απόψε,πριν κλείσω τα μάτια

είναι κι εκείνα τα ταξιδέματα

που κάνουμε 

σαν κλείνουμε τα μάτια τις νύχτες

και γιομίζουν πουλιά οι κάμαρες
και κόκκινες τρανταφυλιές οι αυλές μας...

είναι κι εκείνη η αρρώστια μου
που τηνε λεν νοσταλγία,
που κάθε τόσο καλπάζει φοράδα ανήμερη
στις τέσσερεις εποχές,
μ'ένα γυμνό κορίτσι πάνω της
με μάτια ίδια το σούρουπο...

είσαι κι εσύ κρυμένη πίσω απο τις πικροδάφνες
με τις δυό μου απαλάμες να σφίγγουν τα στήθη σου
μη λάχει και το αγριοπερίστερο μέσα τους
πετάξει και χαθείς...

κι απόψε,πριν κλείσω τα μάτια,
θα σε ζωγραφίσω ποίημα,

προτού του βιολιού σου οι νότες
δακρύσουν και πάλι στα όνειρα μου...

Σακελλαρης Καμπουρης