H μόνη προσευχή που εισακούεται είναι τα λόγια αγάπης που ψιθυρίζονται στο σκοτάδι ανάμεσα στους εραστές.
Δεν πρόκειται για λέξεις στη σειρά.
Μόνο ανάσες και κραυγές σαν τ’ άγριου ζώου.
Μόνο αγγίγματα και παφλασμοί από σώματα που ενώνονται και πάλι αποχωρίζονται.
Μόνο συμπλέγματα κορμιών που ζωγραφίζουν επάνω στους τοίχους δικές τους ιστορίες που σβήνουν δίχως να ειπωθούν ποτέ.
Ούτε μια λέξη δεν ακούει ο Θεός.
Μόνο ανάσες.
Μόνο λυγμούς.
Μόνο χείλη και βλέφαρα.
Για αυτό δεν μας άκουσε όταν Του μιλούσαμε στα γόνατα πεσμένοι…
Για αυτό μας επισκέφθηκε όταν πια Τον είχαμε για πάντα ξεγραμμένο.
Ήταν τη νύχτα εκείνη που είπαμε με βεβαιότητα ότι ο Θεός μας εγκατέλειψε και μη έχοντας τι άλλο να κάνουμε γλείψαμε ο ένας τις πληγές του άλλου.
Τότε Τον νιώσαμε μες το σκοτάδι.
Μόνο σε εκείνη την άναρθρη προσευχή μας εισακουστήκαμε.
Δ.Κ
