Μια Μητέρα λέει:
ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΦΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΛΩΝΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.
Αν, κάποια μέρα, ο γιος μου σταθεί μπροστά στη σύζυγό του, διχασμένος ανάμεσα σε όσα μου οφείλει και σε όσα νιώθει για εκείνη, τότε κάπου έκανα λάθος.
Όταν τον κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, τον είδα όχι μόνο ως παιδί μου, αλλά και ως τον μελλοντικό στήριγμα μιας άλλης γυναίκας.
Μιας άγνωστης, κάπου στο μέλλον, που θα εμπιστευτεί τη ζωή της στα χέρια του.
Και εγώ, ως μητέρα, επιλέγω να είμαι η πρώτη που θα του μάθει να μην απογοητεύει.
Να μην αγαπά μισά.
Να μην παγιδεύεται σε λάθος πιστότητες.
Να μην νιώθει ενοχές για το ότι ζει τη ζωή του.
Του μαθαίνω να λέει «όχι» σε μένα, ώστε να μπορεί να πει «ναι» στη γυναίκα του.
Του μαθαίνω να μη νιώθει μικρός κοντά μου, ώστε να είναι μεγάλος πλάι στην οικογένειά του.
Του μαθαίνω πως η αγάπη δεν είναι διαγωνισμός ανάμεσα σε μένα και εκείνη, αλλά γέφυρα ανάμεσα στις γενιές.
Χρειάζομαι να γίνει άντρας.
Και ναι, θέλω να με καλεί, να με επισκέπτεται, να είμαι μέρος της ζωής του. Αλλά όχι επειδή πρέπει. Επειδή το νιώθει. Επειδή εκεί όπου υπάρχει ειλικρινής αγάπη, δεν χρειάζεται να τη ζητήσεις.
Η παρουσία έρχεται φυσικά.
Ο σεβασμός είναι φυσικός.
Η αγάπη δεν ζητά επιπλέον χώρο – ενώνει τα πάντα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα μιας μητέρας δεν είναι να παραμείνει ο γιος της δεμένος μαζί της. Αλλά να γίνει ελεύθερος, ισορροπημένος και ικανός να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο μέσα από το σπίτι του. Και όταν μια άλλη γυναίκα χαμογελά στην αγκαλιά του, νιώθοντας ασφάλεια και αγάπη, θα ξέρω πως έκανα το καθήκον μου.
Ανέθρεψα έναν άντρα.
Όχι για μένα.
Αλλά για τη ζωή.
Răzvan Vasile Από Αγγελική Μπολουδάκη
