Η ανάγκη για αγάπη δημιουργεί "επαίτες" ή "αρπαχτικά"

Γεννιόμαστε όλοι πολύ αθώοι, πολύ αγνοί και κολυμπάμε μέσα στη θάλασσα της αγάπης. Σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας βλέμμα, σε κάθε μας λέξη, σε κάθε μας άγγιγμα δίνουμε και παίρνουμε αγάπη. Κι όλα αυτά μέχρι να αρχίσει η εκπαίδευση του καλού παιδιού. 
Αυτή η εκπαίδευση μας κάνει διαφορετικά παιδιά. Καταπνίγουμε τα συναισθήματα μας, ντυνόμαστε το ρόλο του καλού παιδιού, ακολουθούμε τους κανόνες, χάνουμε την αισθαντικότητα μας και απομακρυνόμαστε από την αγάπη. 

Η απουσία της αγάπης, μας ακολουθεί τους περισσότερους και στα ενήλικα βήματά μας και δημιουργεί μέσα μας την ανάγκη της αγάπης. Η ανάγκη για αγάπη εκδηλώνεται πολύ διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο. 



Το σίγουρο είναι ότι όλοι αυτοί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν βιώσει την έλλειψη αγάπης, την έλλειψη της τρυφερότητας, της αποδοχής, του θαυμασμού… Έχουν βιώσει την έλλειψη της αγκαλιάς, του αγγίγματος, της στήριξης και της προστασίας… Έχουν στερηθεί από όλα αυτά που γεμίζουν τον άνθρωπο με εμπιστοσύνη και τον κάνουν να ατενίζει τη ζωή με αισιοδοξία. 

Αντί λοιπόν να τους πλημμυρίζει η εμπιστοσύνη και η αγάπη προς τον εαυτό έχουν γεμίσει με το δηλητήριο της εγκατάλειψης και της απόρριψης όλες τις στιγμές που έχουν ζήσει στο παρελθόν και δυστυχώς επιτρέπουν σε αυτό το δηλητήριο να δηλητηριάζει και τις μελλοντικές στιγμές τους γιατί παραμένουν στην ανάγκη για αγάπη και στην ακόρεστη λαχτάρα τους για αποδοχή και θαυμασμό.

Το ότι μεγάλωσαν "στερημένα" είχε σαν αποτέλεσμα τη μη ολοκλήρωση τους. Και επειδή η ολοκλήρωση είναι επιτακτική ανάγκη κάθε ανθρώπινου όντος, αντί να "κυττάζουν" μέσα τους δυστυχώς κοιτάζουν γύρω τους ελπίζοντας ότι κάποτε θα έρθει η ολοκλήρωση αυτή, μέσω κάποιου άλλου. Τις περισσότερες φορές, σύμφωνα πάντα με τον τρόπο σκέψης τους, αυτός ο άλλος είναι ο ερωτικός σύντροφος. Ο τέλειος ερωτικός σύντροφος. Και επειδή πάντα θέλουν και ποτέ δεν παίρνουν αυτό που πραγματικά χρειάζονται, πάντα περιμένουν αυτόν τον έναν και τον μοναδικό, που θα τους δώσει μια ζωή χαρισάμενη.

Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους ανήκουν στην ομάδα του «δίνω συνέχεια χωρίς να με νοιάζει αν εξαντλώ τα αποθέματα ενέργειας μέσα μου». Δίνουν, όλο δίνουν και όλο περιμένουν να πάρουν ώσπου καταλήγουν ζητιάνοι της αγάπης, περιμένοντας τα ψιχουλάκια της κάθε φορά για να τραφούν. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι πίσω από αυτή τους τη συμπεριφορά, πίσω από αυτό το ατέρμονο δόσιμο, κρύβεται ο προσδιορισμός: "Δεν Αξίζω την Αγάπη".

"Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω…" αυτό είναι το motto τους και γι αυτό τοποθετούν τον εαυτό τους στο περιθώριο, παραχωρώντας τη δύναμή τους στον οποιοδήποτε επιτήδειο ξέρει να παίζει καλά το παιχνίδι του έρωτα και της αγάπης. Κι από απλοί ζητιάνοι μετατρέπονται σε υποχείρια του ενός που αχόρταγα παίρνει και όλο παίρνει και ποτέ δεν δίνει, γιατί κι αυτός με τη σειρά του, δεν ξέρει ούτε να δώσει ούτε να πάρει πραγματικά. 

Είναι κι αυτός στερημένος από αγάπη και παραμένει στερημένος αφού κινείται με λάθος τρόπο και μεταμορφώνει με τη συμπεριφορά του τη γόνιμη γη της καρδιάς του σε άγονη και χέρσα. Μεταμορφώνεται σιγά, σιγά σε άνθρωπο αρπαχτικό. Νιώθει συνέχεια ότι η ζωή του χρωστά και μαζί με αυτήν όλοι οι άνθρωποι που συναντά. Απαιτεί την αγάπη και συνήθως στην μαλακότητα παραθέτει επιθετικότητα, σκληρότητα. Και στη δοτικότητα, εκμετάλλευση. 

"Αυτό θέλω και θα το πάρω, με  όποιο τρόπο με εξυπηρετεί…" αυτό είναι το motto τους και αυτό καθορίζει τα βήματά τους στη ζωή.

Και τα δυο αυτά είδη ανθρώπων, της ανάγκης για αγάπη, και οι επαίτες αλλά και τα αρπαχτικά, αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι η συμπεριφορά τους καθορίζεται από ένα βαθιά πληγωμένο παιδί που κινείται μέσα τους ανάμεσα στο φόβο της  εγκατάλειψης και στο φόβο του καταποντισμού της προσωπικότητάς του. 

Στο πρόσωπο του εκάστου συντρόφου προβάλλουν ασυνείδητα την εικόνα του πατέρα ή της μητέρας τους αντίστοιχα, οι οποίοι υπήρξαν απορριπτικοί με την αυθεντικότητα του παιδιού τους. Και καθώς σαν παιδιά δεν πήραν ποτέ επιβεβαίωση, θαυμασμό και αγάπη αναγκάστηκαν να φορέσουν ένα προσωπείο και να κτίσουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά για να μπορέσουν να κερδίσουν την πολυπόθητη Αγάπη. 

Στην πορεία των χρόνων ξέχασαν ότι αυτή η συμπεριφορά δεν προέρχεται από τον αυθεντικό εαυτό τους αλλά από κάποιον ψεύτικο, δημιουργημένο απλά για να καλύψει τις ανάγκες τους για αγάπη και συνέχισαν να πορεύονται μαζί του αποκομμένοι από τα δικά τους συναισθήματα, τις δικές τους βαθύτερες επιθυμίες… Αποκομμένοι από τον πραγματικό τους εαυτό.

Και όσο κι αν προσπαθούν να γεμίσουν το κενό μέσα τους με κάποιον από εκεί έξω που θα τους προσφέρει αγάπη, επειδή δεν είναι οι ίδιοι αληθινοί με τον εαυτό τους, το κενό θα παραμένει κενό και το χάσμα ανάμεσα στον αληθινό και στον κατασκευασμένο εαυτό, όσο περνούν τα χρόνια, θα μεγαλώνει. 

Γιατί αν δεν ξέρεις εσύ ποιος αληθινά είσαι, αν δεν έχεις "κυττάξει" τον εαυτό σου, αν δεν σε έχεις νιώσει πώς να ξέρεις ποιος είναι ο τρόπος να χορτάσει αγάπη το σώμα, η καρδιά και η ψυχή σου; 

Πως μπορεί κάποιος άλλος να σε δει, να σε μάθει και να σου δώσει όλα αυτά που χρειάζεσαι; 

Πως μπορείς να μοιραστείς τον εαυτό σου μαζί με κάποιον άλλον μέσα σε μια σχέση αγάπης αν δεν ξέρεις ποιος αληθινά είσαι;

namaste

despoina palamari