Αν βλέπεις τη Γυναίκα σαν αντικείμενο ηδονής περιορίζεις τον εαυτό σου

Οι άνδρες δεν έμαθαν ποτέ πώς να «θεωρούν» τις γυναίκες, ούτε οι γυναίκες πώς να «θεωρούν» τους άνδρες.

Αν ο άνδρας θεωρεί τη γυναίκα σαν θηλυκό, σαν μια Μεσσαλίνα, σαν ένα αντικείμενο ηδονής, προσδιορίζει ήδη τη συμπεριφορά του και θα είναι υποχρεωμένος να δίνει διέξοδο σ' όλες τις φιλή­δονες τάσεις του. Αν όμως τη θεωρεί σαν μια θεότητα, τα συναισθήματά του, ή συμπεριφορά του, θ’ αλλάξουν.


Ο Ιησούς έλεγε: «Κατά τήν πίστιν ύμών γένοιτο». 

Μάλιστα, τα πράγματα γίνονται έτσι ή αλλιώς ανάλογα με τον τρόπο πού τα θεωρείτε. Αυτό είναι ένας μαγικός νόμος που η ανθρωπότητα πρέ­πει στο εξής να γνωρίζει. Νομίζει κανείς ότι θα μπορέσει ν’ αλλάξει τη μορφή της αγάπης του χω­ρίς ν’ αλλάξει τον τρόπο που θεωρεί αυτόν ή αυτήν που αγαπά;... 

Όχι, αυτό είναι αδύνατο. Η αγάπη, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει τις μορφές της έκφρασής της. Αλλά αν αλλάξετε τον τρόπο με τον όποιο θεωρείτε ένα ον, ενεργείτε πάνω σας, πάνω στα συναισθήματά σας, πάνω στις τάσεις σας, άρα πάνω στην εκδήλωση τής αγάπης σας. Έτσι κάνω εγώ, και θεωρώ τη γυναίκα σαν μια θεότητα. 

Θα πείτε: «Μα, καημένε, πόσο μακριά είστε από την αλήθεια! Αν ξέρατε μόνο τι είναι η γυναίκα!...» 

Και νομίζετε ότι δεν το ξέρω;... Μα δεν θέλω να το σκέφτομαι, δεν θέλω να μάθω ούτε τι είναι, ούτε τι μπορεί να είναι, κι αυτό με βοηθά, είναι για μένα που το κάνω.

Προτιμώ να σκέφτομαι ότι ή γυναίκα είναι μια θεότητα. Θα πείτε: «Μα αυτό δεν είναι ή αλήθεια!» 

Ναι, έχετε ίσως δίκιο, αλλά το δίκιο σας δεν μ' ενδιαφέρει και η αλήθεια σας είναι ολέθρια. Εγώ, ζώντας στις χίμαιρες και τα ψέματα —αν υποθέσουμε πώς αυτά είναι χίμαιρες και ψέματα— είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Θεωρώ όλες τις γυναίκες σαν θεότητες, μια όψη τής Θείας Μητέ­ρας, και αν ξέρατε τότε τι ευτυχία, τι χαρά πού αισθάνομαι μόνο με τη σκέψη ότι υπάρχουν στη γη οι γυναίκες, είναι αφάνταστο!... 

Λοιπόν, αυτή η σκέψη πάει μακριά! Και εσείς, επίσης, πρέπει να αλλάξετε τις αντιλήψεις σας. Οι άνδρες πρέπει να αλλάξουν τη γνώμη τους για τις γυναίκες και οι γυναίκες τη γνώμη τους για τους άνδρες, διαφορετικά ή πόρτα τής εξέλιξης θα κλείσει γι’ αυτούς, ό,τι και να κάνουν, δεν θα προοδεύσουν. Για τις γυναίκες επίσης, ο άνδρας πρέπει να είναι μία θεότητα.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάτε, είναι ότι το ανθρώπινο ον έχει δυο φύσεις, μια κατώτερη, ζωώδη φύση, και μιαν άλλη ανώτερη, θεία, που τις ονόμασα προσωπικότητα και ατομικότητα. Γνωρί­ζοντας αυτές τις δυο φύσεις, ο μαθητής μιας Σχο­λής μύησης αναρωτιέται πάντα πώς μπορεί να θρέψει την ατομικότητα μέσα του και στα όντα πού αγαπά. Κι αυτή είναι ή πραγματική αγάπη.

Αλλά ας εξετάσουμε μόνο τον τρόπο τον οποίο οι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να χρησιμοποιούν για να κερδίσουν το σύντροφό τους. "Αν πρόκειται για άνδρα ή γυναίκα, καλοπιάνουν, κάνουν κοπλιμέντα, κολακεύουν τη ματαιοδοξία, με λίγα λόγια αγγίζουν την προσωπικότητά του, χωρίς αυτά ξέρουν ότι δεν θα αποκτήσουν τίποτα. Λοιπόν, και οι δυο ξέρουν πώς να τα κάνουν: με χειρονομίες, με λόγια, με δώρα, πάντα στοχεύουν στην προσωπικότητα τού άλλου.

Όταν πρόκειται να ξυπνήσουν στους αγαπημένους τους όλες τις ύψιστες, τις ιδανικές, τις φωτεινές, τις τέλειες ικανότητες και να τροφοδοτήσουν έστω και μ' ένα λόγο, μ' ένα χαμόγελο, μ’ ένα βλέμμα... δεν ξέ­ρουν τίποτε. Αλλά για να ερεθίσουν και να κινή­σουν όλα όσα θα τους επιτρέψουν να ξεδιψάσουν τις κατώτερες «ανάγκες» τους, τότε είναι πολύ σο­φοί. Γι’ αυτό ή ανθρώπινη αγάπη δεν εκφράζεται ακόμη παρά με τρόπο κτηνώδη, ενστικτώδη, αι­σθησιακό. Είναι πολύ σπάνιο να βρει κανείς σ’ αυτήν ένα στοιχείο ποιητικό.

Ο ρόλος της επιστήμης των Μυστών είναι να δείξει στους ανθρώπους πώς μπορούν να «θρέ­ψουν» την ανώτερη φύση στα όντα πού αγαπούν. Αυτό πού θα σας πω θα σάς φανεί παράξενο και αναρωτιέμαι αν θα με καταλάβετε, αλλά θα σας το πω όμως. 

Ας πάρουμε μια γυναίκα που κρατάει στην αγκαλιά της τον αγαπημένο της. φυσικά, του λέει: «Αγαπημένε μου Ανδρέα...» ή «Αγαπημένε μου Γιάννη...» ή «Ταρταμπιόν αγάπη μου...» γιατί, καταλαβαίνετε, πρέπει να ακούει να προφέρεται το όνομά του για να μπορέσει ή προσωπικότητά του να χαρεί και να σκεφτεί: «Ά! πόσο μ' αγαπά!...» και έτσι στέλνει όλες του τις ενέργειες στο βάραθρο τής δικής του προσωπικότητας. 

Φαντα­στείτε όμως τώρα ότι και οι δυο γνωρίζουν τη φύ­ση της προσωπικότητας και της ατομικότητας, ότι έχουν μαθητεύσει στην επιστήμη των Μυστών όταν ή γυναίκα αγκαλιάσει τον αγαπημένο της θα πει: «Ω Ουράνιε Πατέρα!...» και ο αγαπημένος της θα είναι ευτυχισμένος πού γίνεται ένας αγωγός των ενεργειών της που ανεβαίνουν μέχρι τον Ουράνιο Πατέρα! Κι αν και αυτός επίσης, όταν την αγκαλιάζει, απευθύνεται διαμέσου αυτής στη Θεία Μητέρα, οι ενέργειες του θα διοχετευθούν επίσης προς τον Ουρανό.

Αντί να περιορίζουν τις ανταλλαγές τους στην κατώτερη πλευρά, όπου δεν ξέρει κανείς ποτέ όλες τις βρωμιές που θα δώσουν ή θα απορροφήσουν, πρέπει ο άνδρας και η γυναίκα να μπορέσουν να ενωθούν με την «πηγή» που είναι ο Θεός. Ναι, πρέ­πει να ενωθούν με αυτή την «πηγή» της τελειότη­τας, κι όχι μ' ένα περιορισμένο και ατελές ον σαν αυτούς.

Να, ο άνδρας που λέει σε μία γυναίκα: «Αγάπη μου, θα σε κάνω ευτυχισμένη». Τον βλέ­πετε; είναι αδύναμος, αμαθής και δυστυχισμένος, πως θα την κάνει ευτυχισμένη; Μόνο όταν ενω­θούν με τον Ουράνιο Πατέρα και με τη Θεία Μητέρα θα αντλούν δυνάμεις από τις ανεξάντλητες δεξαμενές, θα αντλούν μιαν αγνή αγάπη, ατελείωτη, και θα αισθανθούν ξεδιψασμένοι, φωτισμένοι, δυναμωμένοι, ανανεωμένοι, ευτυχισμένοι.

Πρέπει να ξέρετε να δημιουργείτε ασταμάτητα και να διατηρείτε το σύνδεσμο με τη θεία αγάπη. Ότι και να κάνετε πρέπει να είναι λογικό, εξαγνισμένο, αφιερωμένο, αγιασμένο για να υπηρετεί μία μεγαλειώ­δη ιδέα, τη Βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του.

Να γνώσεις που οι άνθρωποι δεν κατέχουν. 'Υπηρετούν πάντα την προσωπικότητα μέσα τους και στους άλλους και καθώς ή προσωπικότητα έχει υπόγειες ροές, τούς παρασύρουν στις αβύσσους. Είναι όμως δύσκολο να οδηγήσετε τούς ανθρώπους ν’ αλλάξουν άποψη. Έχουν παλαιές συνήθειες και τις επαναλαμβάνουν, χωρίς διακοπή. Ικανοποιούν πάντα την προσωπικότητά τους και δεν δίνουν τίποτα στην ατομικότητα τους που μένει πεινασμένη.

Δυστυχώς, ή προσωπικότητα πού δέχεται πολλά πράγματα κάθε μέρα, όσο και να είναι χορ­τάτη, δεν είναι ποτέ ευγνώμων. Η απόδειξη, μια γυναίκα δίνει τα πάντα στον άνδρα που αγαπά, όλα, αυτός την ξεχνά, πάει ήδη με άλλες. Γιατί; Γιατί ικανοποιεί μόνο το σεξ του. Δεν πέτυχε να θρέψει μέσα του κάτι το ύψιστο, μιαν άλλη φύση γεμάτη ευγένεια που, αυτή, δεν ξεχνά ποτέ το κα­λό που της έκαναν και παραμένει αιώνια ευγνώ­μων. Και στη συνέχεια ή καημένη ή γυναίκα παρα­πονιέται: Του έδωσα τα πάντα, και κοιτάξτε τώρα πώς με μεταχειρίζεται! ” Ε, ναι, γιατί έθρεψε μια φύση πού είναι πάντα αχάριστη.

Την ημέρα που αυτό το ζήτημα των δύο φύσεων θα είναι πιο ξεκάθαρο για σας, θα κατορθώ­σετε να λύσετε τα σεξουαλικά προβλήματα πολύ καλύτερα. Εκείνος που δίνει διέξοδο στις προσω­πικές, εγωιστικές του τάσεις, χάνει την κυριαρχία της σεξουαλικότητάς του- είναι σαν τα όργανά του να λειτουργούν ανεξάρτητα άπ’ αυτόν χωρίς να μπορεί να σταματήσει. Διαπιστώνει μόνο, ότι είναι άλλες οι δυνάμεις πού τον κατέκτησαν και που του τα παίρνουν όλα, κι εκείνος είναι μόνο εκεί για να παρατηρεί... 

Ενώ στην πνευματική αγάπη, διαπι­στώνετε ότι εσείς, δηλαδή ή ψυχή σας, το πνεύμα σας, ή ατομικότητα σας είναι που υπερισχύουν και που τρέφονται. Δεν ήταν παρά βλέμματα, μια πα­ρουσία, ένα άρωμα, αλλά είστε ευτυχισμένος, ανακουφισμένος, γιατί αισθάνεστε ότι είστε εσείς ο ίδιος, η ανώτερη σας φύση που έφαγε, που ήπιε, που ανάπνευσε, κι όχι άλλες ξένες οντότητες πού πέρασαν από μέσα σας.

Σας δίνω το αληθινό φως πάνω σ' αυτό το θέ­μα, και πιστέψτε με, δεν εφευρίσκω τίποτα. Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο μυστήριο που υπάρχει. Τη γνωρίζετε πολύ λίγο και εξακολουθείτε όμως να την εφαρμόζετε χωρίς να σκέφτεστε και χωρίς να καταλαβαίνετε. Γι’ αυτό γίνεστε δυστυχισμέ­νοι. 

Ακόμη κι αν η επιστήμη κάνει τρομερές ανακαλύψεις, όσο το μυστήριο της αγάπης δεν γίνει κατανοητό και δεν λυθεί, η ανθρωπότητα δεν θα βγει από τις δυστυχίες της. Να ποιαν άποψη μου έδωσε ο Ουράνιος και που μου επιτρέπει να βλέπω καθαρά αυτό το θέμα.

ΑΪΒΑΝΧΩΒ

"Η Σεξουαλική Δύναμη"