Όταν πονάς είναι δύσκολο να αγαπάς γιατί η καρδιά για να αντέξει σκληραίνει, σε άκουσα να λες...
Τι σχέση έχει η καρδιά με τον πόνο, με τη σκληρότητα, αναρωτιέμαι…
Tι σχέση έχει η καρδιά με όλα αυτά τα συναισθήματα του φόβου, του πόνου, της εγκατάλειψης, της απόρριψης…
Η καρδιά είναι η πηγή, η γεννήτρια της αγάπης και δεν αναγνωρίζει τίποτα από αυτά…
Η καρδιά δεν φοβάται, δεν απομονώνεται και τολμά πάντα να περπατά πάνω σε αχαρτογράφητες περιοχές…
Το μυαλό είναι εκείνο που φοβάται, που την εγκλωβίζει με τις φοβικές του σκέψεις στην απομόνωση της μοναξιάς, της παγωνιάς…
Εκείνη λαχταρά το άγνωστο και δεν πληγώνεται ούτε με τα όχι, ούτε με τις απουσίες…
Το μυαλό έχει ανάγκη τις παρουσίες και τις απουσίες για να “υπάρχει”…
Το μυαλό μετρά τα ναι και τα όχι, τα υπέρ και τα κατά και γι’ αυτό άλλοτε αποσύρεται και άλλοτε προχωρά…
Μην πέφτεις όμως στην παγίδα της απόσυρσης… απλά προχώρα…
Κι όσο προχωράς το τοπίο θα αλλάζει, οι πάγοι θα λιώνουν και το γέλιο θα ξαναγγίξει πάλι τα χείλη σου…
namaste
despoina palamari
