Δεν είσαι εσύ αυτός που ψάχνω…
Εσύ είσαι μια εμπειρία από τα ίδια, τα βατά, τα συνηθισμένα…
Δεν ψάχνεσαι, δεν αναρωτιέσαι τι άλλο υπάρχει...
Κλείδωσες τη φαντασία σου στα υπόγεια του μυαλού σου και παρασύρθηκες στη συμβατική ζωή…
«Δεν υπάρχει αθωότητα» λες, πώς να εμπιστευτώ;»
Γλύφεις αυτή την "καραμελίτσα" μέρα- νύχτα αρνούμενος να ξεπαγώσεις και κυκλοφορείς σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά…
Ξέχασες πως μυρίζει η ελευθερία...
Ξέχασες πως είναι να ερωτεύεσαι,
να μαγεύεσαι,
να αναστενάζεις,
να φωνάζεις,
να τρελαίνεσαι,
να χάνεις τον έλεγχο…
Σε σκότωσε ο έλεγχος…
Έλεγχος στη σκέψη, στο σώμα,
στην αλήθεια,
στην έκσταση…
Δεν αγγίζεις εσύ, αγγίζει το μυαλό σου…
Δεν με "βλέπεις", δεν με αισθάνεσαι…
Είσαι προσηλωμένος στο στόχο!
Απλά θέλεις άλλο ένα σώμα να κατακτήσεις, θέλεις άλλο ένα σώμα να βρέξεις με την ηδονή σου και δεν καταλαβαίνεις ότι δηλητηριάζεις την ψυχή σου κοινωνώντας τη στο λίγο και το μικρό…
Θέλεις να είσαι λίγος…
Θέλεις να παραμείνεις μικρός…
Εγώ όμως θέλω να Ζω!
Να ουρλιάζει Ζωή, μοίρασμα,
το κάθε μου βλέμμα,
το κάθε μου γέλιο,
το κάθε μου άγγιγμα…
Θέλω να ερωτεύομαι και να μην υπάρχω!
Να δονείται συθέμελα το σώμα μου
και ο οργασμός της ψυχής μου
να απλώνεται στο Σύμπαν.
Να γίνεται Φως!
Οι εκρήξεις της απόλαυσης μου
να γίνονται πυροτεχνήματα ενέργειας
στο σώμα του αγαπημένου μου
κι όσο εκείνος πυροδοτεί
ξανά και ξανά το παραλήρημα της ηδονής μου
με τη δική του μεθυστική ενέργεια,
εγώ να ξεντύνω την ψυχή του
να την αφήνω γυμνή
για να την πλύνω με το δάκρυ μου
και να την ντύσω με την αγάπη μου…
κι όταν νιώσει τη γλύκα της
εκεί, πάνω στο ουράνιο στερέωμα
να με παίρνει αγκαλιά για να ξαναγυρνάμε στο τώρα
χορτασμένοι, ολόκληροι
με μεγαλύτερη διάθεση να απολαύσουμε τη Ζωή…
Με κοιτάς και απορείς…
Νομίζεις ότι είναι ένα ξέσπασμα, ένα παραλήρημα…
Μην με κοιτάς!
Κ Υ Τ Τ Α Μ Ε!
Ίσως έτσι μάθεις,
Ίσως έτσι νιώσεις
Ίσως έτσι τολμήσεις…
namaste
despoina palamari
