Γεννηθήκαμε, όπως λέγεται, ολόκληροι κι όμως λαμβάνουμε μια συντεταγμένη εκπαίδευση, ακόμα και στα απλούστερα, για να αποκτήσουμε μια κοινωνικά κατανοητή, ομοιογενή και προσδιορισμένη ταυτότητα.
Κεντρικός άξονας της κοινής ανατροφής της ανθρωπότητας είναι μια στρέβλωση, να αισθανόμαστε πάντα ατελείς. Η βαθιά αναπνοή μας γίνεται ένα αγωνιώδες ξεψύχισμα, μια ψευδαίσθηση ανεπάρκειας που θέτει, ακόμα και τους ικανούς για τα μέτρα και τα σταθμά ‘αυτού του κόσμου’ σε διαρκή αμφισβήτηση της αξίας τους.
Στην τάντρα λέμε: όταν κάτι δε λειτουργεί στρέψε την προσοχή σου στην αναπνοή, νιώσε την κοιλιά σου, κίνησε τη λεκάνη σου.
Στην τάντρα λέμε: γίνε εντελώς απλοϊκός , εντελώς ζωικός.
Στην τάντρα λέμε: κοίτα βαθιά στα μάτια, άνοιξε εντελώς τον εαυτό σου στον άνθρωπο απέναντι, γίνε ολοκληρωτικά ευάλωτος.
Στην τάντρα λέμε: γίνε το δοχείο για την ενέργεια της αγάπης.
Μην αγαπάς, μην κάνεις τίποτα σχετικά με την αγάπη, άφησε απλώς το δοχείο σου να ξεχειλίσει … από τους πόρους του δέρματος, από τις κόγχες των ματιών, από το τρεμοπαίξιμο των βλεφάρων, από τα σωματικά σου υγρά, από παντού στο σώμα σου άφησε να κυλάει η αγάπη.
Στην τάντρα λέμε: μην προσπαθείς καθόλου και για τίποτα, μην αποδεικνύεις σε κανένα τίποτα, μην παλεύεις, μην αγωνιάς, μην επιδίδεσαι, απλώς να είσαι.
Στην τάντρα λέμε: όταν κάτι λειτουργεί στρέψε την προσοχή σου στην αναπνοή, νιώσε την κοιλιά σου, κίνησε τη λεκάνη σου.
Στην τάντρα αν κοιταχτούμε βαθιά στα μάτια όλα έχουν νόημα, αν αγγίξουμε τις καρδιές μας ολόγυμνες όλα έχουν νόημα, αν αναπνεύσουμε την αναπνοή του φύλου μας όλα έχουν νόημα. Όχι ένα τεχνητό νόημα, όχι ένα κατασκευασμένο, απελπισμένο, περισπούδαστο νόημα.
Στην τάντρα το νόημα είμαστε εσύ, εγώ, το νερό, η ανάσα, η ζωή, το ξημέρωμα, η πανσέληνος, και το άδειασμα του φεγγαριού.
Στην τάντρα το νόημα βρίσκεται απλώς στην ύπαρξη, όχι στο περιεχόμενο, όχι στο περιτύλιγμα, όχι στο όνομα, όχι στα χαρακτηριστικά, όχι στους προσδιορισμούς.
Στην τάντρα γινόμαστε όλοι ολόκληροι απλώς με το να αδιαφορούμε για την αξία και τις ικανότητες μας.
Είμαστε όλοι μόνο δοχεία για την αγάπη.
Δεν την κατέχουμε, δεν τη φυλάσσουμε.
Αφήνουμε τα δοχεία μας να ξεχειλίσουν και στρέφουμε την προσοχή μας στην αναπνοή, νιώθουμε την κοιλιά μας, κινούμε τη λεκάνη μας…
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη στη δασκάλα μου τη Δέσποινα και στη δασκάλα μας τη ροή που οδήγησε τη μία στην άλλη...
ΔΚ
