Οι ενοχές δεν αφήνουν την ψυχή σου να αναπνεύσει

Ισως σήμερα, κάτι μέσα σου άρχισε να αλλάζει. Ίσως δειλά στην αρχή — σαν ψίθυρος που μπαίνει σιγά-σιγά σε λέξεις. Ίσως όχι ξεκάθαρα ακόμα — αλλά αληθινά. Άρχισες να ακούς τη δική σου φωνή. Όχι αυτή που έμαθες να υιοθετείς για να μην ενοχλείς, αλλά τη δική σου. Εκείνη που ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας να την ακούσεις.

Μην τη φοβάσαι.

Η φωνή σου δεν είναι απειλή. Είναι παρουσία. Η δύναμή σου, όταν συνοδεύεται από σεβασμό, από ενσυναίσθηση, από επίγνωση, δεν πληγώνει. Θεραπεύει. Δεν περιορίζει. Ελευθερώνει. Είναι δώρο — όχι μόνο για εσένα, αλλά και για τους άλλους γύρω σου. Γιατί άνθρωποι που είναι καλά μέσα τους, δεν χρειάζονται να πληγώνουν κανέναν για να σταθούν όρθιοι.

Όταν δεν υποτιμάς τον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα σε κανέναν. Όταν αναγνωρίζεις τις ανάγκες σου, μπορείς να τις εκφράζεις με σαφήνεια, χωρίς ντροπή, χωρίς ενοχή. Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι παρών, δεν χρειάζεται πια να κρύβεσαι για να σε αποδεχτούν.

Η ψυχή, για να αναπνεύσει, χρειάζεται χώρο. Και ο δυναμισμός είναι ακριβώς αυτός ο χώρος. Είναι η εσωτερική άδεια να πεις: «Μπορώ να είμαι αυτό που είμαι.» Να κρίνεις, να νιώσεις, να αποφασίσεις, να δράσεις. Όχι με αυθαιρεσία, αλλά με ακεραιότητα. Όχι με σκληρότητα, αλλά με ειλικρίνεια. Όχι για να νικήσεις, αλλά για να ζήσεις αληθινά.

Δύναμη δεν είναι να εξουσιάζεις. Είναι να στέκεσαι σε σχέση — με τον εαυτό σου, με τον άλλο, με τη ζωή — με σεβασμό και παρουσία. Είναι να επιτρέπεις στον εαυτό σου να αλλάζει, να πονά, να μαθαίνει, να ξανασηκώνεται, χωρίς να χάνει την αγάπη προς εκείνον που υπήρξε. Αυτό είναι μια βαθιά πράξη τρυφερότητας. Και αυτή η τρυφερότητα είναι μορφή δύναμης.

Δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλα. Δεν χρειάζεται να μην φοβάσαι. Δεν χρειάζεται να είσαι “έτοιμος/η”. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι εκεί. Να σε ακούς. Να μη σε προδώσεις. Να στέκεσαι δίπλα στον εαυτό σου με καλοσύνη — ακόμη κι όταν δεν είσαι σίγουρος/η. 

Γιατί ο δρόμος δεν είναι ευθύς, ούτε χωρίς εμπόδια — αλλά είναι ο δικός σου. Και αυτό τον κάνει πολύτιμο.

Και καθώς τον περπατάς, κράτα κάτι μέσα σου:

Δεν είσαι επικίνδυνος/η όταν είσαι δυνατός.

Είσαι επικίνδυνος/η μόνο όταν δεν σου επιτρέπεται να είσαι ο εαυτός σου.

Συνέχισε. Μπορεί να πονάς κάποιες μέρες, μπορεί να αμφιβάλεις. Αλλά είσαι σε καλό δρόμο. Και είναι δικός σου. Και είναι αλήθεια.

Με σεβασμό, φροντίδα και πίστη σε σένα

Αγγελική Μπολουδάκη

«Σηκώνοντας 

τα πέπλα της ντροπής»

ένας ιδιαίτερος κύκλος γυναικών με την despoina palamari

Σαββάτο 18 Οκτωβρίου στις 18:20 

στην πλατεία Ψυρρή

Πληροφορίες: 6973216895