Τα γεροδεμένα δεν Mπορώ σου
καλά προπονημένα
από τις ανεξάντλητες επαναλήψεις
παρελαύνουν μπροστά στην
ωραιότητα της αφέλειας μου.
Το καταδρομικό σώμα των ελπίδων
ακολουθούν,
χτυπώντας δυνατά το αριστερό,
τραγουδώντας με σθένος
Μπορώ,
Όλα Τα Μπορώ.
Η διμοιρία των αλεξιπτωτιστών παρουσιών ακολουθεί.
Στρίβει την κεφαλή δεξιά
στέλνοντας τον ανάλογο χαιρετισμό.
Το παράστημα και το βλέμμα τους
δηλώνει ότι είναι αρκετή η παρουσία τους
στις εθνικές επετείους
και γιορτές.
Ειδικές δυνάμεις
με γητευτές των σ’ αγαπώ
παρελαύνουν με την σειρά τους
ατημέλητοι και με τεμπέλικο βηματισμό.
Πάει καιρός που αποξηράθηκε
η λίμνη της αγάπης σου
και απέμειναν να λιάζονται σε ξαπλώστρες,
στην παραλία της αδιαφορίας
Ακολουθούν
οι στιγμές της ηδονής
με κόκκινους μπερέδες
πάνω στα αναπηρικά τους καροτσάκια.
Απολαμβάνοντας την παρουσία τους
διεκδικούν την ύπαρξη τους.
Λοκατζίδικα θέλω
επαναστατούν,
εκθρονίζουν την «ωραιότητα της αφελείας μου».
και τοποθετούν στον θρόνο
τη βασίλισσα «θέλω να ζήσω».
Αυτή εξορίζει με την σειρά της
στη χώρα της λησμονιάς
τα γεροδεμένα δεν μπορώ σου
και τις αλεξιπτωτικές παρουσίες σου.
Και τέλος στέλνει όλες τις άλλες διμοιρίες
στο λούνα παρκ τις χαράς
για να προπονηθούν στη ζωή...
namaste
despoina palamari
