Όταν πηγαίνεις μέσα στην αχαρτογράφητη θάλασσα, όπως έκανε ο Κολόμβος, υπάρχει φόβος, τεράστιος φόβος, γιατί δεν ξέρει κανείς ποτέ τι πρόκειται να συμβεί, και φεύγεις τώρα από την ακτή της ασφάλειας. Ήσουν απόλυτα εντάξει, κατά κάποιο τρόπο, έλειπε μόνο ένα πράγμα, η περιπέτεια. Σου δίνει κάποιον ενθουσιασμό όταν πας μέσα στο άγνωστο. Αρχίζει να χτυπάει η καρδιά σου, είσαι και πάλι ζωντανός, τελείως ζωντανός. Κάθε ιστός της ύπαρξής σου είναι ζωντανός, γιατί έχεις αποδεχτεί την πρόκληση του αγνώστου.
Αν αποδέχεσαι την πρόκληση του αγνώστου, έχεις θάρρος. Υπάρχουν οι φόβοι, αλλά αν αποδέχεσαι συνεχώς την πρόκληση, ξανά και ξανά, σιγά-σιγά αυτοί οι φόβοι εξαφανίζονται. Η χαρά που φέρνει το άγνωστο, η μεγάλη έκσταση που αρχίζει να συμβαίνει με το άγνωστο, σε κάνει να είσαι αρκετά δυνατός, σου δίνει μια ορισμένη ακεραιότητα, οξύνει την ευφυΐα σου. Αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι η ζωή δεν είναι μόνο πλήξη. Η ζωή είναι περιπέτεια. Σιγά-σιγά, οι φόβοι εξαφανίζονται και εσύ αναζητάς συνεχώς και ψάχνεις νέες περιπέτειες.
Θάρρος σημαίνει να ριψοκινδυνεύεις το γνωστό χάριν του αγνώστου, το οικείο για αυτό που δεν είναι γνωστό, το βολικό για το άβολο κοπιαστικό ταξίδι προσκυνήματος προς κάποιον άγνωστο προορισμό. Δεν ξέρει κανείς ποτέ αν θα μπορέσει να τα καταφέρει ή όχι. Είναι σαν ένα τυχερό παιγνίδι, μόνο όμως εκείνοι που ρισκάρουν γνωρίζουν τι είναι η ζωή.
