Κανένας δεν γνωρίζει από την αρχή το πώς πρέπει να ζήσει. Ζώντας το γνωρίζει

Απόσπασμα από "το φιλί της πεταλούδας" 

της δέσποινας παλαμάρη

Αν ένας άνθρωπος, βρεθεί σ’ ένα δρόμο" που περπατώντας τον νιώθει μπλοκαρισμένος, δυστυχισμένος, οι ίδιες οι ιδέες του, οι σκέψεις του, ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό του τον οδήγησαν σε αυτή τη θέση. Αν νιώθει κάποιος ότι το μονοπάτι που περπατά είναι λανθασμένο αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι να το εγκαταλείψει.  Απλά να αλλάξει δρόμο…

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος δρόμος. Καθώς περπατά κάποιος δημιουργεί το δικό του μονοπάτι. Η αναζήτηση του γίνεται το μονοπάτι γιατί στην πραγματικότητα ο δρόμος δεν είναι έξω από αυτόν αλλά μέσα του. Ένας εσωτερικός δρόμος που οδηγεί στο κέντρο του, στην ψυχή του. Το δύσκολο είναι να γίνει η αρχή γιατί ο νους με το κάθε τι που είναι παλιό ταιριάζει απόλυτα.

Ακόμη κι αν είναι δυσάρεστο, στενάχωρο, είναι εντάξει γι’ αυτόν επειδή είναι ελεγχόμενο και γνώριμο. Με το καινούριο υπάρχει δυσκολία. Με αυτό που δεν είναι οικείο πάντοτε υπάρχει φόβος. Με αυτό που είναι άγνωστο πάντοτε υπάρχει φόβος. 

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο νους αντιδρά και αντιστέκεται. Με πολύ έξυπνο τρόπο αρχίζει να αμφιβάλλει και βρίσκει διάφορες δικαιολογίες για ν’ αναβάλλει να το δοκιμάσει, να το βιώσει. Κι αν κάποιος υπακούσει στο φόβο του για το μη γνώριμο σύντομα θα οδηγηθεί να ζει μίζερα, τελματωμένα γιατί στην πραγματικότητα αυτό που φοβάται είναι η αλλαγή. 

Μόνο δοκιμάζοντας το καινούριο γνωρίζουμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Μόνο μπαίνοντας ενεργά στη δράση αποκαλύπτουμε το είναι μας.

Η ζωή έχει έλλειψη άνεσης. Έχει δυσκολίες, στενοχώρια και πόνο. Όλα αυτά δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για μεγάλωμα, για ωρίμανση. Το κάθε τι που συμβαίνει έχει το δικό του νόημα. Δίνει το δικό του δώρο.

Για παράδειγμα ένα φυτό είναι εκτεθειμένο σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Και στην καλοκαιρία και στην κακοκαιρία. Δεν σταματά την ανάπτυξη του όμως, ούτε κρύβεται. Έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη αφήνεται σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Δέχεται το αεράκι αλλά και την καταιγίδα, την βροχή αλλά και την ξηρασία, την λιακάδα και τη συννεφιά. Όλα τα στοιχεία της φύσης το προετοιμάζουν, το μεστώνουν και στο τέλος μοιράζεται απλόχερα το "μεγάλωμα" του, τα λουλούδια και τους καρπούς του, με όλο τον κόσμο.

Osho: «Δεν υπάρχει κανένα μονοπάτι που να μικραίνει το δρόμο για την εσωτερική ανάπτυξη, επειδή ο ίδιος ο δρόμος και η ίδια η δυσκολία είναι μέρος της ανάπτυξης. Αν αποφεύγεις τη δυσκολία αποφεύγεις να αναπτυχθείς, να ωριμάσεις.

Στην πραγματικότητα οτιδήποτε που μπορεί να είναι εμπόδιο, μπορεί να γίνει βοήθεια. Ο ίδιος ο βράχος πάνω στο μονοπάτι είτε μπορεί να γίνει εμπόδιο στο δρόμο σου, είτε μπορείς να πατήσεις πάνω του και να περάσεις απέναντι. 

Από εσένα εξαρτάται. Το κάθε τι που βιώνεις είναι ευλογία. Τίποτε δεν είναι λάθος. Απλώς χρειάζεται λίγο περισσότερο θάρρος για να δοκιμάσεις και σύντομα, αν μπεις μέσα σε κάτι που έμοιαζε άβολο στην αρχή, θα διαπιστώσεις ότι αυτό μπορεί να γίνει μοναδική ευτυχία.» 

Πρέπει να αντικρίσεις το σκοτάδι για να γνωρίσεις το πρωί και στο πιο βαθύ της νύχτας, λίγο πριν την χαραυγή, ξέρεις ότι πλησιάζει το πρωί.

Όταν κάποιος είναι δυστυχισμένος το κάθε τι μέσα του είναι μπλοκαρισμένο. Η ενέργεια του είναι παγωμένη. Νιώθει στερεοποιημένος σαν βράχος, ακίνητος…

Όταν κάποιος είναι ευτυχισμένος, είναι χαρούμενος, τότε η ενέργεια ρέει μέσα στο σώμα του. Νιώθει ευεξία και ζωντάνια. Συμβαίνει ένας εσωτερικός χορός ενέργειας μέσα του που είναι απαραίτητος για την μεταμόρφωση του.

Η ευτυχία είναι το μυστικό της μεταμόρφωσης. Κάθε πρωί όταν ένας άνθρωπος ξυπνά έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δυο καταστάσεις. Η μια είναι να είναι ευτυχισμένος και η άλλη να μην είναι ευτυχισμένος. Ανάλογα το τι θα επιλέξει αυτό και θα βιώσει. Γι’ αυτό το πραγματικό ζήτημα είναι: Τι θέλεις; Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος;

Θα σκεφτεί κάποιος, ότι αν κάτι προκαλεί δυστυχία, ποτέ κανείς δεν το επιλέγει. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο την επιλέγουν, αλλά την απολαμβάνουν κιόλας. Θα τους ακούσεις να λένε ότι κάποια πράγματα και καταστάσεις είναι άσχημα γι΄ αυτούς, αρνητικά, ότι τους ρουφούν όλη την ενέργεια τους κι όμως, εξακολουθούν να μένουν σε αυτές τις καταστάσεις και να τις βιώνουν. Μήπως κατά βάθος το απολαμβάνουν και δεν θέλουν να το παραδεχτούν; Ποιος τους πιέζει να μένουν σ’ αυτές τις καταστάσεις; Ουσιαστικά κανένας…

Osho: «Αν νιώθεις δυστυχισμένος βγες από αυτήν την κατάσταση που σου προκαλεί την δυστυχία. Και μην πεις ότι έχει γίνει μια βαθιά ριζωμένη συνήθεια ή ότι δεν μπορεί να συμβεί η αλλαγή. Αν το σπίτι σου καίγεται απλά βγαίνεις έξω από αυτό! Δεν λες ότι είναι το σπίτι που έχεις ζήσει μέσα του είκοσι, τριάντα χρόνια, ότι έχεις συνηθίσει να ζεις εκεί και γι΄αυτό δεν μπορείς να το αποχωριστείς…»                                                                 

Ένας ακροβάτης που ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς χρειάζεται να "κινείται" ο καθένας μας στη ζωή του. Καθώς ακροβατεί πάνω στο σχοινί κινείται μόνο στο τώρα, στο παρόν. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένος, απόλυτα διαλογιστικός. Έχει αδειάσει τελείως το μυαλό του και νιώθει ολόκληρο το σώμα του. Όταν νιώσει ότι πέφτει προς τ’ αριστερά αμέσως γέρνει λίγο προς τα δεξιά για να ανακτήσει την ισορροπία του. Όταν νιώσει ότι έχει κινηθεί πολύ προς τα δεξιά γέρνει ξανά προς τ’ αριστερά για να ανακτήσει πάλι την ισορροπία του. Οι κινήσεις του δεν έχουν τίποτα βιαστικό, βίαιο. Κινείται σε απόλυτη αρμονία ανάμεσα στα δύο άκρα, αριστερά και δεξιά, και καταφέρνει να παραμένει ανάμεσα στα δύο. Στο κέντρο.

Κανένας από αυτούς που είναι γύρω του δεν είναι ικανός να γνωρίζει προς τα που χρειάζεται να γύρει για να ισορροπήσει στο επόμενο βήμα του. Κανένας δεν είναι ικανός να του δώσει οδηγίες. Έχει πέσει πολλές φορές και έχει ξανασηκωθεί άλλες τόσες, μέχρι να νιώσει μέσα του ποιος είναι ο τρόπος που χρειάζεται να κινείται για να έχει αρμονία και χάρη η κίνηση του ισορροπώντας πάνω στο σχοινί. Απλά αφήνετε στη ροή…

Το να μπεις στη ροή σημαίνει να παραμένεις πάντοτε ελεύθερος να κινηθείς με τη ζωή, όπου αυτή σε οδηγεί, όσο άγνωστος κι αν είναι ο σκοπός. Από τη στιγμή που αρχίζεις να παγιώνεις το στόχο σου εναντίον της Ζωής τότε δεν βρίσκεσαι μέσα στη ροή…

Κανένας δεν γνωρίζει από την αρχή το πώς πρέπει να ζήσει. Ζώντας το γνωρίζει. Η ζωή είναι ρίσκο. Πρέπει κανείς να ψηλαφίσει μέσα στο σκοτάδι, να πέσει, να σηκωθεί, να ξεστρατίσει πολλές φορές, χωρίς να σταματήσει. Να έχει θάρρος και να προχωράει. Να προχωράει και να συνειδητοποιεί. Και καθώς επιμένει, έρχεται κάποια μέρα που βρίσκεται στο σωστό διάδρομο του λαβύρινθου της ζωής και βρίσκεται έξω από αυτόν. Αυτό είναι το βραβείο του για όλο αυτόν τον αγώνα που έκανε. Να ζήσει τη Ζωή μέσα στο μεγαλείο της.

Το μεγαλείο της Ζωής κανένας δεν μπορεί να μας το δώσει. Πρέπει να το ανακαλύψει ο καθένας μας μόνος του.

namaste

despoina palamari