Στην πραγματική αγάπη μπορείς να είσαι μόνος. Μπορεί να αγαπά κανείς βαθιά κι όμως να είναι μόνος. Μπορεί μάλιστα κανείς να είναι μόνος, μόνο όταν αγαπά σε βάθος. Το βάθος της αγάπης δημιουργεί έναν ωκεανό γύρω σου, ένα βαθύ ωκεανό, και γίνεσαι νησί, εντελώς μόνος. Ναι, ο ωκεανός ρίχνει συνεχώς τα κύματά του στην ακτή σου, αλλά όσο πιο πολύ χτυπάει με τα κύματά του την ακτή σου ο ωκεανός, τόσο πιο ενοποιημένος είσαι, τόσο πιο ριζωμένος, τόσο πιο επικεντρωμένος. Η αγάπη έχει αξία μόνον επειδή σου δίνει τη μοναχικότητα. Σου δίνει αρκετό χώρο ώστε να είσαι μόνος σου.
Έχεις όμως μια ορισμένη ιδέα περί αγάπης. Η ιδέα εκείνη δημιουργεί το πρόβλημα όχι η ίδια η αγάπη, αλλά η ιδέα. Η ιδέα είναι ότι, με την αγάπη, οι εραστές εξαφανίζονται ο ένας μέσα στον άλλο, διαλύονται ο ένας μέσα στον άλλο. Υπάρχουν πράγματι στιγμές διάλυσης αλλά αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και κάθε τι του υπαρξιακού: ότι όταν διαλύονται οι εραστές ο ένας μέσα στον άλλο, τις ίδιες στιγμές εκείνες γίνονται πολύ συνειδητοί, σε μεγάλη εγρήγορση. Αυτή η διάλυση δεν είναι ένα είδος μέθης, εκείνη η διάλυση δεν είναι ασυνείδητη. Φέρνει μεγάλη συνειδητότητα, απελευθερώνει μεγάλη επίγνωση. Από τη μια μεριά διαλύονται, από την άλλη μεριά βλέπουν για πρώτη φορά την απόλυτη ομορφιά τού να είναι μόνοι. Ο άλλος προσδιορίζει, την μοναχικότητά τους κι είναι ευγνώμονες ο ένας προς τον άλλο. Είναι ακριβώς λόγω του άλλου που μπόρεσαν να δουν τον εαυτό τους ο άλλος έγινε ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζονται. Οι εραστές είναι καθρέφτες ο ένας για τον άλλο. Η αγάπη σε κάνει να έχεις επίγνωση του πρωταρχικού σου προσώπου (image)
Δείχνει λοιπόν πολύ αντιφατικό, παράδοξο πράγμα, όταν το λέει έτσι κανείς: Η αγάπη φέρνει μοναχικότητα. Πάντα νόμιζες ότι η αγάπη φέρνει συνύπαρξη. Δεν λέω πως δεν φέρνει συνύπαρξη, όμως αν δεν είστε μόνοι, δεν μπορείτε να συνυπάρχετε. Ποιοι θα συνυπάρξουν; Χρειάζονται δυο άνθρωποι που θα συνυπάρξουν, δυο ανεξάρτητοι άνθρωποι χρειάζονται που θα συνυπάρξουν. Η συνύπαρξη θα είναι πλούσια, απείρως πλούσια, αν είναι εντελώς ανεξάρτητοι κι οι δυο άνθρωποι. Αν είναι εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, δεν πρόκειται για συνύπαρξη, πρόκειται για σκλαβιά, πρόκειται για δεσμά.
Αν είναι εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, γαντζωμένοι, κτητικοί, αν δεν επιτρέπουν ο ένας στον άλλο να είναι μόνοι, αν δεν επιτρέπουν ο ένας στον άλλο να έχει αρκετό χώρο ώστε να μεγαλώσει, τότε είναι εχθροί, όχι εραστές είναι καταστροφικοί ο ένας για τον άλλο, δεν βοηθούν ο ένας τον άλλο να βρει την ψυχή του, την ύπαρξή του. Τι είδους αγάπη είναι αυτή; Ίσως να είναι απλώς φόβος μήπως μείνουν μόνοι. κι έτσι μένουν προσκολλημένοι μεταξύ τους. Όμως η πραγματική αγάπη δεν γνωρίζει από φόβο. Στην πραγματική αγάπη μπορείς να είσαι μόνος, εντελώς μόνος, και μέσα από αυτή τη μοναχικότητα προβάλλει η συνύπαρξη.
Osho: The Dhammapada
The Way of the Buddha
