Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια. Από μικρή πίστευα ότι ο κόσμος των παραμυθιών είναι ένας κόσμος υπαρκτός, κρυμμένος κάπου γύρω μας, μέσα μας… Κάπου που δεν μπορούν να πάνε όσοι δεν έχουν νεραϊδένια καρδιά.
Και τότε, ήταν πραγματικά εύκολο να μπαίνω στον κόσμο των παραμυθιών και να γίνομαι ένα με τους ήρωές τους. Πότε πριγκίπισσα, πότε νεράιδα, ακόμα και ιππότης και θαυματοποιός. Τόσο εύκολα, τόσο απλά…
Μεγαλώνοντας το μόνο που μου έμεινε από τα παραμύθια είναι ότι θα έρθει εκείνος ο πρίγκιπας, εκείνος ο ιππότης, καβάλα πάνω στο άσπρο του άλογο για να με πάρει να ζήσουμε μαζί το παραμύθι του έρωτα. Κι αν δεν είναι ακριβώς όπως ήθελα η εμφάνιση του ή η συμπεριφορά του θα τον φιλούσα και θα τον άλλαζα. Όπως άλλωστε άλλαξε ο βάτραχος ή το τέρας…
Κι από τότε έδωσα πολλά φιλιά… κανένας όμως δεν άλλαζε…
Θύμωσα και απογοητεύτηκα πολλές φορές. Όχι, έλεγα επιμένοντας, θα τον βρω τον πρίγκιπα μου… και συνέχισα να φιλάω βατράχια και τέρατα…
Θύμωσα και απογοητεύτηκα πολλές φορές. Όχι, έλεγα επιμένοντας, θα τον βρω τον πρίγκιπα μου… και συνέχισα να φιλάω βατράχια και τέρατα…
Κάποια στιγμή κουράστηκα. Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια. Εγώ να προσπαθώ να τους αλλάξω κι αυτοί να παραμένουν ίδιοι. Σιχάθηκα τότε τα παραμύθια και αποφάσισα να αντικρίσω την αλήθεια.
Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και αναρωτήθηκα ποια είμαι, που πάω, τι θέλω πραγματικά από τη ζωή μου και με απορία ¨κύτταξα¨ τον εαυτό μου, αμίλητο μπροστά μου να μην έχει τι να μου πει.
Αφού η ίδια δεν ξέρεις ποια είσαι και τι θες σκέφτηκα πως μπορεί ένας άλλος ένας ξένος, ακόμα κι αν είναι πρίγκιπας ή ιππότης, να το καταλάβει και να στο δώσει…
Κι άρχισα να ξεγυμνώνομαι μπροστά στον ¨καθρέφτη¨ για να γνωρίσω επιτέλους εμένα. Να με δω, να με συναντήσω, να με αγαπήσω… Κι όσα περισσότερα ρούχα έβγαζα, όσες περισσότερες στολές πετούσα τόσο πιο όμορφη με έβρισκα, πιο λαμπερή, πιο αποφασιστική…
Σταδιακά άλλαξαν και οι σκέψεις μου, ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα, ο τρόπος που αντίκριζα τη ζωή, τους άντρες… όλοι εν δυνάμει ιππότες… και μπράβο τους… είναι καλό αυτό για τον εαυτό τους…
Όμως εμένα πια δεν με αφορά η ιπποσύνη ή η βασιλεύουσα "Ερωτοκρατία"… Δε με αφορούν καν τα παραμύθια…
Η Ελευθερία μου με ενδιαφέρει. Η Ελευθερία να είμαι ο εαυτός μου και να παρέχω το δικαίωμα στον άλλον να είναι ο εαυτός του… ατόφια… αυθεντικά…
Γιατί μέσα από την καινούργια μου διαδρομή έμαθα ότι:
Δεν έχει προσδοκίες η Αγάπη
Δεν λέει ποτέ εγώ αυτό, εσύ εκείνο...
Θέλει απλά να είσαι ελεύθερος να πετάς…
Κι εκεί, πάνω στο πέταγμα σου, όταν την αντικρίσεις να νιώσεις ότι μπορείς να συνεχίσεις το πέταγμα σου μαζί της...
namaste
despoina palamari
