείς και προσπαθούν μόνο μεταξύ τους να καλύψουν την ανάγκη για ζεστασιά και εγγύτητα, βιώνουν μια συναισθηματική στέρηση που οδηγεί συνήθως σε μεγάλες εντάσεις. Η εξήγηση είναι απλή. Κανένας δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες του συντρόφου του. Το ερώτημα εδώ είναι κατά πόσο ο κάθε σύντροφός είναι διατεθειμένος να επιτρέψει σε τρίτους να παρέμβουν στη ζωή και στην σχέση του.
Ένα άλλο ζήτημα είναι η κατανομή της εξουσίας.
Πολλές φορές να ζευγάρια μπαίνουν σε ρόλους όπου ο ένας κυριαρχεί και ο άλλος υποτάσσεται. Σε αυτές τις περιπτώσεις η συντροφική σχέση θυμίζει σχέση γονιού-παιδιού και συνήθως υπάρχει σοβαρός αντίκτυπος στη σεξουαλικότητα του ζευγαριού.
Υπάρχουν διάφορες μορφές σχέσεων που μπορούμε να δούμε. Αρχικά, τα ζευγάρια που ικανοποιούν κυρίως την μία ανάγκη, παράδειγμα την συντροφικότητα και δημιουργούν την εξάρτηση μέσα στη σχέση. Και ο ένας δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τον άλλον.
Σε άλλη περίπτωση, είναι τα ζευγάρια που καλύπτουν κυρίως την ανάγκη της αυτονομίας. Είναι ένα όλο και πιο συχνό φαινόμενο στην εποχή μας. Κάθε σύντροφος έχει την εργασία του, την οικονομική του ανεξαρτησία, το σπίτι του, τα ενδιαφέροντα του και τις παρέες του. Συναντιούνται , έχουν κοινές δραστηριότητες αλλά δεν μπαίνουν σε πολύ προσωπικές στιγμές.
Είναι αποτέλεσμα συνήθως παραδοσιακών σχέσεων με απογοητευτικές εμπειρίες που ναι μεν έχει για ένα διάστημα ικανοποιητική εξέλιξη αλλά που οι δυσκολίες ξεκινούν, όταν οι σύντροφοι θεωρούν την αυτονομία ως ιδανικό αλλά στο βάθος επιζητούν την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη. Εκ των πραγμάτων αυτά κανείς τα βιώνει όταν υπάρχει μεγαλύτερη δέσμευση και περισσότερο μοίρασμα. Έτσι κάποια στιγμή γεννιούνται επιθυμίες για περισσότερη επαφή και πιο συμβατική σχέση.
Ο κίνδυνος, αν κάποιος κολλήσει στην συντροφικότητα, είναι να χάσει την επαφή με τον εαυτό του, ενώ, αν κολλήσει στην αυτονομία του, είναι να νιώσει μεγάλη μοναξιά.
Η τελευταία περίπτωση αναφέρεται στα ζευγάρια που υπάρχει χώρος για να ικανοποιήσει κάθε σύντροφος και την ανάγκη για αυτονομία και την ανάγκη για συντροφικότητα. Υπάρχουν ατομικές και κοινές δραστηριότητες. Η αυτονομία δεν βιώνεται ως αδιαφορία και η συντροφικότητα δεν είναι εξάρτηση.
Το ζήτημα είναι λοιπόν, στη ζωή να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη για αυτονομία και στην ανάγκη για συντροφικότητα. Να κινούμαστε συνεχώς σαν το εκκρεμές ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους.
Εδώ είναι η τέχνη... να μην κολλήσει κάποιος σε έναν πόλο.
Μαίρη Σακελλαρίου
Συμβουλευτική- Ψυχοθεραπεία
Πηγή: η Τέχνη της συντροφικής ζωής,
Βιργινία Ιωαννίδου.
Εκδόσεις Γνώση
