Αυτή είναι η φράση που διάβασα και χθες και πυροδότησε μια μικρή έκρηξη στο μυαλό μου…
Και αναρωτιέμαι ποιος άνθρωπος είναι αυτός που επιλέγει τον πόνο από την χαρά.
Μήπως είναι ένας άνθρωπος χαζός, περιορισμένης νοητικής ικανότητας ή μήπως είναι κάποιος από μας;
Μήπως είναι ένας άνθρωπος χαζός, περιορισμένης νοητικής ικανότητας ή μήπως είναι κάποιος από μας;
Κάποιος που έχει μάθει από μικρός ότι η αγάπη πονά γιατί βίωνε σωματική ή ψυχολογική βία από τους γονείς του;
Κάποιος που είχε μια παιδική ηλικία γεμάτη εγκατάλειψη και απόρριψη που του δημιούργησε μέσα του την πεποίθηση του «δεν αξίζω» και προσπαθεί με λάθος επιλογές στους ερωτικούς του συντρόφους να αποδείξει στον εαυτό του ότι πραγματικά δεν αξίζει την Αγάπη;
Κάποιος που έχει παγώσει τα συναισθήματα του και προσπαθεί μέσα από τον πόνο να νιώσει τη ζωή μέσα του να πάλλετε;
Κάποιος που αντιδρά στην αλλαγή, στην ωρίμανση, εμμένοντας σε ένα παλιό μοτίβο συμπεριφοράς και σκέψης;
Κάποιος που;…
Μήπως όλοι εμείς με κάποιο τρόπο φοβόμαστε την Αγάπη; Φοβόμαστε το Φως γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε συναισθήματα πληρότητας και ολοκλήρωσης;
Και πριν προλάβεις να αντιδράσεις και να αρνηθείς σκέψου πόσες φορές πρόδωσες τον εαυτό σου τιμωρώντας τον, αμφισβητώντας τον αρνούμενος να αποδεχτείς τα ταλέντα σου, αρνούμενος να τον αγαπήσεις και να αναγνωρίσεις την Αξία σου;
ΑΞΙΖΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ….. τόσες φορές ώστε να το νιώσεις … να το πιστέψεις…
Και μετά αν υπάρχει κάποιος καθρέφτης κοντά σου πήγαινε και "κύτταξε" ΕΣΕΝΑ στα μάτια και πες με δυνατή φωνή: ΑΞΙΖΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ…
namaste
despoina palamari
