Από την Ιωάννα Γκανέτσα
Αν είναι δυο έννοιες που θα μπορούσε κάποιος να πει πως κρατούν μέσα τους όλα τα συναισθήματα του κόσμου, αυτές είναι ο έρωτας και ο χρόνος.
Αρσενικός αδυσώπητος δυνάστης ή απόλυτος εκστατικός εραστής, ο χρόνος υπήρξε πάντοτε έννοια πολυδιάστατη.
Τον έχεις αγαπήσει για τις στιγμές που σου χάρισε, τον έχεις μισήσει για τους ανθρώπους που σου πήρε, τον έχεις λατρέψει για τις αγάπες που γέννησε και τον έχεις αφορίσει για τους έρωτες που εξαφάνισε.
Τον έχεις δει τρυφερό με τις φιλίες σου εκείνες που άντεξαν στο χρόνο και σκληρό με τις διαπροσωπικές σχέσεις σου που έφθειρε.
Τον έχεις ευχαριστήσει για τις πληγές που γιάτρεψε και τους πόνους που χάιδεψε μέχρι να περάσουν.
Τον έχεις αγκαλιάσει, τον έχεις φιλήσει, τον έχεις αποθεώσει για τις δυνατές στιγμές που σου χάρισε.
Έχει υπάρξει σύμμαχος σου και αντίπαλος σου. Έχεις παλέψει, έχεις συμφιλιωθεί, τα έχεις βάλει μαζί του.
Έχετε χορέψει παρέα αισθαντικά ταγκό, βαθιά ερωτικά μπλουζ αλλά υπήρξαν κι εκείνες οι φορές που χόρεψες ζεϊμπέκικο μοναχικό κι εκείνος σε κοιτούσε από απόσταση.
Χρόνος: έννοια πολυμορφική, έννοια παρελθοντική, παροντική, μελλοντική.
Μπορεί να γίνει συγκεκριμένος και να πάρει τη μορφή δευτερολέπτου, λεπτού, μέρας, μήνα ή ολόκληρων ετών. Μπορεί να γίνει επίσης αόριστος, φιγούρα θολή, γεμάτη στιγμές πικρές, γλυκιές, όμορφες ή άσχημες.
Είναι η απόλυτη μονάδα μέτρησης της ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η ζωή είναι στιγμές, όλα εκείνα τα σημαντικά ή ασήμαντα πεταρίσματα του χρόνου που επηρεάζουν την ψυχολογία και την ιδιοσυγκρασία σου. Είναι οι άγγελοι και οι δαίμονες σου, τα θέλω και τα πρέπει σου, οι έρωτες, οι αγάπες, τα μίση, τα πάθη σου, τα λάθη σου και τα σωστά, τα ίσως και τα γιατί σου.
Αλλά ακόμη κι αν αυτή είναι η αλήθεια, το πώς επιλέγουμε να ξοδέψουμε το χρόνο μας και σε ποια πράγματα τον αφιερώνουμε, έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους.
Δεν μιλάω φυσικά για τον χρόνο με την λογική έννοια του δευτερολέπτου. Είναι προφανές πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε κάθε στιγμή της ώρας ή της μέρας.
Αναφέρομαι στον “πραγματικό” χρόνο. Εκείνον που όταν φεύγει νιώθεις γεμάτος. Τότε που ξέρεις πως δεν σπατάλησες μέρος της ζωής σου, όσο μικρό ή ασήμαντο και αν φαίνεται, σε καταστάσεις που αργότερα δεν θα μετρούν ως κομμάτι στο φιλμάκι της ζωής αλλά ως παγωμένα καρέ, λάθος λήψεις που μπήκαν στο αρχείο της.
Λένε πως ο χρόνος δεν είναι πάντα κατάλληλος για να πεις αντίο, σ’ αγαπώ, σε θέλω, μείνε. Δεν είναι ποτέ αρκετός για να μετανιώσεις για λάθη, να παλέψεις για τα σωστά, να ονειρευτείς, να ζητήσεις συγχώρεση.
Ίσως όμως αυτή η μόνιμα ασταθής και απρόβλεπτη μορφή του να είναι η γοητεία του.
Όταν παίρνεις τον χρόνο δεδομένο, χάνει την αξία του, τη μαγεία σου.
Ο χρόνος που σου δίνεται άλλοτε απλόχερα και άλλοτε με το σταγονόμετρο είναι το μόνο πραγματικό κτήμα σου.
Δεν σε αφήνει να ταξιδεύεις ποτέ μόνος, όσο μόνος κι αν έχεις νιώσει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου γιατί κουβαλάς πάντα μαζί σου το παρελθόν σου.
Είσαι οι στιγμές που σε σημάδεψαν, εκείνες που κράτησες και εκείνες που πέταξες.
Είσαι ο χρόνος που αφιέρωσες σε άλλους και ο χρόνος που άλλοι αφιέρωσαν σε εσένα.
Γι’ αυτό προσπάθησε να γίνεις έρωτας, αγάπη, γονιός, προστάτης, φίλος. Να γίνεις γέλιο, τραγούδι, ποίημα ή βιβλίο. Να γίνεις μουσική, παιχνίδι ή ευτυχία, όνειρα, βόλτες και ξενύχτια. Να γίνεις ταξίδι, πάθος, πόθος ή επιθυμία.
Γίνε στιγμές, γίνε συναισθήματα και φρόντισε να είσαι πάντα από εκείνα που έχουν αξία.
Είναι ίσως ο μόνος τρόπος να πείσεις τον χρόνο να σου δώσει ζωή με στιγμές που αξίζουν.
Ιωάννα Γκανέτσα
πηγή:Thessaloniki Arts and Culture,
