Ο έρωτάς μου για σένα φοράει ¨μπούργκα¨.

Είναι κάτι στιγμές που κοιτάζω την απέραντη μοναξιά μου και δακρύζω… που βλέπω όλα αυτά που θα μπορούσα να έχω και θυμώνω… μαζί μου…

Εκείνες τις στιγμές σε βλέπω να με ¨κυττάς¨, μέσα από αυτό το ποτήρι κρασί, που κοντεύει να γίνει ένα με το χέρι μου και σταματά κάθε μου σκέψη… σε πίνω γουλιά, γουλιά και ονειρεύομαι… όλες μου οι αισθήσεις ξαγρυπνούν ενώ οι αντιστάσεις μου κοιμούνται βαθιά… ξαπλώνω σαν κοριτσάκι στην αγκαλιά σου και σε ακούω να μου λες ό,τι μέχρι τώρα δεν έχει ειπωθεί… 

Απολαμβάνω το άρωμα σου, τη γεύση σου και σου παραδίνομαι καθώς ταξιδεύεις χιλιοστό, χιλιοστό πάνω στο κορμί μου…. Μέσα μου…

Αυτές τις στιγμές απογυμνωμένη από τα πρέπει μου, τα καλούπια μου μπορώ να σου ψιθυρίσω… Σ' Αγαπώ…

Γιατί συνήθως, ο έρωτάς μου για σένα φοράει ¨μπούργκα¨...



Ντύνομαι τη στολή της ¨φίλης¨,  της ¨συναδέλφου¨, του κοριτσιού της ¨διπλανής¨ πόρτας  και επικοινωνώ μαζί σου σαν να είμαι κάποια άλλη. 

Άλλες φορές η φωνή μου χάνεται και άλλες παγιδεύεται στο ρόλο της δυνατής, της ψυχρής που δεν την αγγίζει τίποτα. Γελάω δυνατά, σχεδόν υστερικά θέλοντας να κρύψω όλη αυτήν την αμηχανία στην οποία με παρασύρει η παρουσία σου. 

Προσέχω πολύ η ¨μπούργκα¨ μου να έχει σκεπάσει καλά όλο το σώμα, να κρατά καλά κρυμμένο όλο τον έρωτα που νιώθω για σένα. Να πνιγεί τον αισθησιασμό μου, το ερωτικό μου παιχνίδισμα, να μην αφήνει να βγαίνουν προς τα έξω αυτές οι λέξεις που ουρλιάζουν στις σιωπές μου θέλοντας να γίνουν λόγια ειπωμένα από τα χείλη μου…

Χαμηλώνω το βλέμμα ή κοιτάζω κάπου αλλού για να μη καταλάβεις τίποτα από όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου. Και μέσα σε όλη αυτή την παράνοια περιμένω να με ¨δεις¨, να καταλάβεις ποια είμαι, τι είμαι, τι νιώθω για σένα και να με ερωτευτείς τρελά, αγιάτρευτα. Να έρθεις και να μου εξομολογηθείς τον έρωτά σου… να με πάρεις αγκαλιά κι εκεί να σταματήσει ο κόσμος να γυρνά… 

Εγώ κι Εσύ στο κέντρο του ερωτικού κυκλώνα που καταργεί τα πρέπει, τους φόβους, τις ενοχές, την απομόνωση στη μοναξιά, το ξεπούλημα στον χυδαίο έρωτα, στον έρωτα κατ΄ ανάγκη… 

Εγώ κι Εσύ…δυο κορμιά, δυο καρδιές που όμως χτυπάνε σαν μια, δυο μελωδίες που γίνονται μια μουσική, δυο κόσμοι που γίνονται ένας… 

Εγώ κι Εσύ… απολαμβάνοντας το μυστηριακό σε μια αρχέγονη  αιώνια ένωση που χαρίζει λύτρωση… 

Λύτρωση μου χάριζε μέχρι τώρα κι αυτό το ποτήρι… μεθυσμένες εικόνες και συναισθήματα με κυριαρχούσαν και ξεγελούσαν την μοναξιά μου… 

Δεν μπορώ να κρύβομαι άλλο πίσω από ένα ποτήρι κρασί!!!

Δεν μπορώ να ξεπουλάω τον Εαυτό μου, την Χαρά μου, την Αγάπη μου πίνοντας γουλιά - γουλιά, την απομόνωση μου, την εξαθλίωση μου…

Είναι καιρός να με πάω τσάρκα στη ΖΩΗ φωνάζω δυνατά και σπάω το ποτήρι…

namaste

despoina palamari