Ακούω να λες: Θέλω πολύ να ερωτευτώ. Να νιώσω πάλι τις συνταρακτικές δονήσεις του έρωτα όμως, φοβάμαι.
Αν προδωθώ ακόμα μια φορά δεν θα το αντέξω… θα λυγίσω… θα πέσω και δεν θα ξανασηκωθώ ποτέ… νομίζω ότι η καρδιά μου θα σπάσει…
Βαθιά πλάνη σε έχει κυριέψει μάτια μου. Δεν θα σπάσει η καρδιά σου, το μυαλό σου θα σπάσει...
Εκείνο είναι που δειλιάζει, που λυγίζει, που λυποψυχάει… Εκείνο είναι που προτιμά το δηλητήριο που προσφέρει η μοναξιά και οι ανέραστες στιγμές…
Εκείνο είναι που φοβάται μην ταρακουνηθείς συθέμελα και ξαφνικά αρχίσεις να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα…
Εκείνο είναι που αποφεύγει να βουτήξει στο άγνωστο, να παραδοθεί στον έρωτα και ζητά συνεχώς διαπιστευτήρια σιγουριάς και βεβαιώσεις διαρκείας…
Σιγά μην σου υπογράψει ο έρωτας και πιστοποιητικό γνησιότητας. Αυτή είναι άλλωστε η μαγεία του. Ή έχεις τα κότσια και τον ζεις ή λουφάζεις στη ζωούλα σου. Και μη ταλαιπωρείς τα αυτιά μου με παράπονα και γκρίνιες… Έχουν ευαισθησία στις σκλαβωμένες φωνές…
Θα ζήσω ή θα πεθάνω σε ένα τραγούδι επάνω…
Αυτό είναι ζωή… δεν έχει καμιά σημασία το αύριο… δεν έχει καμιά σημασία η επόμενη στιγμή… μονάχα τούτη…
Κι αν είναι να ζήσω ή να πεθάνω ας την έχω γευτεί ολοκληρωτικά… χωρίς κρατήματα… χωρίς αναστολές… χωρίς να φοβάμαι τις ανατροπές…
Κι αν νομίζεις ότι παγώνοντας τα συναισθήματα μπορείς να γευτείς τη ζωή, είσαι διπλά πλανεμένος. Όταν υψώνεις παγωμένα τείχη γύρω από την καρδιά σου νεκρώνεις ταυτόχρονα και τις αισθήσεις σου και καταλήγεις να ζεις μια ζωή άχρωμη, άγευστη και άοσμη.
Τίποτα δεν έχει ένταση. Μόνο ο φόβος σου…
Γι’ αυτό και εξαρτάσαι ολοένα και περισσότερο από αυτόν. Γιατί είναι ο μοναδικός που σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα, έστω και με αρνητικό τρόπο. Και επειδή δεν τολμάς να ζήσεις πραγματικά γευόμενος τη ζωή σε όλο το μεγαλείο της φτιάχνεις μια εξαρτητική σχέση με το φόβο σου και δεν τον αποχωρίζεσαι.
Ερωτικοί σύντροφοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έρχονται στη ζωή σου… κάποιοι έρχονται για να σε ταρακουνήσουν, να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά… Κι αν ο φόβος δεν σε έχει ακόμα ναρκώσει, θα αρπάξεις την ευκαιρία και θα νεκραναστηθείς…
Αν όμως κλείνεις διαρκώς τα μάτια και αποφεύγεις τις προκλήσεις του ξυπνήματός σου τότε κάποια στιγμή και η ίδια η Ζωή θα αρχίσει να σε αποφεύγει… Άλλωστε γιατί να επιμένει σε σένα αφού δεν ανταποδίδεις στο φλερτ της;
Αλήθεια, θυμάσαι πως είναι να φλερτάρεις, να παίζεις, να χρωματίζεις τις στιγμές σου με μαγεία;
Θυμάσαι τι γεύση έχουν τα ερωτικά σκιρτήματα; Αυτά που δεν ορίζεις εσύ ή το μυαλό σου και που συγκλονίζουν σε βάθος την ύπαρξη σου…
Θυμάσαι τι συνέβαινε όταν ήσουν ΖΩΗ;
Θυμάσαι;
namaste
despoina palamari
