Κανένα πανεπιστήμιο δεν διδάσκει ότι η αγάπη είναι τέχνη

Osho: Οι ανόητοι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα. Φοβούνται την αλλαγή, επειδή κάθε αλλαγή σημαίνει ότι θα χρειαστεί να μάθεις πάλι κάτι. Ο ανόητος άνθρωπος θέλει να μαθαίνει κάτι μια φορά και να μείνει μαζί του σε όλη του τη ζωή. Μπορεί να πρόκειται για μια μηχανή, μπορεί να πρόκειται για κάποια σύζυγο, μπορεί να πρόκειται για κάποιο σύζυγο΄ δεν έχει σημασία. Γνώρισες μια γυναίκα, γνωρίζεις τη γκρίνια της, την έχεις συνηθίσει… μερικές φορές δεν την έχεις μόνο συνηθίσει, σου έχει γίνει και έξη. Αν ξαφνικά δεν σου γκρινιάσει η γυναίκα σου, δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς εκείνη τη νύχτα΄ τι έχει συμβεί; Τι δεν πήγε καλά;

Ένας από τους φίλους μου μού παραπονιόταν συνεχώς για τη σύζυγό του: "Είναι πάντα λυπημένη, με κατεβασμένα μούτρα, και φοβάμαι να μπω μέσα στο σπίτι… Προσπαθώ να χάσω χρόνο σε τούτη τη λέσχη και σε εκείνη τη λέσχη, τελικά όμως αναγκαστικά γυρνάω στο σπίτι και να ΄την εκεί."

Του είπα: Κάνε ένα πράγμα, σαν πείραμα απλώς. Επειδή είναι πάντα σοβαρή και γκρινιάζει, δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπαίνεις στο σπίτι χαμογελαστός. 

Είπε εκείνος: Νομίζεις ότι μπορώ να τα καταφέρω; Μόλις τη δω, κάτι παγώνει μέσα μου΄ να χαμογελάσω;"

Είπα: Σαν πείραμα μόνο. Σήμερα κάνε ένα πράγμα: πάρε όμορφα τριαντάφυλλα, είναι η εποχή τους΄ και το καλύτερο παγωτό που υπάρχει στην πόλη, ένα tutti frutti και πήγαινε χαμογελαστός, λέγοντας κάποιο τραγούδι! 

Είπε: Αν το λες εσύ, θα το κάνω, δεν νομίζω όμως ότι πρόκειται να φέρει κάποια αλλαγή.

Είπα: Θα έρχομαι πίσω από σένα και θα δω αν υπάρχει καμιά αλλαγή ή όχι.

Προσπάθησε πολύ ο καημένος. Πολλές φορές γελούσε καθοδόν. 

Είπα: Γιατί γελάς; 

Είπε: Γελάω με αυτά που κάνω! Ήθελα να μου πεις να τη χωρίσω κι εσύ μου πρότεινες να κάνω σαν να πηγαίνω σε μήνα του μέλιτος!

Είπα: Φαντάσου ότι είναι μήνας του μέλιτος... αλλά βάλε τα δυνατά σου.

Άνοιξε την πόρτα κι η γυναίκα του στεκόταν εκεί. Χαμογέλασε εκείνος κι έπειτα γέλασε με τον εαυτό του, γιατί να χαμογελάει. Κι εκείνη η γυναίκα στεκόταν σαν πέτρα σχεδόν. Της έδωσε τα λουλούδια και το παγωτό κι έπειτα μπήκα κι εγώ. Η γυναίκα δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε. 

Όταν πήγε ο άνθρωπος στην τουαλέτα με ρώτησε εκείνη: Τι συμβαίνει; Δεν έχει φέρει τίποτε ποτέ, δεν έχει χαμογελάσει ποτέ, δεν με έχει βγάλει έξω ποτέ, δεν με έχει κάνει ποτέ να αισθανθώ ότι με αγαπάει, ότι με σέβεται. Τι είδους μαγικά έχουν συμβεί;

Είπα: Τίποτα΄ και οι δυό σας κάνατε λάθος ως τώρα. Τώρα, όταν θα βγει από το μπάνιο, αγκάλιασέ τον.

Είπε: Να τον αγκαλιάσω;

Είπα: Αγκάλιασέ τον! Του έχεις δώσει τόσα πράγματα, τώρα δώσε του μια ωραία αγκαλιά, φίλησέ τον... 

Είπε: Θεέ μου...

Είπα: Είναι ο σύζυγός σου, έχετε αποφασίσει να ζήσετε μαζί. Είτε ζήστε μαζί χαρούμενα είτε αποχαιρετιστείτε χαρούμενα. Δεν υπάρχει λόγος... η ζωή είναι τόσο μικρή. Γιατί να πηγαίνει χαμένη δίχως λόγο η ζωή δυο ανθρώπων;

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ήρθε ο άντρας από το μπάνιο. Η γυναίκα δίστασε λίγο, την έσπρωξα όμως, κι έτσι αγκάλιασε τον άνθρωπο και ο άνθρωπος φοβήθηκε τόσο πολύ που έπεσε στο πάτωμα! Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα τον αγκάλιαζε. Χρειάστηκε να τον βοηθήσω να σηκωθεί. 

Είπα: Τι έγινε;

Είπε: Είναι που δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να αγκαλιάζει και να φιλάει, αλλά μπορεί! Κι όταν χαμογέλασε, φαινόταν τόσο όμορφη.

Δυο άνθρωποι που ζουν μαζί με αγάπη θα πρέπει να φροντίζουν η σχέση τους να μεγαλώνει συνεχώς, να δίνει νέα λουλούδια την κάθε εποχή, να δημιουργεί νέες χαρές. Είναι αρκετό να κάθεστε σιωπηλά μαζί....

Αλλά όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνο αν αφήσουμε την παλιά ιδέα περί γάμου. Κάτι παραπάνω από φιλία είναι αφύσικο πράγμα. Και αν τον γάμο τον επισφραγίζει το δικαστήριο, η σφραγίδα αυτή μέσα στο δικαστήριο τον σκοτώνει... Δεν μπορείς να βάλεις την αγάπη κάτω από την κυριαρχία του νόμου.

Η αγάπη είναι ο υπέρτατος νόμος. Χρειάζεται απλώς να ανακαλύψεις τις ομορφιές της, τους θησαυρούς της. Χρειάζεται όχι να επαναλαμβάνεις, σαν παπαγάλος, όλες τις μεγάλες αξίες που κάνουν τον άνθρωπο να είναι η ανώτερη έκφραση της συνειδητότητας πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Χρειάζεται να τις εφαρμόζεις στη σχέση σου. Και αυτό υπήρξε η παράξενη εμπειρία μου: αν ο ένας από τους συντρόφους αρχίσει να προχωρεί κατά τον σωστό τρόπο, ακολουθεί κι ο άλλος αργά ή γρήγορα. Επειδή είναι κι οι δυο πεινασμένοι για αγάπη, αλλά δεν ξέρουν πώς να την προσεγγίσουν.

Κανένα πανεπιστήμιο δεν διδάσκει ότι η αγάπη είναι τέχνη και ότι η ζωή δεν σου έχει ήδη δοθεί, ότι πρέπει να μάθεις από την αρχή. Και είναι καλό που πρέπει να ανακαλύψουμε με τα δικά μας χέρια κάθε θησαυρό που είναι κρυμμένος μέσα στη ζωή... και η αγάπη είναι ένας από τους πιο μεγάλους θησαυρούς μέσα στην ύπαρξη. Αντί να γίνουν όμως συνταξιδιώτες στην αναζήτηση της αγάπης, της ομορφιάς και της αλήθειας, οι άνθρωποι χάνουν τον χρόνο τους με καυγάδες, με ζήλεια.

Έχε λίγο περισσότερη εγρήγορση και άρχισε να αλλάζεις από τη δική σου μεριά, μην το περιμένεις από τον άλλον. Θα αρχίσει και από την άλλη μεριά. Και δεν στοιχίζει τίποτε να χαμογελάσεις, δεν στοιχίζει τίποτε να αγαπάς, δεν στοιχίζει τίποτε να μοιράζεσαι την ευτυχία σου με κάποιον που αγαπάς.