Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά, κοιτάζουν το φεγγάρι, δεν κοιτάζει ο ένας τον άλλον. Άλλοτε θα ακούνε μαζί μουσική του Μότσαρτ ή του Μπετόβεν ή του Βάγκνερ. Άλλοτε θα κάθονται δίπλα από ένα δέντρο και θα απολαμβάνουν την τρομερή οντότητα του δέντρου που τους αγκαλιάζει. Άλλοτε μπορεί να κάθονται δίπλα από έναν καταρράκτη και να ακούν την άγρια μουσική που δημιουργείται εκεί συνεχώς. Άλλοτε θα κοιτάζουν και οι δύο τον ωκεανό, το μακρύτερο σημείο που μπορούν να δουν τα μάτια.
Όποτε συναντιούνται δυο άνθρωποι που αισθάνονται μοναξιά, ο ένας κοιτάζει τον άλλον επειδή ψάχνουν συνέχεια τρόπους για να εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλον – πώς να χρησιμοποιήσουν ο ένας τον άλλον, πώς να είναι ευτυχισμένοι μέσα από τον άλλον.
Osho
Τι σημαίνει χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον; Μήπως προσπαθούν να καλύψουν αμφότεροι τις ανάγκες τους; Μήπως προσπαθούν να πάρουν και να δώσουν με σκοπό να καλύψουν τα τραύματα τους; Άλλωστε αυτός δεν είναι ο λόγος που μπαίνουμε σε σχέσεις; Ή μήπως πιστεύουμε πως είμαστε ολοκληρωμένοι και δημιουργούμε σχέσεις για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας; Ναι μέσω των σχέσεων γνωρίζουμε τον εαυτό μας, γνωρίζουμε τις πληγές μας, γνωρίζουμε όλα όσα υπάρχουν μέσα μας, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Προς το παρόν σε αυτή τη φάση της εξέλιξης μας δημιουργούμε σχέσεις για να διορθώσουμε όλα αυτά που υπάρχουν μέσα μας και να τα μεταμορφώσουμε. Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται να αποδεχτούμε το γεγονός ότι έχουμε ανάγκες, ότι δεν είμαστε ολόκληροι και να μην παριστάνουμε τους υπεράνω και τους πνευματικούς ανθρώπους.
Οι μεγαλύτερες προκλήσεις συμβαίνουν μέσα στις σχέσεις.
Οι σχέσεις αποτελούν σπουδαίο σχολείο ενθύμησης και ολοκλήρωσης του εαυτού. Ο καθένας στην μοναχικότητα του, είναι άρχοντας, είναι βασιλιάς, τα έχει όλα υπό έλεγχο, αφού δεν υπάρχει κανείς να διαταράξει την εγωιστική γαλήνη του. Όμως μπορούμε το ίδιο γαλήνιοι και ήρεμοι να είμαστε και όταν βρισκόμαστε σε μια σχέση; Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα και την συμβίωση, με ειρήνη και γαλήνη; Μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας όταν έχουμε απέναντι μας έναν άλλον άνθρωπο που έχει τις δικές τους πληγές και τους δικούς του φόβους; Και στην τελική είμαστε ειλικρινείς στην επικοινωνία μας με τον/την σύντροφο μας;
Έχω δει ζευγάρια να είναι δυστυχισμένα μαζί και να είναι μέσα στην ηρεμία όταν βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλον. Έχω δει ανθρώπους να κάνουν κηρύγματα και διαλέξεις πνευματικές και όταν βρεθούν με το σύντροφο τους να ανταλλάσσουν βλέμματα κριτικής, θυμού, απέχθειας και μίσους. Έχω δει ανθρώπους να κάνουν κάθε είδους ενεργειακές θεραπείας και στο σχετίζεσθαι να είναι ανώριμοι, κατηγορώντας τον/την σύντροφο ότι είναι πίσω και τον/την εγκλωβίζει.
Και αναρωτιέμαι, αν είναι αλήθεια και πιστεύουν αυτό που ισχυρίζονται, γιατί δεν χωρίζουν, γιατί παραμένουν μαζί και κατηγορούν ο ένας τον άλλον; Και όμως ο λόγος είναι απλός γιατί τρέφονται και βολεύονται από αυτή τη κατάσταση και αυτή τη κριτική, γιατί συντηρούν την ψευδαίσθηση πως κάποιοι είναι και πόσο ανεπτυγμένοι είναι σε σχέση με τους συντρόφους τους.
Συχνά βλέπουμε τον ουρανό και την σκάλα που οδηγεί σε αυτόν και θέλουμε να δρασκελίσουμε γρήγορα και ανώδυνα πέντε πέντε τα σκαλοπάτια για να φτάσουμε το ιδανικό, το τέλειο, το ολοκληρωμένο. Όμως ο δρόμος είναι μακρύς, τα σκαλιά πολλά και θέλουν μικρό σταθερό βηματισμό για να τα ανέβουμε, όχι υπερβολές και εγωισμούς.
Οι πληροφορίες που έχουμε για τις ιδανικές σχέσεις είναι πολλές, αλλά ειλικρινά τώρα έχετε δει πολλά ζευγάρια να έχουν δημιουργήσει μια ιδανική σχέση μεταξύ τους; Εγώ παρατηρώ πολλούς χωρισμούς, πολύ δυστυχία και ασυνεννοησία, πολύ μοναξιά, μια και καλά μοναχικότητα ανθρώπων γύρω στα 50 που θεωρούν ότι η μοναχικότητα τους είναι ότι πιο ιερό έχουν. Αλλά βαθιά μέσα τους η μοναξιά τους σαρώνει και ο φόβος τους κρατάει μακριά από μια ειλικρινή σχέση.
Για εμένα ο δρόμος της σχέσης, ο δρόμος της συμβίωσης είναι ο πιο γρήγορος δρόμος γνωριμίας του εαυτού. Άλλωστε αν καταφέρουμε να μπορούμε να συμβιώνουμε ομαλά με έναν άνθρωπο, να επικοινωνούμε πραγματικά τις ανάγκες και να εκφράζουμε ανοιχτά τους φόβους μας και τα συναισθήματα μας έχουμε καταφέρει να είμαστε ο εαυτός μας και μπορούμε να είμαστε έτσι και με τον οποιοδήποτε άλλο.
Ο σύντροφος είναι ο σημαντικός άλλος που έχουμε ζητήσει σιωπηλά να είναι εκεί για να καθρεπτίζουμε τον εαυτό μας. Είναι ο αυτός που έχουμε επιλέξει για να εκτεθούμε, να γίνουμε διάφανοι, να δούμε και να γιατρέψουμε ότι πληγωμένο υπάρχει μέσα μας. Όλοι λίγο πολύ μεγαλώσαμε από γονείς που δεν είχαν ιδανικές σχέσεις μεταξύ τους, με γονείς που έφεραν πολλά τραύματα και πολλά από αυτά θελήσαμε να τους τα πάρουμε ενεργειακά για να τα γιατρέψουμε σαν δείγμα ευγνωμοσύνης. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγουμε συντρόφους που θα μας βοηθήσουν σε αυτή στην ενεργειακή θεραπεία. Σαν παιδιά οι περισσότεροι από εμάς μάθαμε ότι δεν είναι σωστό να είμαστε αδύναμοι, να εκφράζουμε τις ανάγκες μας ακόμα και να έχουμε ανάγκες. Μεγαλώσαμε με την θεωρία ότι το παιδί δεν πρέπει να το παίρνεις αγκαλιά γιατί θα κακομάθει και θα γίνει ανασφαλές και εξαρτημένο.
Μάθαμε να παριστάνουμε τους δυνατούς για να επιβιώσουμε και δεν παραδεχτήκαμε πόσο πολύ μεγάλη ανάγκη έχουμε την αγκαλιά, το χάδι, τη φροντίδα και το συναισθηματικό δεσμό με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας. Δεν τολμάμε να παραδεχτούμε πόσο πολύ ανάγκη έχουμε την επιβεβαίωση τους και την υποστήριξη τους σε κάτι σημαντικό που κάνουμε. Μάθαμε στην κριτική τους με σκοπό να μην σταματάμε να προσπαθούμε περισσότερο για να τα καταφέρουμε ακόμα καλύτερα.
Και όμως όσοι το πετύχαμε αυτό σκοντάφτουμε ξανά και ξανά στην ανάγκη για συναισθηματική ανταπόκριση από τους γονείς μας και μετέπειτα από το σύντροφο μας. Και ναι τα έχουμε ανάγκη όλα αυτά, άσχετα αν προσπαθούμε να τα αφορίσουμε στο όνομα μιας και καλά πνευματικότητας, μιας και καλά ολοκλήρωσης. Δεν συμβαίνει έτσι η ολοκλήρωση. Δεν συμβαίνει η ολοκλήρωση με το να κουκουλώνουμε τις ανάγκες μας. Η ενηλικίωση συμβαίνει όχι όταν δεν έχουμε ανάγκες, αλλά όταν τολμάμε ευθέως και χωρίς φόβο να τις εκφράσουμε, τολμάμε να εκτεθούμε και να συζητήσουμε για τα ελλείμματα μας, να επικοινωνήσουμε τους φόβους μας. Αυτό είναι ενηλικίωση, όχι να προσποιούμαστε ότι είναι όλα καλά και ρόδινα.
Η συναισθηματική ασφάλεια σε μια σχέση είναι απαραίτητη για να προχωρήσουμε παρακάτω. Όπως το φυσικό σώμα έχει ανάγκη από αέρα, νερό, τροφή για να συντηρηθεί και να είναι καλά, έτσι και το συναισθηματικό σώμα έχει εξίσου τις δικές του ανάγκες, συναισθηματική ασφάλεια, ανταπόκριση, φροντίδα από τον άνθρωπο που επιλέξαμε για σύντροφο έτσι ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην πνευματικότητα μας. Μια όμορφη ανταλλαγή ενέργειας, μια ισορροπία στο δούναι και λαβείν.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας και ας προχωράμε έτσι στο μονοπάτι μας, απόλυτα ελεύθεροι και ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας και με απόλυτη αποδοχή και άνευ όρων αγάπη. Ας απενοχοποιηθούμε για όλα αυτά που αισθανόμαστε και θεωρούμε ότι δεν μας αρμόζουν. Γιατί μόνο τότε οι άνθρωποι μπορούν να είναι συνταξιδιώτες και να πορεύονται ελεύθεροι. Γιατί μόνο έτσι η πνευματικότητα γειώνεται στην ύλη και συντελείται η γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης.Χρύσα Ευαγγέλου & ΓεώργιοςΝικηταΐδης
http://www.enorasis.edu.gr/?p=5048
