Ζούμε σε μια αντιεκστατική κοινωνία που έχει τις βάσεις της στην αντίληψη του διαχωρισμού μεταξύ σάρκας και πνεύματος. Η κοινωνία μάς παροτρύνει και μας διδάσκει να καταστέλλουμε και να απωθούμε τη σεξουαλική μας φύση, να αμφισβητούμε τη μυστικιστική και πνευματική μας φύση και να φοβόμαστε οτιδήποτε δεν συμμορφώνεται με την καθιερωμένη συμπεριφορά. Αυτό, όμως, που διακινδυνεύουμε να χάσουμε σ’ αυτή την πορεία, καθώς αγνοούμε την ιερότητα της ζωής και τη δυνατότητα να τη ζήσουμε μέσα σε έκσταση, είναι τον ίδιο μας τον εαυτό — την ψυχή μας.
Η έκσταση είναι η γλώσσα της ψυχής. Στο σημερινό κόσμο, όμως, είναι μια ξένη γλώσσα. Εξισώνουμε την εμπειρία της έκστασης με την ψευδαίσθηση ή τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και την απορρίπτουμε. Και θεωρούμε όσους την επιδιώκουν ως παράξενους μυστικιστές ή μαλθακούς ηδονιστές που τη χρησιμοποιούν σαν χάπι. Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ μπορούν να προσφέρουν μια γεύση έκστασης, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιούνται επί χιλιάδες χρόνια. Όσο, όμως, κι αν η κατάσταση στην οποία μας βάζουν τα ναρκωτικά προσφέρει μια γεύση αυτής της δυνατότητας για μεταμόρφωση, από μόνη της, δεν μπορεί να μας μεταμορφώσει. Πρόκειται για μια προσωρινή κατάσταση.
Μερικοί φοβούνται την έκσταση, γιατί νομίζουν ότι θα χάσουν το μυαλό τους. Κάποιοι άλλοι λένε ότι η εμπειρία της έκστασης είναι ένα παθολογικό ρήγμα στη συνείδηση. Όλα αυτά, όμως, έχουν αποδειχτεί εσφαλμένα. Ο ψυχολόγος Carl Fischer μελέτησε τη σχέση έκστασης και σχιζοφρένειας. Διαπίστωσε πως κάποια ψυχωτικά επεισόδια μπορεί να παρουσιάζουν ομοιότητες με καταστάσεις έκστασης, παρ’ όλ’ αυτά όμως, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Οι ψυχονοητικές ασθένειες είναι συμβάντα αποδιοργάνωσης. Η έκσταση, όμως, έχει τη δύναμη να θεραπεύσει και να μεταμορφώσει. Και το πετυχαίνει επανασυνδέοντας τα αποξενωμένα κομμάτια του εαυτού μας, ανοίγοντας το νου και την καρδιά και επιτρέποντάς μας να νιώσουμε πως συνδεόμαστε με όλα.
Οι επιθέσεις που δεχόμαστε καθημερινά από το σύγχρονο τρόπο ζωής μάς φθείρουν. Αυξάνονται συνεχώς εκείνοι που ψάχνουν να βρουν γιατρειά και νέους τρόπους να συνδεθούν με το Πνεύμα και να νιώσουν χαρά στη ζωή τους. Το ενδιαφέρον του κόσμου για τις εσωτερικές, πνευματικές πρακτικές των παραδοσιακών θρησκειών όπως η Τάντρα, το Ζεν, ο Σαμανισμός, ο Σουφισμός, ο Βουδισμός, ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και η Γιόγκα, αυξάνεται συνεχώς.
Παράλληλα, εμφανίζεται μια νέα στάση υγιούς σκεπτικισμού εναντίον των εκκλησιαστικών δογμάτων. Ακόμα και οι θεολόγοι εντείνουν τις αμφισβητήσεις τους ενάντια στην ιδέα του παραδείσου ως ενός μακρινού τόπου με σύννεφα, στον οποίο έχουμε φτερά, παίζουμε άρπα, ψάλλουμε ύμνους και περιμένουμε το Θεό που έρχεται με το πύρινο άρμα του.
Για μένα, ο παράδεισος είναι η εκστατική εμπειρία που μπορεί κανείς να βιώσει εδώ και τώρα. Είναι ο τόπος στον οποίο βρισκόμαστε όταν ξυπνάμε και βιώνουμε τη σύνδεσή μας με την Πηγή της δημιουργίας. Αυτή η αφύπνιση πραγματοποιείται μέσω του εσωτερικού γάμου της ενέργειας και της συνείδησης, της ζωής και του Πνεύματος, του σώματος και της ψυχής, ανεξάρτητα αν την ονομάζουμε Πατέρα, Μητέρα, Πηγή, Θεό ή Θεά, ή Ό,τι Υπάρχει.
Η ουσία της έκστασης είναι η εμπειρία του φωτός, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για οράματα του φωτός, το μεταφορικό φως της σοφίας, της κατανόησης και της αποκάλυψης, ή την εκστατική μακαριότητα που εκπέμπει το φως της θείας αγάπης.
Οι καταστάσεις έκστασης δεν είναι απρόσιτες. Και δεν χρειάζεται να σπαταλήσετε χρόνια κάνοντας διαλογισμό σε διάφορες βουνοκορφές, ή μόνοι σε σκοτεινές σπηλιές, ούτε χρειάζεται να μελετήσετε τα ιερά βιβλία για να βιώσετε την έκσταση και να τιθασεύσετε την υψηλής δόνησης ενέργειά της. Κάποια στιγμή, στην πορεία αυτού του ταξιδιού της αφύπνισης, ενός ταξιδιού γεμάτου με αγώνες, χαρές και απογοητεύσεις, η έκσταση θα αποκαλυφθεί — ως επιβεβαίωση, ευχή ή μήνυμα από την Πηγή. Το μόνο που απομένει, τότε, είναι να ζήσετε με χαρά, αγάπη και γέλιο.
Margot Anand
"Η Τέχνη της καθημερινής Έκστασης"
