Όταν ανοιγόμαστε στην Αγάπη, ανοιγόμαστε στη Ζωή

Στο χώρο της καρδιάς ενώνονται οι ποιότητες του κατώτερου γήινου εαυτού μας με τις ποιότητες του πνευματικού ουράνιου εαυτού μας. Η αγάπη, η εμπιστοσύνη και το άφημα, η παράδοση, έρχονται να εμπλουτίσουν με καινούργιες ποιότητες το πάθος, τη γείωση, την ισορροπία και τη δύναμη. Εδώ δεν μαθαίνουμε απλά να επιβιώνουμε στον κόσμο αλλά αναγνωρίζοντας όλες μας τις ποιότητες και κατανοώντας ότι όλοι είμαστε μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, αφηνόμαστε στον Παλμό της Ζωής και μπαίνουμε σε μια νέα διάσταση, μεταμορφώνοντας τον εαυτό μας. 

Τι συμβαίνει όμως στην καρδιά μας μέσα στο πέρασμα των χρόνων της ζωής μας όταν δύσκολες καταστάσεις έρχονται να μας δοκιμάσουν;


Όπως αναφέρει η Margot Anand στο βιβλίο της Η Τέχνη της Καθημερινής Έκστασης “γεννιόμαστε με ανοιχτή καρδιά και μέσα στην αθωότητα. Αναπόφευκτα όμως, η καρδιά μας πληγώνεται και αρχίζει να κλείνει. Κατά παράδοξο τρόπο, οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους συναντάμε τις παραξενιές της ζωής και από τους οποίους δεχόμαστε τις πρώτες πληγές είναι εκείνοι που, πρώτοι επίσης, μας αγαπάνε: οι γονείς μας. 

Η επαφή μας μαζί τους θα καθορίσει τα μοντέλα όλων των μελλοντικών σχέσεών μας. Μαζί τους βιώνουμε για πρώτη φορά τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της σχέσης: την αγάπη, την περιποίηση, τη φιλία, την αποπλάνηση, το θυμό, το χειρισμό, ακόμα και την προδοσία και την απόρριψη.

Καθώς μεγαλώνουμε και τα ζητήματα και οι όψεις της αγάπης γίνονται πιο περίπλοκα και αδιαπέραστα, αρχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την καρδιά μας για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Φοβό­μαστε την ευάλωτη φύση της καρδιάς. Φοβόμαστε μήπως μας πλη­γώσουν, μας χρησιμοποιήσουν και μας εγκαταλείψουν. Φοβόμαστε να δώσουμε ελεύθερα — το κόστος μοιάζει τεράστιο. Γιατί, όταν αγαπάμε, δίνουμε σ’ αυτούς που αγαπάμε τη δύναμη να μας αγγί­ξουν στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Γινόμαστε ευαίσθητοι, διάφανοι, ευάλωτοι σαν παιδιά.”

Φοβούμενοι τον πόνο καταλήγουμε να φοβόμαστε την αγάπη και τότε έχουμε την απαίτηση, για να μπορέσουμε να νιώσουμε ασφαλείς και ευτυχισμένοι ν’ αλλάξουν όλοι οι άλλοι και γι’ αυτό αρχίζουμε να ελέγχουμε τους πάντες και τα πάντα. Κι αυτό φυσικά μας βάζει σε μια αγχωτική κατάσταση που μας προσφέρει μόνο δυστυχία. 
Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του. Κι αν έχουμε οδηγήσει τον εαυτό μας σε αδιέξοδο είναι καλό να αρχίσουμε να αλλάζουμε την απτική με την οποία βλέπουμε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους. 
Κι αν ο έλεγχος, του εαυτού μας, των άλλων, της ζωής δεν μας έχει οδηγήσει στη χαρά και στην πληρότητα μήπως χρειάζεται να εμπιστευτούμε περισσότερο την καρδιά μας και τις επιθυμίες της;

Ας δούμε όμως τι λέει η Margot Anand για το άνοιγμα της καρδιάς:

“Η καρδιά μας διδάσκει την ακεραιότητα, μας μαθαίνει να μη συμβιβαζόμαστε όταν πρόκειται για την αλήθεια μας, να ενώνουμε τη δύναμη με την αγάπη και την αγάπη με το σεβασμό. Μια επιλογή που, αρχικά, φαίνεται δύσκολη, στη συνέχεια συχνά αποδεικνύεται πως ήταν η καλύτερη. Οι δύσκολες απαιτήσεις μας ωθούν να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς μας και να γνωρίσουμε μια νέα ελευθερία. Γνωρίζουμε τον αυθεντικό εαυτό μας και μαθαίνουμε να τον ακολου­θούμε ανεξάρτητα από τις συνθήκες.”

Τι σημαίνει όμως για κάποιον/α να έχει ανοικτή καρδιά, να λέει αλήθειες και να διακινδυνεύει να πηγαίνει ολοένα και πιο βαθιά; 

ΠΑΡΑΔΟΣΗ 
“Η παράδοση αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της ανοι­χτής καρδιάς. Πολλοί άνθρωποι, λανθασμένα, ταυτίζουν την παράδο­ση με την απώλεια της ελεύθερης θέλησης ή της προσωπικής δύνα­μης. Παράδοση, όμως, σημαίνει «να διαλύεσαι σε κάτι ανώτερο». Σημαίνει να σέβεσαι και να καλωσορίζεις το ανώτερο δυναμικό σου.

Η παράδοση δεν έρχεται με κάποια συμφωνία με το Θεό ή με το να εγκαταλείψουμε τη δύναμή μας, αλλά με το να αγκαλιάσουμε το είναι. Η αγάπη μας είναι το μεγάλο άλμα της καρδιάς μας. Και ονομάζουμε παράδοση την πληρότητά της. Είναι ένα άλμα στην πί­στη και, παρά τους φόβους μας, στην αθωότητα των νέων ξεκινημά­των. Κάθε φορά που τολμάμε με την καρδιά μας και ανοιγόμαστε στην αγάπη, γευόμαστε την αληθινή ελευθερία και χαρά.

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην παράδοση της καρδιάς μας και στις εγκόσμιες ανάγκες, υποχρεώσεις και φιλοδοξίες που, παρότι απειλούν τη στενή σχέση των εραστών και διαταράσσουν το εύθραυστο δίκτυο των σχέσεων, αυτά τα ίδια εί­ναι τα εμπόδια και οι δοκιμασίες που ο έρωτας πρέπει να ξεπεράσει για να επιβιώσει. Ο έρωτας είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Μας κα­λεί να παραδοθούμε άνευ όρων και προκαθορισμένων ιδεών στην αχαρτογράφητη ελευθερία της αφυπνισμένης καρδιάς: την πόρτα που οδηγεί στο Θεό και στη Θεά, σε όλα τα ακατονόμαστα και απερί­γραπτα. Όταν η καρδιά μας ανοίγει και η αγάπη μας γίνεται παράδοση, μπορούμε να αγαπήσουμε με κάθε τρόπο, σε κάθε διάσταση, πέρα από τις εξαρτήσεις και τους φόβους μας. Και ο πόνος μας θα μας διδάξει τη σοφία. Τότε είναι που θα έχουμε φτάσει στο σπίτι.

Η παράδοση είναι ο δρόμος της ελευθερίας. Μας συνδέει με την Πηγή μας και μας επιτρέπει να ανθήσουμε σαν εκστατικά όντα. Δεν χρειάζεται χρόνια θεραπείας ή περίπλοκων πνευματικών πρακτικών. Μπορείτε να παραδοθείτε εκεί που βρίσκεστε. Ακριβώς εδώ. Τώρα αμέσως. Πώς; Ξεκινάμε εγκαταλείποντας την προσκόλλησή μας στην ορθότητα μας, εμπιστευόμενοι ότι η ζωή είναι μαζί μας,  αποδε­χόμενοι ως διδασκαλία το είναι. 

Όταν βρισκόμαστε βαθιά στο κέντρο της καρδιάς μας και αποδε­χόμαστε αυτό που ζούμε εκεί, ανακαλύπτουμε ένα χώρο χωρίς σύνο­ρα, όπου τίποτα δεν χρειάζεται να επιλυθεί, να εξηγηθεί ή να αλλά­ξει. Στην αρχή μπορεί να νιώσουμε λύπη ή πόνο ή φόβο. Αν, όμως, θελήσουμε να δεχτούμε αυτό που νιώθουμε, η σχέση μας με αυτά τα συναισθήματα θα αρχίσει να αλλάζει και μια λαχτάρα θα παρουσια­στεί: η λαχτάρα να ζήσουμε στον κόσμο με ανοιχτή καρδιά, να στα­θούμε ανυπεράσπιστοι απέναντι στη ζωή, να είμαστε παρόντες όταν οι φίλοι μας έχουν προβλήματα και μας χρειάζονται.

Η νέα αυτή επιθυμία είναι οδυνηρή και τρυφερή και, μερικές φο­ρές, μας προξενεί λύπη, αλλά περικλείει ένα τεράστιο δυναμικό. Όπως λέει ο Pema Chodron στο βιβλίο του Stan Where You Are στην πραγματικότητα, οι πληγές μας μας δίνουν την ευκαιρία να καλλιεργήσουμε την υπομονή και την ευγέ­νεια. Έτσι καταφέρνουμε να μεταμορφώσουμε όλο «αυτό το μπερ­δεμένο υλικό που συνήθως απωθούμε, και να μαλακώσουμε την καρδιά μας. Να επανακτήσουμε διαυγή σκέψη και να ξαναβρούμε την ικανότητά μας να ανοίγουμε όλο και περισσότερο.

Όταν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας έτσι όπως εί­ναι, μπορούμε να προσεγγίσουμε τη ζωή με περιέργεια, θαυμασμό και ευχαρίστηση. Αντιλαμβανόμαστε ότι μπορούμε να αγαπήσουμε και να παραδοθούμε στη στιγμή, όπως ακριβώς είναι. Υπέροχη. Οδυνηρή. Άθλια. Ανεξάρτητα από το αν ταιριάζει ή όχι στην εικόνα μας.

Εφόσον είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τη στιγμή όπως είναι και να μάθουμε αυτό που έχει να μας διδάξει, είμαστε ελεύθεροι. Δεν χρειαζόμαστε κάτι ιδιαίτερο, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πετύχουμε μια συγκεκριμένη κατάσταση, να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη ει­κόνα στο μυαλό μας, ούτε να επιβάλουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα στον κόσμο. Εφόσον είμαστε παρόντες στη στιγμή και κρατάμε την καρδιά μας ανοιχτή, αρχίζουμε να εκτιμούμε τον εαυτό μας και να καλωσορίζουμε ο ένας τον άλλο. Ερωτευόμαστε τη ζωή.”