Με αγχώνει το «για πάντα»…
Είναι γεμάτο προσδοκίες, απατημένα όνειρα, πληγές που αιμορραγούν στα σκοτεινά…
Είναι γεμάτο αναμονή, επιμονή, ψευδαισθήσεις, προσδοκίες…
Είναι γεμάτο ή καλύτερα, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι άδειο από «Ζωή»
Καμιά εμπειρία και κανένας έρωτας δεν κρατά για πάντα! Κι όσο κι αν επιμένουμε γι’ αυτό, έρχεται η ζωή, ο θάνατος να μας αποδείξει το αντίθετο…
Η μόνη σχέση που κρατά για πάντα είναι η σχέση με τον εαυτό μας.
Κι αυτή, βρίσκουμε χίλιους δυο τρόπους να την κατακρεουργούμε και να την αλλοιώνουμε… Βρίσκουμε χίλιους δυο τρόπους να μην μας βλέπουμε, να μην μας ακούμε…
Χτίζουμε τις ζωές μας πάνω σε δηλητηριασμένα στερεότυπα και περιμένουμε το «για πάντα» για να εμπιστευτούμε, να αφεθούμε, να γευτούμε χαρά…
Περιφερόμαστε «ζωντανοί νεκροί» φορώντας βαριές πανοπλίες αυτοσυντήρησης που μας βαραίνουν σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας κίνηση. Πιέζουν το στήθος, την καρδιά μας, εμποδίζουν την αναπνοή μας, την απόλαυση μας…
Όταν τις πρωτοβάζαμε δεν ξέραμε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα ξεχνούσαμε να τις βγάλουμε… Ότι θα ξεχνούσαμε πως κάποτε τις φορέσαμε και ότι αυτό που βλέπουμε τώρα στον καθρέφτη δεν είμαστε εμείς, αλλά ο κατασκευασμένος από την πανοπλία εαυτός…
Και «πάνοπλοι» πια, περιφερόμαστε σε έναν ασφυκτικό χώρο «μη ζωής» περιμένοντας ότι τα πράγματα κάποια στιγμή, θα αλλάξουν… Με έναν μαγικό τρόπο… ξαφνικά… ότι θα γεμίσουμε εμπιστοσύνη, χαρά, ότι θα αναπνέουμε βαθιά, γεμάτα, ελεύθερα, ότι η δουλειά μας θα μας δίνει ευχαρίστηση, ικανοποίηση, ότι θα βρούμε τον τέλειο σύντροφο, θα ζήσουμε τον τέλειο έρωτα και αυτό θα είναι «για πάντα»…
Και χαμένοι στην μετάφραση της ζωής, αναλύοντας και υπολογίζοντας τα πάντα, χανόμαστε στο χρόνο και στην αδράνεια.
Οι πανοπλίες βαραίνουν κι άλλο από το βάρος των ψευδαισθήσεων, μας κινητοποιούν ολοένα και περισσότερο ενώ ταυτόχρονα δηλητηριάζουν τις αισθήσεις μας και μας απομακρυνθούν από την Αλήθεια…
Από τον Εαυτό μας…
Και η Ελευθερία, η Αγάπη…
Κάποτε, θυμάμαι ήταν δυο καλές νεράιδες που υπήρχαν στα παραμύθια… έτσι της έλεγαν. Αγάπη και Ελευθερία.
Ίσως, όμως, να μην ήταν καν οι καλές νεράιδες αλλά οι κακές μάγισσες που μας ξεγέλασαν και μας έβαλαν στην αναμονή του «Περιμένοντας το για πάντα».
...συνάντησε το βασιλόπουλο τη βασιλοπούλα... ερωτευτηκαν τρελά... έρωτας με την πρώτη ματιά… κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα… Για πάντα…
Με τέτοια παραμύθια μεγαλώσαμε…
Κανείς δεν βρέθηκε να μας πει ότι το πιο σημαντικό πριν συναντήσουμε το βασιλόπουλο ή τη βασιλοπούλα, ήταν να πάμε πρώτα στο κάστρο της Αλήθειας. Ότι αφού περπατούσαμε στο δρόμο της μοναξιάς και σκοτώναμε το δράκο του φόβου, έπρεπε να μπαίναμε στο δωμάτιο της σιωπής…
Στο δωμάτιο της απόλυτης σιωπής… γυμνοί… αμίλητοι…
Εκεί… να μην ακούγεται τίποτα… ούτε η φωνή μας…
Σιγά, σιγά να σταματούσαν να έχουν φωνή και οι σκέψεις μας…
Σιωπή… απογοήτευση… κλάμα… σιωπή…
Σιωπή… θυμός… τρέλα… σιωπή…
Σιωπή… βαθιά λύπη… σιωπή…
Σιωπή… χαρά χωρίς λόγο… σιωπή…
Σιωπή… πληρότητα… σιωπή…
…κι εκεί που θα παρουσιάζονταν η πόρτα και νομίζαμε ότι θα μπαίναμε νικητές μέσα στο κάστρο της Αλήθειας, θα βρισκόμασταν έξω από αυτό… Στη Ζωή…
Γυμνοί… Απροστάτευτοι… Ευτυχισμένοι… Ελεύθεροι… Ολόκληροι…γεμάτοι Αγάπη… για τον Εαυτό μας…
Κάπως έτσι έπρεπε να ήταν τα παραμύθια που ακούγαμε παιδιά ώστε μεγαλώνοντας να μην χρειάζεται να φτιάχνουμε φανταστικές πραγματικότητες και να κλεινόμαστε μέσα σε αυτές περιμένοντας αλλά να ζούμε ολοκληρωτικά τις στιγμές μας τιμώντας το δώρο της Ζωής…
Γιατί όταν φρενάρουμε τη ζωή μας, προδίδοντας τον εαυτό μας, το σίγουρο είναι ότι θα μας προδώσει "φρενάροντας" και η ίδια μας η ΖΩΗ…
namaste
despoina palamari
