Περι Ερωτος…

O παράδεισος μου έπεφτε πάντα λιγάκι στενός.

Μια κόλαση στα μέτρα μου πάντα ήθελα γιατί μου αρέσει να αλητεύω. 
Σε δυο ρόδες γεννήθηκα, μου άρεσε να τρέχω να αφήνω τα πάντα πίσω μου διαπραγματευόμουν με την τρέλα! 

Τζόγαρα πολλές φορές την ζωή μου... 

Όλα στα κόκκινα πάντα έτσι ζω την ζωή δεν είμαι για τα ξενερουα εγώ... Θέλω αυτά που ξεχειλίζουν από τα μάτια, όχι από το στόμα.

Τώρα τα χαμήλωσαν και αυτά, κοιμούνται ακόμα στα όνειρά τους ούτε να κλάψουν λεύτεροι δεν μπορούνε, βρίσκονται στο ταμείο προσπαθώντας να εξαγοράσουν την ευτυχία τους.

Μιλάνε για έρωτα αλλά δεν θα πηγαίναν ποτέ στους πόλους για να τον βρουν. Γιατί ο έρωτας ζει στους Πόλους και πρέπει να πας ως εκεί για να τον συναντήσεις. 

Κι όταν τον βρεις του τα παραδίνεις όλα. Αραδιάζεις την ψυχή και το σώμα σου μπροστά του. Δεν στα παίρνει ο έρωτας, εσύ του τα δίνεις. Του τα δίνεις όλα, όχι μόνο το περίσσευμά σου.

Δεν ζητιανεύει το ενδιαφέρον σου. Του το προσφέρεις απλόχερα. Αλλιώς τον υποτιμάς. Και η τιμή του είναι τεράστια. Η αξία του ανεκτίμητη. 
Μην του φέρεις μετριότητα. Τον αρρωσταίνει. Θα έχεις κάνει άδικα τόσο δρόμο. 

Τα θέλει όλα στο τέρμα, χωρίς διαπραγματεύσεις. Συναισθήματα γεμάτα που δεν φοβούνται να αποκαλυφθούν. Από αυτά που δεν λέγονται με λέξεις, γιατί λέξεις δεν υπάρχουν ακόμα να τα εκφράσουν. Εκείνα που αν έχεις νιώσει, με καταλαβαίνεις. 
Στο λέω γιατί εμένα ο έρωτας με έφερε ως εδώ. Κι αυτά που είδα και ένιωσα δεν χωράνε στον μικρόκοσμο της μετριότητας.

Αν δεν θες να πας στους πόλους άσε τις βαλίτσες κάτω. Μην κάνεις τον κόπο. Αυτό το ταξίδι δεν είναι για σένα.

πηγή

https://www.facebook.com/spanolios