Όταν υποφέρουμε πονάει και το σώμα και ο νους

Από το βιβλίο «το φιλί της πεταλούδας» 

Της Δέσποινας Παλαμάρη

Όταν υποφέρουμε, τότε πονάει και το σώμα και ο νους, γιατί αυτά τα δύο έχουν βαθιά σύνδεση μεταξύ τους. Όταν για μέρες βιώνουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, τότε αυτό δεν υπάρχει μόνο στο μυαλό μας αλλά γίνεται και μέρος του σώματός μας. Το κουβαλάμε σωματικά. Κάπου σε κάποιο σημείο του σώματος έχει δημιουργηθεί η καταγραφή του. Και τότε σίγουρα δεν μπορεί να διαλυθεί μόνο μέσα από το νου. Χρειάζεται να διαλυθεί και από το σώμα επίσης. Όμως συνήθως υποκρινόμαστε ότι αυτό που μας πονά δεν υπάρχει. Ή νομίζουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο αυτό θα εξαφανιστεί χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς. Αυτή όμως η συμπεριφορά μας οδηγεί στο διαχωρισμό. Μας χωρίζει σε διάφορες προσωπικότητες και με αυτόν τον τρόπο βιώνουμε το χάος στη ζωή μας.

Όμως, όσο κι αν εθελοτυφλούμε, τίποτε δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ καιρό. Όλα αυτά που αρνιόμαστε να δούμε, να νιώσουμε, όλα αυτά που δεν αποδεχόμαστε για μας, δουλεύουν με έναν υπόγειο τρόπο στο ασυνείδητο, φέρνοντας στην επιφάνεια με την πάροδο του χρόνου, πόνο και αρρώστια. Το σώμα μας τότε, με τον πόνο ή την αρρώστια, είναι σαν να μας χτυπάει καμπανάκι, ζητώντας μας να αφυπνιστούμε και να κυττάξουμε τον εαυτό μας.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια που υπάρχει στη ζωή μας, είναι καλό να τη γνωρίζουμε και να την αποδεχόμαστε. Χωρίς να την επικρίνουμε και να λέμε: «αυτό είναι καλό ή αυτό δεν είναι». Αν αποδεχτούμε αυτό που αληθινά υπάρχει εντός μας, αποφεύγουμε το διαχωρισμό. Η αποδοχή της ύπαρξής μας θα φέρει μέσα μας την ενότητα.

Αν υπάρχει μίσος ή κακία στη ζωή μας, ας το αποδεχτούμε. Αν δεν υπάρχει αγάπη, χαρά, δημιουργικότητα, ας το αποδεχτούμε. Μόνον έτσι δεν θα χρειάζεται να μείνουμε σε μια σκοτεινή γωνιά περιμένοντας ένα θαύμα αλλά θα μπορέσουμε να κινηθούμε βαθιά μέσα μας, προς τα υπόγεια του “είναι” μας. Και τότε, φέρνοντας ό,τι συναντήσουμε στο συνειδητό, αρχίζει για μας η διαδικασία της αλλαγής, της μεταμόρφωσης.

Ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή μας είναι καλό να το βλέπουμε ως ευκαιρία. Σαν ένα σκαλοπάτι που θα μας πάει πιο πέρα στο δρόμο μας ή, αν θέλετε, σαν ένα μέσο που θα μας ταξιδέψει πιο βαθιά μέσα μας. Με τον τρόπο με τον οποίο χειριζόμαστε εμείς τα πράγματα και τις καταστάσεις που βιώνουμε, δημιουργούμε εμπόδια ή ευκαιρίες ζωής.

Η πορεία που ακολουθούμε στη ζωή μας οδηγεί στην ολοκλήρωση. Μέσα από την τριβή, τον πόνο, τις αντιξοότητες έρχεται η ολοκλήρωση. Κανένας δεν μπορεί να μεγαλώσει χωρίς πόνο. Και αν θέλουμε να μεγαλώσουμε, πρέπει να τον αποδεχτούμε. Να μπούμε με θάρρος στο μονοπάτι του μεγαλώματος ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα, περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες του πόνου, θα οδηγηθούμε στη γαλήνη, στην αγάπη και στην ελευθερία.

namaste