Νους ή καρδιά;
Και τα δυο αλλά σε σωστές δόσεις.
Πολλοί με ρωτάνε, τι ακριβώς κάνει η Τάντρα;
Και τους απαντώ: Σε μεταμορφώνει. Σου δίνει όλα τα εργαλεία για να μπορέσεις, όποτε το χρειάζεσαι, να φεύγεις από τον κόσμο του μυαλού και να μπαίνεις στο κόσμο της καρδιάς.
Ο ανθρώπινος Νους δεν ικανοποιείται με τίποτα. Ό,τι και να του δώσεις, πλούτη, δύναμη, δόξα, κύρος, πάντα ζητά κάτι περισσότερο. Κάτι άλλο, πιο ασυνήθιστο, πιο πολύ, πιο… Κι αυτή η αχόρταγη επιθυμία που έχει για όλα, μας εμποδίζει να ζούμε το τώρα, τη στιγμή.
Ο ανικανοποίητος νους του εγωϊκού εαυτού μας δεν απολαμβάνει τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω του. Δεν βλέπει την ομορφιά που κάθε μέρα του δίνεται απλόχερα, δεν ακούει το τραγούδι της ζωής και ευχαριστιέται στιγμιαία. Συνήθως κυνηγάει σκιές χάνοντας αυτό που συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν μάθει πια πώς να φεύγουν από την θαμπή πραγματικότητα που τους αναγκάζει να ζουν το μυαλό τους και με μια ανάσα, μια βαθιά αναπνοή, που ξυπνά και πάλι την ζωή μέσα τους, μπαίνουν στην ευωδιαστή πραγματικότητα που τους προσφέρει η καρδιά τους.
Παρατάνε τις αχόρταγες ανάγκες τους, την φασαρία του μυαλού τους και απολαμβάνουν το φαγητό, τον ύπνο, τη λιακάδα, τα λουλούδια, το πέταγμα των πουλιών, την επαφή με τους ανθρώπους, την απλότητα…
Δεν ζητάνε τίποτα μη συνηθισμένο και βρίσκουν τα πάντα μέσα τους. Γίνονται και πάλι ολόκληροι.
Κι αν μπερδευτήκατε με όλα αυτά που σας λέω γιατί πιστεύετε ότι η Τάντρα είναι ΣΕΞ για άλλη μια φορά σας λέω ότι Η ΤΑΝΤΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.
Το μοίρασμα που ακολουθεί είναι από έναν αγαπημένο μαθητή μου που αποφάσισε εδώ και λίγο καιρό να περπατήσει στο ταντρικό μονοπάτι και ήδη απολαμβάνει την ομορφιά που υπάρχει γύρω του αλλά και μέσα του.
Business Trip, το λένε οι πολλοί.
Πτήση, δουλειά, εστιατόριο, ύπνος, δουλειά, εστιατόριο…
Έτσι και σήμερα, σε ένα τραπέζι, το μυαλό θολωμένο, το κεφάλι σκυφτό, κούραση και υπερένταση παρέα. Κάτι ελαφρύ για βραδινό. Οι σκέψεις μπερδεμένες ανάμεσα στον απολογισμό της ημέρας και στα σχέδια της επόμενης. Μοναξιά, θα ήθελα μια παρέα δίπλα μου να μοιραστώ, έστω να μιλήσω σε κάποιον. Δε τολμώ να σηκώσω το τηλέφωνο, δε θα ζαλίσω κανένα σήμερα με τα δικά μου.
Παρατηρώ το ρυθμό της αναπνοής μου. Ρηχός και σύντομος, ίσα - ίσα για να επιβιώσω. «Ξύπνα» φωνάζω στον εαυτό μου «Δε ΘΑ», «ΤΩΡΑ». Βαθιές ανάσες μέχρι κάτω.. μία, δύο, τρεις, τέσσερις….
Σιγά, σιγά το σκηνικό γύρω μου αλλάζει, εγώ αλλάζω.
Ζωντανεύει το μέσα μου, ζωηρεύει το έξω μου. Η πλάτη μου ισιώνει και αρχίζω να παρατηρώ. Τα χρώματα γίνονται εντονότερα, ο χώρος είναι τώρα πιο φιλικός. Η κοπέλα στο απέναντι τραπέζι γυρίζει και μου χαμογελάει, ωπ τι έγινε τώρα; Ξεχωρίζω τη λεπτή γεύση των θαλασσινών μέσα στα ραβιόλια, από το λευκό κρασί μου έρχονται αρώματα λουλουδιών.
Συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι δίπλα στη θάλασσα.
Δε καπνίζω αλλά βγαίνω έξω, κάθομαι για λίγο κάτω από τη θερμάστρα υγραερίου με τους υπόλοιπους και χαζεύω. Στο ένα μέτρο τη διακρίνω, το νερό της είναι γυαλιστερό βαθύ σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο. Ο κρύος αέρας που φυσούσε όταν ερχόμουνα και με ανάγκαζε να κλείνω το φερμουάρ μέχρι το λαιμό, τώρα μοιάζει αύρα δροσερή και αλμυρή. Γεμίζει το στήθος και με αναζωογονεί.
Σηκώνω το κεφάλι ψηλά και ανάμεσα σε πουπουλένια σύννεφα μια πανσέληνος που της έλειπε μια μέρα, μου χαμογελά. Ήταν και χθες εκεί, ολόκληρη, αλλά δε της έδωσα σημασία.
«Θα ρίξει νερά» είπε το πρωί ο ταξιτζής και γέλασα αλλά τώρα αναζητώ εκείνη την ειδική μυρωδιά που προϋπαντεί την βροχή. Δε τη βρίσκω αλλά νιώθω τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα.
Το κύμα σκάει στην προβλήτα και νιώθω τις σταγόνες που καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι το λαιμό, τα χείλη και το μέτωπο. Τη ομορφιά έχει αυτή η νύχτα!
Γυρνάω πίσω στο τραπέζι μου και παραγγέλνω.
Ένα Μοσχάτο D’asti ζητάω χωρίς να κοιτάξω τον κατάλογο. Το φαντάζομαι γλυκό και ελαφρύ, με παιχνιδιάρικες μπουρμπουλήθρες, άτακτες, να γαργαλούν. Ταντρικό, όπως η ζωή που μόλις αποφάσισα να ΖΗΣΩ από εδώ και πέρα.
Δε θα περιμένω από Κάποιον, δε θα φτιάχνει το Κάτι τη μέρα μου. Αυτό που αναζητώ είναι μέσα μου και ολόγυρά μου, είναι εκεί, μισοκρύβεται και μου φωνάζει. Απόφαση χρειάζεται για να το συναντήσω. Τον τρόπο τον έχω μάθει.
Δύο καλλίγραμμα χεράκια μου απλώνουν μπροστά ένα σκουρόχρωμο μπουκάλι. «Είναι αυτό που θέλατε;» Γυρνώ και προλαβαίνω να διαβάσω μια φράση στην ετικέτα κάτω ακριβώς από τη φίρμα, “Il Vino dell' Amore”. Αχ μικρή, αθώα μου σερβιτόρα. Θύμα και εσύ της συγχρονικότητας. «Ναι! Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που ήθελα».
Τελικά υπάρχει παντού!…
Ή κάτι εκεί πάνω μου κάνει πλάκα…
Θ.
Σε Ευχαριστώ Θ.
namaste
despoina palamari
