έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχει
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά και τα κοσμούνε
σα δάκρυα, σαν ακρογιάλια φωτεινά, σα ρόδια
Eίν’οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους, ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν’ τα φτερά τους, τα φτερά αγγέλων
τ’ αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν’ αυτές οι ίδιες ορθές
στην άκρια των ελαφρών ποδιών τους
μας πλησιάζουν κι είναι σαν μας φιλούν στα μάτια, κύκνοι
Eίν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους λάμπουνε τις νύχτες
μεσ’ στις θερμές παλάμες τους κρατούνε τη ζωή μας
είν’ οι απαλές κοιλιές τους ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας, τα παραθύρια μας, οι στόλοι
T’ άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους είναι ο ήλιος, το φεγγάρι
και το πανί τους είν’ το μόνο σάβανο που μας αρμόζει
Eίν’ οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός προορισμός των ωραίων καραβιών μας)
οι ώμοι τους, είν’ ο σηματοφόρος της χαράς
οι μηροί τους, σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους, οι στοργικοί μας φάροι
είναι τα κύματά τους, οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνο μας δείχνουνε το δρόμο
– φιλικές – προς τα λιμάνια
Έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίσει
Με τα λευκά τους χέρια αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί, τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν αθάνατο στους αιώνες
τ’ όνομά μας
Γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε την μεταδίνουν
και σ’ εμάς αυτή τη θεία τους ουσία
Νίκος Εγγονόπουλος
