Όταν ερωτεύεται ένα ζευγάρι, ένας πίδακας ζωής αναβλύζει μέσα τους, από τον οποίο αντλούν τη ζωή που προσμένουν. Ξεδιψούν από την πηγή κι όχι από το πρόσωπο του έρωτά τους. Διατηρούν αυτήν την πηγή ανεξάντλητη με το μεράκι τους και την αμοιβαία τους συμβολή. Γίνονται μια κοίτη που κουρνιάζουν το νερό του έρωτά τους και εκείνο συνεχίζει να κυλά γάργαρα, όσο η αμοιβαία τους προσπάθεια το βοηθά να εκτοξεύει δέσμες αγάπης.
Ξεπροβοδίζει την επιθυμία του ο ένας στην επιθυμία του άλλου. Ακολουθούν το ερωτικό του κάλεσμα και ντύνονται με το βελούδο του πόθου. Παραδίδονται σε ένα μαγευτικό ταξίδι μαζί και από την ένωση επέρχεται ένας εαυτός αναγεννημένος. Στο βλέμμα του ανθρώπου που αγαπούν και τους αγαπά, αναδημιουργούν τον εαυτό τους. Μια γέννηση και ένας θάνατος τούς αποκαλύπτεται.
Σε αυτό το ταξίδι που τους συνεπαίρνει κάτι πεθαίνει μέσα τους για να γεννηθεί η ζωή. Όλα όσα τους τύφλωσαν, όλα όσα τους αδίκησαν, όλα όσα τους προδώσαν και γέμισαν ψευτιά τη ζωή τους τα αποχωρίζονται. Καθετί που τους μόλυνε το απομακρύνουν και εξαγνισμένοι προσεγγίζουν με καθαρότητα τα συναισθήματά τους και τα οδηγούν στην αλήθεια του.
Σα φτερούγισμα περνούν οι μνήμες αλλά η πρότερη εξουσία τους ξεφτά μπροστά σε μια Ανάσταση∙ όσο και να τους πλευρίζουν, για να πάρουν μια θέση στην καρδιά τους, ο έρωτάς τους τις κυκλώνει και τις εναποθέτει ρυθμικά στο χθες. Χάρη στην τόλμη τους να μη φοβηθούν το όνειρο, ξαναγεννιούνται. Χάρη σε αυτό το βλέμμα που φανερώνει μια αλήθεια, η οποία τους γυροφέρνει για να τους προσκαλέσει, τολμούν να αποκαλυφθούν.
Διεισδύουν στο βάθος τους και ανασύρουν με λαχτάρα την δική τους αλήθεια, για να συναντήσουν την επιθυμία του. Η ορμή του έρωτά τους σαρώνει κάθε επικάλυψη και επιτρέπει στην αυθεντικότητά τους μια θριαμβευτική εμφάνιση. Ένας εαυτός αναδύεται που αγωνιούσε να φανερωθεί, αλλά δεν τον άφηναν οι ανασφάλειες τους. Δεν γίνονται κάτι άλλο, δεν αλλάζουν μορφή. Η ίδια η μορφή τους συρρικνωμένη από τις αδυναμίες τους γιγαντώνεται, για να χωρέσει την απόφασή τους να γοητευτούν από το όνειρο και να ταξιδέψουν μαζί του.
Κοιτούν ο ένας τον άλλον με ματιά που αγκαλιάζει και η ύπαρξη τους ζεσταίνεται από μια θέρμη που λιώνει κάθε παγωνιά στην οποία τους είχαν εξοκείλει οι φόβοι τους. Η πανοπλία, με την οποία είχαν περιχαρακώσει τον εαυτό τους, σα Δούρειος Ίππος που περιόριζε τις κινήσεις τους, παροπλίζεται, ο βρόχος που έπνιγε τη δύναμη τους λύνεται, τα φτιασίδια, με τα οποία καλυπτόντουσαν, ψευτίζουν. Χάρη στην τόλμη τους να αφεθούν στην επιθυμία τους, να παραδοθούν στο ταξίδι του έρωτά τους, να ενωθούν με την αγάπη, η δύναμη θεριεύει μέσα τους και εξαπλώνεται στο ψυχικό τους σύστημα.
Ο έρωτας λογχίζει τις αναστολές τους, άρει τις αντιστάσεις τους, προκαλεί επανάσταση, γιατί μόνο χάρη στην ανατροπή, μπορούν να αφήσουν τη χώρα της στασιμότητας και να παραδοθούν στο όνειρο. Αυτό το όνειρο ακολουθούν. Μια υπόσχεση αγάπης τούς παίρνει προστατευτικά από το χέρι και τούς οδηγεί στη τόλμη τους. Γίνονται πρωτοπόροι, εξερευνητές, κατακτητές του ονείρου τους.
Οι χαραμάδες, μέσα από τις οποίες κρυφοβλέπανε τη ζωή, γίνονται ανοίγματα φωτός που καταπίνουν το σκοτάδι της λύπης και επιτρέπουν στη χαρά να διεισδύσει, η οποία σα μεταξένιο υφάδι απλώνεται με τρυφερότητα στον ψυχισμό τους. Η ζωή ολόκληρη τους προσφέρεται να την τρυγήσουν, να τη χαρούν, να μεθύσουν σε αυτήν. Εξαρτιόνται ηδονικά από αυτήν την αίσθηση, δεν θέλουν να τη χάσουν, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο ήταν να την ανακαλύψουν.
Εκτιμούν τα δώρα αγάπης που προσφέρει ο ένας στον άλλον με πίστη και αφοσίωση. Ακόμα και τα λάθη τους, όταν πασχίζουν να τα διορθώσουν, γίνονται κατανοητά, γιατί η προσπάθεια που κάνουν να αλλάξουν φανερώνει την αληθινή τους αγάπη. Το συγνώμη του ενός αγγίζει το λάθος του άλλου και η ευθύνη αφυπνίζεται για να αναλάβουν τις αλλαγές τους και να διορθώσουν κάθε σφάλμα τους, προκειμένου να αγγίξουν τη ψυχή του αγαπημένου.
Το βλέμμα του, που τους αγκαλιάζει, η ματιά του, που τους περιβάλλει, τα λόγια του, που τους καθησυχάζουν γίνονται ένα απάνεμο λιμάνι όπου ακουμπούν τον πόθο τους για ζωή. Ευνοϊκοί άνεμοι τον καλωσορίζουν. Το γαλήνιο τοπίο γίνεται ο καμβάς για να ζωγραφίσουν τα ξεχασμένα όνειρά τους.
Κάθε μιαρή πλευρά τους, όπως την φαντασιώθηκαν από λάθος, εξυγιαίνεται και εξαγνίζεται από τις αρνητικές τους σκέψεις. Οι ενοχές απαλύνονται, τα λάθη κατανοούνται, κάθε βέβηλη σκέψη που τους άγγιξε με ανίερο τρόπο παραμερίζεται και η αγάπη καθαγιάζει την καρδιά τους. Το μίσος γίνεται αγάπη. Η θλίψη γίνεται χαρά. Η οδύνη, ηδονή. Η ομίχλη, ξαστέρωμα. Ο βάλτος γίνεται καθάρια λίμνη που καθρεφτίζονται και παρατηρούν μαγεμένοι τα χρώματά τους, γεμάτα από ζωή να πάλλονται από ευτυχία. Μάσκες πετάγονται από πάνω τους και η αλήθεια τους τούς οδηγεί στον εαυτό τους. Το πάθος που τους πρόσδενε στο άρμα του, υποτάσσοντας τους στις πεινασμένες τους ανάγκες, εγκαταλείποντας τους ανικανοποίητους και ανορεκτικούς, γίνεται πόθος, πληρότητα, αγάπη, ζωή.
Οι άλλοι αρχίζουν να υπάρχουν στο βλέμμα τους, γιατί υπάρχουν και εκείνοι στο δικό τους βλέμμα, όπου πλέον κοιτά με αγάπη τον εαυτό τους. Η τυφλότητα του χθες παραμερίζεται, το παραπέτασμα, ανάμεσα σε εκείνους και σε ό,τι τους περιέβαλε, αποσύρεται. Η δύναμη του έρωτα τους ξεχερσώνει ό,τι ψεύτικο ριζοβολούσε και μια γόνιμη γη καλωσορίζει στο κόσμο τους την αλήθεια των άλλων. Το σκοτάδι εγκαταλείπεται, η απομόνωση χάνει τα άλλοθί της, η αποξένωση τις υπεκφυγές της. Το παράπονο για τα αρνητικά συναισθήματα που μετέθεσαν άλλοι άνθρωποι σε εκείνους και δηλητηρίασε τη ψυχή τους, η αδικία που απομύζησε τη ζωή τους, άδειασε την ενέργεια τους και καθήλωσε τη διάθεση τους για ζωή, μετατρέπεται σε εμπιστοσύνη, σε έρωτα, σε ζωογόνα εκτίναξη.
Απελευθερώνονται! Γάργαρες πηγές ξεδιψούν τις ταραγμένες αγωνίες τους. Ο ορμητικός καταρράκτης του έρωτα σπάει το φράγμα της ψυχικής έντασης -απόρροια της ερημιάς- που εμπόδιζε τη χαρά, αγκαλιάζοντάς το προστατευτικά και ο παφλασμός του φτάνει στις αισθήσεις τους σαν ένα κρεσέντο παροξυσμού που ενθουσιάζει τα ξεκινήματά τους, κάνει αποδεκτές τις αλλαγές τους. Κάθε φωτεινή εικόνα που ποθεί να γίνει αναπαράσταση ζωής γίνεται το ποθούμενο τους. Μια ζούγκλα αισθήσεων αναδασώνει κάθε έρημο και ένας ποταμός δημιουργικότητας ξεδιψά κάθε άγονη γη.
Έρχονται σε επαφή με τον εαυτό τους και τον αγαπούν. Χάρη στην αποδοχή του έρωτα, το εγώ τους διογκώνεται, γεμίζει ξέχειλα η ύπαρξη τους, γιατί στο βλέμμα του ανθρώπου που τους αγαπά, βλέπουν ένα ολόγιομο καθρέφτη που τούς καλεί να καθρεφτίσουν εκείνους. Το πρόσωπο τους φεγγοβολά από χαρά. Δεν υπάρχουν πλάνες υποσχέσεις, δεν υπάρχουν προσδοκίες που εξυπηρετούν ένα σκοπό και θυσιάζουν τη σχέση προς εξυπηρέτησή του. Στο βλέμμα που αγκαλιάζει, υπάρχει η επιθυμία, υπάρχει ο χώρος για να υπάρξουν.
Ο φόβος τους δε γίνεται εργαλείο ελέγχου, αλλά μοιράζεται με το δικό του φόβο. Ο ψεύτικος έρωτας χρειάζεται αντικείμενα για να ψευτοσυντηρηθεί. Τους μετατρέπει σε πράγματα που εξυπηρετούν την ανάγκη του άλλου. Ενώ ο αυθεντικός έρωτας που πυροδοτεί τη φλόγα της ζωής, αναγάγει τα πρόσωπα σε εκτυφλωτικές υπάρξεις. Χαρίζει φως η αλήθεια του, δύναμη η διάρκεια του. Ένας μεγεθυντικός καθρέφτης γίνεται η ζωή τους που προβάλλουν τα χαρακτηριστικά τους και ξαφνικά αποκτούν αξία∙ το εκτόπισμα τους υπερχειλίζει στην ψυχή τους και ένας εαυτός περίλαμπρος εμφανίζεται.
Μόνο αυτό το πρόσωπο, που η οικειότητα μαζί του τους συνεπαίρνει, μπορεί να γεμίσει πατρίδα αυτό που έμεινε περιπλανώμενο μέσα τους. Χάρη σε αυτή τη γλυκιά υγιή εξάρτηση, την παραδεισένια απόλαυση, ενωμένοι με τον άνθρωπο που επιθυμεί εκείνους, αποδεχόμενοι τα συναισθήματά τους, γλιστρούν στον κόσμο του, κατοικούν στην ψυχή και στο σώμα του.
Προσεγγίζουν τον άνθρωπο που αγαπούν, ταξιδεύουν στο σώμα του, ενώνονται με τη ψυχή του. Αυτή η μυστικιστική ένωση, η μέθεξη που νιώθουνε, όπου σώμα και ψυχή συμμετέχει σε μια έκρηξη αισθήσεων, δημιουργεί μέσα τους αναπαραστάσεις σα σμάρι πουλιών που ενδημούν στη ψυχή τους. Ζωογόνες εικόνες γίνονται σύμβολα και εγκαθίστανται μέσα τους, όπου κεντρίζουν με το νόημά τους να υπάρχουν αγκαλιασμένοι με την ζωή. Η αίσθηση δυο σωμάτων παραδομένα στην αγάπη, στον πόθο, στην επιθυμία τούς εξυψώνει.
Ένα σώμα αποκτά υπόσταση, μόνο όταν ένα χέρι αγάπης αγγίξει το δέρμα, το σχεδιάσει, του δώσει σχήμα. Η δόνηση από τα συναισθήματα κάνει τους πόρους του δέρματος να απορροφήσουν ζωή. Το χάδι του έρωτα αφυπνίζει τα πιο μύχια συναισθήματα που ενεργοποιούνται για να απολαύσουν την προσφορά. Το δέρμα ρουφά διψασμένο τον πόθο και μεταμορφώνεται. Ένα ψυχικό δέρμα γεννιέται στη θέση του και το σώμα αναδεικνύεται, αποκτά περίγραμμα, σχήμα, περιεχόμενο, παίρνει την οριστική του μορφή. Το κάθε τι πάνω τους γίνεται αποδεκτό και αγαπημένο.
Στο βλέμμα του γεννιέται το σώμα τους, στο βλέμμα του το κοιτούν και εκείνοι. Μετά το άγγιγμα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Πώς να κυλήσει το ρεύμα του ποταμού ανάστροφα; Η αλλαγή έχει επέλθει. Το σώμα έχει κατοικηθεί. Κάθε τι πάνω του γίνεται γνώριμο και βαθιά αγαπημένο. Η ματιά που απευθύνουν σε αυτό έχει κάτι νέο. Το νιώθουν δικό τους επιτέλους. Του ανήκουν και τούς ανήκει. Δεν είναι ένα σώμα ξένο, δεν είναι ένα δέρμα απροσπέλαστο στην αγάπη. Οι πόροι διαπεράστηκαν και εισήλθε η ζωή. Το σώμα τους επιθυμείται και από εκείνους. Γίνεται ένα σώμα επενδυμένο με ψυχικό δέρμα. Το βλέπουν, το παρατηρούνε, το αποδέχονται, το αγγίζουν με όλες τους τις αισθήσεις, το αισθάνονται. Είναι δικό τους!
Αποδεχόμενοι το ερωτικό τους σώμα ποθούν τη ζωή. Παραδομένοι στις αισθήσεις τους προσφέρουν τα δώρα τους στην ερωτική του ανταπόκριση. Κάθε σημείο στο δικό του σώμα γίνεται κάλεσμα, μια πρόσκληση που τους απευθύνεται και ανταποκρίνονται σε αυτήν, για να εισέλθουν σε ένα άγνωστο κόσμο, όπου η ένωση είναι η προϋπόθεση, για να εξερευνήσουν μια χώρα, όπου το κάθε μονοπάτι τούς οδηγεί στη χαρά. Κι όσο παραδίνονται σε αυτόν, όσο το κορμί και η ψυχή πλέκονται μεταξύ τους, τόσο κάθε μόριο του ψυχισμού τους γεμίζει από εκείνον.
Μια λιπόσαρκη ψυχή υποχωρεί και τη θέση της καταλαμβάνει ένας χορτάτος ουρανός, όπου τα πεφταστέρια γίνονται τροφή ελπίδας, νέκταρ για τις ψυχές τους. Όσο παραδίνονται σε μια βαθιά ηδονή, χάνουν για λίγο την υποκειμενικότητα τους, για να χωρέσουν στον έρωτα του και εκείνο που τους αφορά είναι ο βυθός της ψυχής του, τον οποία τον εξερευνούν απερίσπαστοι.
Κάθε στοιχείο του, τούς ελκύει. Κάθε θησαυρός του, τούς μαγεύει. Κάθε κοίλωμα της ψυχής του γίνεται αγκαλιά που κουλουριάζονται σε αυτήν, την ανιχνεύουν με ευλάβεια. Κάθε λέξη του, που τους κρατά κατανοώντας τους, γίνεται μελωδία που εκτοπίζει τις παραφωνίες. Κάθε μυστικό μπορεί να φανερωθεί πλέον και η αλήθεια αναριγά στην αποκάλυψη της. Ένας κόσμος ανοίγει για να τον δεχτούν.
Ως δύτες της ηδονής χαρτογραφούν τις περιοχές του.
Υπάρχουν στα σημεία του, υπάρχουν για εκείνους. Κι όταν φανερώνονται στο βλέμμα του την μυστική ώρα της εξερεύνησης, γίνονται ορατοί στο δικό τους βλέμμα. Βυθιστήκαν στην καρδιά του και η καρδιά τους έγινε μια θάλασσα, όπου δεχτήκαν την κατακλυσμιαία παρουσία της ζωής. Στροβιλίστηκαν στην αποδοχή του και αναδυθήκαν σαν εαυτός. Κοίταξαν τον εαυτό τους στα μάτια του και αυτό που ανέσυραν, ήταν εκείνοι στην ολότητά τους. Τους επιτράπηκε σε αυτό το βλέμμα να καθρεφτίσουν τα χαρακτηριστικά τους και εκείνο το φεγγοβόλημα που φανερώθηκε, έγινε η κόλλα που ένωσαν ότι έμεινε διασπασμένο στη ψυχή τους.
Το βλέμμα της αποδοχής γίνεται ο αληθινός καθρέφτης τους. Η ίδια η ζωή τούς φανερώνεται, για να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε αυτήν, τη συνέχεια τους στο χρόνο. Η μεταμόρφωση επέρχεται, η αλλαγή είναι εφικτή πλέον. Χάρη στην συνύπαρξη δυο ερωτικών σωμάτων, κάθε εικόνα, που υπήρχε στη φαντασία τους, γίνεται πλέον πραγματικότητα. Καθετί άυλο το αγγίζουν, το πλάθουν, το κατέχουν. Ο εαυτός τους γεννιέται. Μέσα από την ερωτική μύηση νιώθουν την ολοκλήρωση τους. Ολάκερος ο εαυτός τους γίνεται ποθητός. Ένωσαν το ερωτικό τους σώμα με το σώμα του έρωτά του και γεννηθήκαν.
Αγγελική Μπολουδάκη
πηγή: Αντικλείδι, http://antikleidi.com
