Πόσες φορές έχουμε πληγωθεί γιατί περιμέναμε από τον άλλον να μαντέψει πώς νιώθουμε; Ή να αντιδράσει όπως θα αντιδρούσαμε εμείς στη θέση του; Και όταν αυτό δεν συνέβη, νιώσαμε ακατανόητοι, ίσως και μόνοι.
Όμως η σχέση δεν χτίζεται στα μη ειπωμένα. Χτίζεται στην επικοινωνία. Χτίζεται κάθε φορά που δυο άνθρωποι κάνουν ένα βήμα πιο κοντά, όχι επειδή όλα είναι τέλεια, αλλά επειδή έχουν τη διάθεση να καταλάβουν και να μοιραστούν. Μια σχέση βαθιά και αληθινή δεν είναι απαλλαγμένη από διαφωνίες ή δυσκολίες. Είναι ζωντανή. Έχει ταλαντώσεις, σιωπές, στιγμές απομάκρυνσης. Αλλά πάνω απ’ όλα έχει την πρόθεση δυο ανθρώπων να μη σταματούν να συνομιλούν — ακόμα κι όταν είναι δύσκολο.
Μην επιλέγετε τη σιωπή.
Μην πιστεύετε ότι το να κρατάμε μέσα μας όσα νιώθουμε είναι ένδειξη δύναμης ή ωριμότητας. Αντίθετα, η πραγματική δύναμη είναι στο να σταθούμε απέναντι στον άλλον και να πούμε: «Να πώς νιώθω», «Αυτό με πληγώνει», «Αυτό χρειάζομαι», «Αυτό θα ήθελα από εμάς».
Οι σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο δεν είναι αυτές που δεν περνούν κρίσεις, αλλά αυτές που επιμένουν. Δυο άνθρωποι που, ακόμα και όταν συγκρούονται, δεν παραιτούνται από τη σύνδεση. Που μαθαίνουν να ακούν ο ένας τον άλλον, να διαφωνούν χωρίς να αποδομούν ο ένας τον άλλον. Που κρατιούνται.
Και οι άντρες όμως, συχνά κουβαλούν ρόλους που τους δυσκολεύουν. Έχουν μάθει να μην εκφράζουν το συναίσθημά τους, να είναι οι «δυνατοί», οι «ήρεμοι», οι «στρατηγικοί». Και μέσα σ’ αυτό χάνεται η αληθινή επικοινωνία — γιατί το συναίσθημα δεν είναι αδυναμία. Είναι γέφυρα.
Για να συναντηθούμε αληθινά, χρειάζεται να μάθουμε (και οι δυο) να λέμε τι νιώθουμε. Όχι να μαντεύουμε. Όχι να περιμένουμε. Όχι να κατηγορούμε επειδή ο άλλος δεν «διάβασε» το μυαλό μας.
Η αγάπη είναι πράξη.
Και η πιο γενναία πράξη είναι να εκτεθούμε με ειλικρίνεια, να ρισκάρουμε την αλήθεια μας, να μείνουμε παρόντες στην επαφή. Στη σύγκρουση, στη σιωπή. Και να την σπάμε. Μαζί.
Αγγελική Μπολουδάκη
