Μη ξεχνάς: δεν γεννιέσαι νευρωτικός, γίνεσαι νευρωτικός… γι’ αυτό και μπορείς να αλλάξεις!!!!

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ λέει κάπου ότι ο άνθρωπος γεννιέται νευρωτικός. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται νευρωτικός, γεννιέται όμως σε μια νευρωτική ανθρωπότητα και η κοινωνία γύρω του τον οδηγεί αργά ή γρήγορα στην νεύρωση. 

Ο άνθρωπος γεννιέται φυσικός, πραγματικός, κανονικός. Αλλά η νεύρωση αρχίζει να λειτουργεί από την στιγμή που το νεογέννητο γίνεται τμήμα της κοινωνίας. Έτσι όπως είμαστε, είμαστε νευρωτικοί. Και η νεύρωση συνιστάται σε διχασμό - ένα βαθύ διχασμό. Δεν είσαι ένα, είσαι δύο ή ακόμα και περισσότεροι. Αυτό πρέπει να γίνει βαθειά κατανοητό. 

Μόνο τότε μπορούμε να προχωρήσουμε στην Τάντρα. Το συναίσθημά σου και η σκέψη σου έχουν γίνει δύο διαφορετικά πράγματα: αυτή είναι η βασική νεύρωση. Το σκεπτόμενο τμήμα του εαυτού σου και το αισθανόμενο έχουν γίνει δύο και εσύ είσαι ταυτισμένος με το σκεπτόμενο τμήμα σου και όχι το αισθανόμενο. Και το συναίσθημα είναι πιο αληθινό από την σκέψη.

Γεννήθηκες με μια καρδιά που αισθάνεται, ενώ η σκέψη σου καλλιεργείται μετά, δίνεται από την κοινωνία. Και το συναίσθημά σου έχει γίνει κάτι που το καταπνίγεις. Ακόμα και όταν λες ότι αισθάνεσαι, απλώς σκέφτεσαι ότι αισθάνεσαι. Το συναίσθημα έχει νεκρωθεί. Και αυτό έχει συμβεί για συγκεκριμένους λόγους. 

Όταν γεννιέται το παιδί, είναι μια αισθανόμενη ύπαρξη. Τα πράγματα τα αισθάνεται, δεν είναι ακόμα ένα σκεπτόμενο όν. Είναι φυσικό ακριβώς όπως κάθε τι φυσικό μέσα στην φύση- ακριβώς όπως το δέντρο ή το ζώο. Όμως αρχίζουμε να το διαπλάθουμε και να το καλλιεργούμε. 

Πρέπει να καταπνίξει τα συναισθήματά του γιατί αν δεν τα καταπνίξει θα έχει συνέχεια προβλήματα. Όταν θέλει να κλάψει δεν μπορεί γιατί οι γονείς του δεν θα το εγκρίνουν. Θα το αποδοκιμάσουν, δεν θα το εκτιμήσουν, δεν θα το αγαπήσουν. Δεν το αποδέχονται έτσι όπως είναι. 

Πρέπει να συμπεριφέρεται καλά. Μπορεί να το αγαπούν μόνο αν ακολουθήσει ορισμένους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες επιβάλλονται, δεν είναι φυσικοί. Το φυσικό ον αρχίζει να καταπνίγεται και του επιβάλλεται το αφύσικο, το μη πραγματικό. Το μη πραγματικό είναι ο νους σου και φτάνει η στιγμή που είναι τόσο βαθύς ο διχασμός ώστε να μην μπορεί να γεφυρωθεί. Όλη την ώρα ξεχνάς εντελώς ποια είναι η πραγματική σου φύση.

Έχεις ένα ψεύτικο πρόσωπο, το αρχικό σου πρόσωπο χάθηκε, και επιπλέον φοβάσαι να αισθανθείς το αρχικό, γιατί μόλις το αισθανθείς η κοινωνία όλη θα είναι αντίθετη. Αυτό δημιουργεί μια πολύ νευρωτική κατάσταση. 

Δεν ξέρεις τι θέλεις. Δεν ξέρεις ποιες είναι οι πραγματικές, οι γνήσιες ανάγκες σου. Και έτσι ικανοποιείς μη γνήσιες ανάγκες. Γιατί μόνο η αισθανόμενη καρδιά μπορεί να σου δώσει το νόημα, την κατεύθυνση. 

Ποιά είναι η πραγματική σου ανάγκη; 
Όταν την καταπνίγεις δημιουργείς συμβολικές ανάγκες. Έχεις ανάγκη αγάπης αλλά μπορεί να τρως διαρκώς για να αναπληρώσεις το κενό γιατί η τροφή και η αγάπη σχετίζονται βαθιά. Όταν έτσι έχεις ανάγκη την αγάπη και την καταπνίγεις ή δεν την καταλαβαίνεις δημιουργείται ψεύτικη ανάγκη για τροφή. Επειδή η ανάγκη είναι ψεύτικη δεν μπορεί να ικανοποιηθεί ποτέ. Θέλεις να σε αγαπούν και είναι μία ανάγκη φυσική και βασική αλλά μπορεί να εκτραπεί σε ψεύτικη διάσταση. Η αγάπη για ανάγκη μπορεί να γίνει αντιληπτή σαν ψεύτικη ανάγκη αν προσπαθήσεις να αποσπάσεις την προσοχή των άλλων. 

Η βασική ανάγκη όμως μπορεί να ικανοποιηθεί ακόμη και από έναν μόνο άνθρωπο και όχι από πολλούς, έναν άνθρωπο που σε αγαπάει, που σε προσέχει λόγω της αγάπης του. Όταν κάποιον τον αγαπάς τον προσέχεις. Η προσοχή και η αγάπη σχετίζονται βαθειά. 

Η Τάντρα είναι μια πολύ επαναστατική αντίληψη- η πιο παλιά και συνάμα η πιο καινούργια. Η Τάντρα λέει ότι αν δεν γίνεις όλον και ένα, χάνεις τελείως την ζωή. Δεν πρέπει να παραμείνεις στον διχασμό, πρέπει να γίνεις ένα. Για να γίνεις ένα, σταμάτα να σκέφτεσαι. Το συναίσθημα ενώνει, συνθέτει, κάνει τα πράγματα ένα.

Η εξέλιξη προς το ένα γίνεται μαζί με συναίσθημα. Νιώσε ότι αλλάζεις και ενώσου στην αγάπη."

Aπόσπασμα από το βιβλίο του Οσσο 

"Tάντρα, Πνευματικότητα και Σεξ"