Τι τρέχει με σένα;
Ναι, δε λέω πονάς…
Πίστεψες, αφέθηκες, έντυσες την καρδιά σου με κόκκινα ρούχα και βγήκες σεργιάνι αγκαζέ με τον έρωτα…
Μύρισες Ζωή... γεύτηκες Ζωή …υπέγραψες μονάχος σου συμβόλαια παντοτινά και επαναπαύτηκες…
Κι ήρθε το μαύρο του πόνου να ντύσει το χαμόγελο σου, τις στιγμές σου…. αγωνία… πόνος και δάκρυ…
Ποτέ ξανά! είπες και έβαλες την καρδιά σου στην κατάψυξη…
Έτσι δεν θα πονάω … σκέφτηκες… με αυτόν τον τρόπο δεν θα Την πληγώσω ποτέ ξανά…
Και κάλεσες χωρίς να το καταλάβεις τον πόνο να εγκατασταθεί μόνιμα στη ζωή σου…
Στράγγισες τη χαρά σου σ’ ένα Γιατί και σε ένα ΟΥΦ!
Δεν βλέπεις πια τα χρώματα, δεν σε αγγίζουν τα γέλια, κόντυνες τις ανάσες σου, έκανες τον έρωτα μια σεξιστική πράξη εκτόνωσης και αφήνεις τις καινούριες αγάπες να σε προσπερνάνε…
Κι όλα αυτά γιατί;
Για να μην Ζεις!!!!
Το τεράστιο Εγώ σου ευνουχίζει τις στιγμές σου…
Μη νομίζεις ότι πονά η καρδιά όταν έρχονται ανατροπές στη Ζωή σου…
Η καρδιά είναι η εξερευνήτρια των μυστηρίων…
Γουστάρει σαν τρελή να περπατά πάνω σε αχαρτογράφητες περιοχές. Θέλει να ανασαίνει το καινούριο γιατί κυττά τον κόσμο πάντα με αθωότητα…
Το εγώ σου είναι εκείνο που πονά… Το μυαλό σου είναι εκείνο που πονά… Που τα θέλει όλα με προκαθορισμένο τρόπο, που περπατά πάντα πάνω σε γνωστά μονοπάτια και έχει ανάγκη από συμβόλαια ζωής…
Η καρδιά αρρωσταίνει όταν την εγκλωβίζεις στις φυλακές του μυαλού σου και δεν την αφήνεις να μυρίσει την Άνοιξη… Να γίνει η ίδια, Άνοιξη…
Κι εσύ, περιμένεις να πάρεις άρωμα Ζωής από πλαστικά λουλούδια….
Κι αναρωτιέμαι πώς περιμένεις να έρθει η Άνοιξη γύρω σου αν δεν της επιτρέπεις να υπάρχει μέσα σου;
Πες μου, Πως;
namaste
despoina palamari
