Κάθε φορά που ερωτευόμαστε, ερωτευόμαστε τη ζωή. Γινόμαστε δημιουργικοί, ζωντανεύουμε και ενθουσιαζόμαστε με τις άπειρες δυνατότητες που βλέπουμε να ανοίγονται μπροστά μας. Πετάμε! Γινόμαστε Ουράνιοι Χορευτές!
Ο έρωτας μας εμπνέει να συνδημιουργήσουμε με μια ζωή που μοιάζει με έργο τέχνης. Ο έρωτας μας εμπνέει να παρασύρουμε, να υπηρετήσουμε, να γοητεύσουμε, να προκαλέσουμε, να καταπλήξουμε και να μαγέψουμε όχι μόνο στην κρεβατοκάμαρα, αλλά κάθε στιγμή.
Ο έρωτας είναι Τάντρα. Συνθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, τις ενέργειες και τα δώρα των εραστών σε μια συνεργατική ένωση. Ο έρωτας είναι μια τέχνη που απαιτεί ορθάνοιχτα μάτια και τη συνειδητή επιλογή μας να κοιτάμε ξανά και ξανά και να μαθαίνουμε από το καλύτερο και το χειρότερο που συναντάμε στον εαυτό μας και στους άλλους.
Ο έρωτας περικλείει αντιφάσεις: ένωση και μοναξιά, οικειότητα και μυστήριο, δέσμευση και αποδέσμευση. Είναι καλό να καλλιεργεί κανείς τη μοναξιά, όπως και την εγγύτητα, να αγγίζει ενώ μένει σιωπηλός, να αναπαύεται και να αναπνέει με τον άλλο, να του/της επιτρέπει, μέσα από την καρδιά του, να γίνεται, χρόνο με το χρόνο, όλο και πιο μυστήριος/α. Οι εραστές ασκούν τον έρωτα σαν μια τέχνη απέναντι στο παράδοξο. Οι εραστές χωρίζουν και ξανασμίγουν, γιατί έλκονται από λαχτάρα και επιθυμία που διαρκώς αναγεννιέται. Για τους εραστές, η δυνατότητα για μαγεία και γοητεία υπάρχει κάθε στιγμή. Ο έρωτάς τους ξαναμαγεύει τον κόσμο.
Συχνά, όμως, αυτή η μαγεία αμφισβητείται. Όλοι έχουμε ζήση στιγμές στις οποίες ανοίγουμε τις καρδιές μας και μας καταποντίζουν έντονα συναισθήματα. Η αφοσίωση δίνει τη θέση της στην ανυπομονησία, η χαρά γίνεται φόβος, ο πόθος μετατρέπεται σε ζήλια. Η Τάντρα μας διδάσκει ότι τα έντονα συναισθήματα μπορούν να γίνουν σύμμαχοί μας. Τα συναισθήματα είναι ενέργεια σε κίνηση. Μερικές φορές νιώθουμε την ανάγκη να εκραγούμε, να απελευθερώσουμε και να εκφράσουμε τον πόνο μας. Στον έρωτα, μπορούμε να εκφράσουμε τον πόνο μας και να μεταμορφωθούμε, χωρίς να χάσουμε τον έρωτα.
Κάθε φορά που αναδύονται δύσκολα συναισθήματα, δημιουργήστε (μόνοι ή με το ταίρι σας) έναν ιερό και ασφαλή χώρο στον οποίο θα να εκφράσετε ελεύθερα τα συναισθήματα σας.
Καθίστε αντικριστά και στοιβάξτε πολλά μαξιλάρια ανάμεσα σας. Αυτή η στοίβα με μαξιλάρια αντιπροσωπεύει το θυμό και τα προβλήματα σας, πιθανόν και του/της συντρόφου σας. Την αποκαλώ ο «Πληγωμένος Σωρός»
Εκφραστείτε όσο πιο αυθεντικά μπορείτε. Δοθείτε σ’ αυτή τη διαδικασία. Το ταίρι σας μπορεί να σας ακούει, με συμπόνια, χωρίς να ταυτίζετε με τα συναισθήματά σας («Εκείνος ή εκείνη νιώθει όλο τον πόνο», «Το λάθος είναι δικό μου», «Είμαι κακός/ιά», κ.λπ.). Το ταίρι σας είναι μάρτυρας σ’ αυτή τη διαδικασία.
Ζητήστε την υποστήριξη του πέμπτου τσάκρα, της φωνής σας, και του τρίτου τσάκρα της δύναμής σας. Αναπνέοντας βαθιά, συγκεντρωθείτε στις απογοητεύσεις που βαραίνουν το στήθος, την καρδιά ή την κοιλιά σας. Μετά, αφεθείτε, χτυπήστε με όλη σας τη δύναμη τα μαξιλάρια και βγάλτε τον ήχο που γεννούν βαθιά μέσα σας αυτά τα συναισθήματα (βογκητά με ορθάνοιχτο στόμα, βαθιά γρυλίσματα) χωρίς να χρησιμοποιήσετε λέξεις.
Καθώς δίνετε φωνή στην καρδιά σας, χρησιμοποιήστε το σώμα σας για να κινηθείτε — αφήστε τα μπράτσα και τα χέρια σας να ταιριάξουν τη δύναμη των ήχων σας. Ουρλιάξτε τη μανία σας, κλάψτε τη λαχτάρα σας. Μείνετε σ’ αυτό όσο χρειάζεστε...
Μετά σιγά, σιγά ησυχάστε και τελειώστε με μερικούς παρατεταμένους αναστεναγμούς. Κλείστε με το Χαιρετισμό της Καρδιάς και με μια αγκαλιά. (διαλογισμοί για ζευγάρια:
Αυτό είναι ένα καθοριστικό βήμα για τη θεραπεία των συναισθηματικών και σεξουαλικών πληγών, των πληγών της καρδιάς. Με αυτές τις πρακτικές, εσείς και ο αγαπημένος ή η αγαπημένη σας θα μάθετε σιγά, σιγά, να αποδέχεστε ο ένας τον άλλο όπως είναι, να νιώθετε τα συναισθήματα σας σαν μοντέλα ενέργειας που δεν έχουν ανάγκη από κριτική, αλλά από αποδοχή και απελευθέρωση. Το κλειδί είναι να μη βάλετε τον άλλο στη θέση αυτού που κάνει λάθος. Ακόμα κι αν επικοινωνείτε λεκτικά, αποφύγετε να πείτε: «εσυ έκανες», η «είναι λάθος σου». Πείτε: «εγώ νιώθω», και μείνετε στη δική σας εμπειρία. Η θεραπευτική διαδικασία θα πάει ακόμα πιο βαθιά αν περιλαμβάνει στοργικό νοιάξιμο και αισθησιακή απόλαυση.
Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση, μπορείτε να κάνετε μια συγκεκριμένη αναπαράσταση της αγάπης που τρέφετε ο ένας για τον άλλο. Η Γκαμπριέλα και ο Ντομ, δύο φίλοι μου, νιώθουν πως η σημαντική πλευρά της σχέσης τους είναι η πνευματική ανάπτυξη. Φτιάξανε μαζί ένα κολλάζ που συμβολίζει τη σχέση τους — κάτι η που τους θυμίζει διαρκώς τη δέσμευση του ενός προς τον άλλο. Το κολλάζ μας έχει έναν καταρράκτη, αγγέλους και, στο κέντρο, την εικόνα ενός ζευγαριού που αγκαλιάζονται γυμνοί. Πίσω τους βρίσκεται μια τίγρη. Είναι ένα πανίσχυρο σύμβολο που θυμίζει και στους δυο τους το σμίξιμό τους.
Η Άνι και ο Ντέιβ έχουν ένα άλλο τελετουργικό. Σχεδόν μία φορά την εβδομάδα, αφιερώνουμε ένα απόγευμα στην ηδονή. Ταΐζουμε ο ένας τον άλλο αισθησιακά φαγητά — παγωτό, παπάγια, μους σοκολάτα. Μετά ανάβουμε στο μπάνιο κεριά και κάνουμε μαζί αφρόλουτρο, και μετά χορεύουμε και κάνουμε μασάζ. Ξεκινάμε πάντα με τον ίδιο τρόπο: καθόμαστε μπροστά στο βωμό όπου κάνουμε διαλογισμό και καλούμε το πνεύμα. Λέμε ο ένας στον άλλο: «Είσαι μια θεία πλευρά του εαυτού μου και σαν τέτοια σε σέβομαι». Τιμώντας ο ένας τον άλλο κατ’ αυτό τον τρόπο, βλέπουμε ο ένας τον άλλο σαν αγγελιοφόρο των θεών, σαν θείες ενσαρκώσεις, και η σχέση μας γίνεται ένας ιερός γάμος.
Το ερώτημα που αναδύεται σχετικά με τις σχέσεις είναι το εξής: τι σημαίνει για κάποιον/α να είναι ανοικτός προς ένα άλλο ανθρώπινο ον, να λέει αλήθειες, να διακινδυνεύει και να πηγαίνει πιο βαθιά; Επιτρέψτε στον εαυτό σας κάθε στιγμή να κοιτάζει και να αναρωτιέται: Είμαι αληθινός με τον εαυτό μου; Είμαι αληθινός με τη σχέση; Η σχέση μας έχει βάθος και πληρότητα; Αυτά που κάνω βαθαίνουν τη σχέση ή τη διαλύουν
Κοιτάζουμε με μεγάλη προσοχή όταν βλέπουμε αυτόν/η που αγαπάμε με τα μάτια της καρδιάς. Η προσοχή είναι επιλογή. Επιλέγουμε που δίνουμε την προσοχή μας, και η επιλογή κάποιου πράγματος περικλείει, οπωσδήποτε, τον αποκλεισμό κάποιου άλλου. Όταν συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας και αποκλείουμε τους άλλους, τότε αυτός ή αυτή γίνεται το κέντρο του κόσμου μας. Είναι μια τολμηρή επένδυση.
Αν σταματήσετε να προσέχετε με την καρδιά σας, θα υπάρξουν μικρογεγονότα που θα φέρουν στην επιφάνεια κρυμμένες πληγές. Το ταίρι σας δεν έχει καθαρίσει τον πάγκο της κουζίνας. Αντιδράτε. Διαισθητικά διαπιστώνετε ότι έχετε ξανανοίξει έναν παλιό καβγά. Διαισθητικά ξέρετε πως δεν μαλώνετε για την κουζίνα. Την επόμενη φορά που θα μαλώσετε για μικροπράγματα, δοκιμάστε την εξής απλή άσκηση:
Αντί να δίνετε τόσο μεγάλη αξία στο θυμό και στο θέμα που φαινομενικά ανακύπτει μπαίνοντας, έτσι, ξανά στο παλιό μονοπάτι, σταματήστε. Νιώστε το θυμό σας, νιώστε τη δύναμη και τις συνέπειες που έχει αυτό το συναίσθημα στην ενότητα νου/σώματος. Εξετάστε, τώρα, άλλους τομείς της σχέσης, έως ότου βρείτε ένα βαθύτερο θέμα που συνδέεται με αυτό το θυμό. Μπορεί να νιώθετε ότι το ταίρι σας δεν σας προσέχει όσο θέλετε, ότι σας κριτικάρει, σας υποτιμά ή σας προδίδει. Μήπως ο πατέρας σας συμπεριφερόταν με τον ίδιο τρόπο στη μητέρα σας; Κράτησε ο γάμος τους;
ΠΑΡΑΔΟΣΗ: Η παράδοση αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της ανοιχτής καρδιάς. Πολλοί άνθρωποι, λανθασμένα, ταυτίζουν την παράδοση με την απώλεια της ελεύθερης θέλησης ή της προσωπικής δύναμης. Παράδοση, όμως, σημαίνει «να διαλύεσαι σε κάτι ανώτερο -. Σημαίνει να σέβεσαι και να καλωσορίζεις το ανώτερο δυναμικό σου.
Η παράδοση δεν έρχεται με κάποια συμφωνία με το Θεό ή με το να εγκαταλείψουμε τη δύναμή μας, αλλά με το να αγκαλιάσουμε το είναι. Η αγάπη μας είναι το μεγάλο άλμα της καρδιάς μας. Και ονομάζουμε παράδοση την πληρότητα της. Είναι ένα άλμα στην πίστη και παρά τους φόβους μας, στην αθωότητα των νέων ξεκίνημά των. Κάθε φορά που τολμάμε με την καρδιά μας και ανοιγόμαστε στην αγάπη, γευόμαστε την αληθινή ελευθερία και χαρά.
Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην παράδοση της καρδιάς μας και στις εγκόσμιες ανάγκες, υποχρεώσεις και φιλοδοξίες που, παρότι απειλούν τη στενή σχέση των εραστών και διαταράσσουν το εύθραυστο δίκτυο των σχέσεων, αυτά τα ίδια είναι τα εμπόδια και οι δοκιμασίες που ο έρωτας πρέπει να ξεπεράσει για να επιβιώσει. Ο έρωτας είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Μας καλεί να παραδοθούμε άνευ όρων και προκαθορισμένων ιδεών στην αχαρτογράφητη ελευθερία της αφυπνισμένης καρδιάς: την πόρτα που οδηγεί στο Θεό και στη Θεά, σε όλα τα ακατονόμαστα και απερίγραπτα. Όταν η καρδιά μας ανοίγει και η αγάπη μας γίνεται παράδοση, μπορούμε να αγαπήσουμε με κάθε τρόπο, σε κάθε διάσταση, πέρα από τις εξαρτήσεις και τους φόβους μας. Και ο πόνος μας θα μας διδάξει τη σοφία. Τότε είναι που θα έχουμε φτάσει στο σπίτι.
Η παράδοση είναι ο δρόμος της ελευθερίας. Μας συνδέει με την Πηγή μας και μας επιτρέπει να ανθήσουμε σαν εκστατικά όντα. Δεν χρειάζεται χρόνια θεραπείας ή περίπλοκων πνευματικών πρακτικών. Μπορείτε να παραδοθείτε εκεί που βρίσκεστε. Ακριβώς εδώ. Τώρα αμέσως. Πώς;
Ξεκινάμε εγκαταλείποντας την προσκόλλησή μας στην ορθότητα μας — εμπιστευόμενοι ότι η ζωή είναι μαζί μας — αποδεχόμενοι ως διδασκαλία το είναι.
Όταν βρισκόμαστε βαθιά στο κέντρο της καρδιάς μας και αποδεχόμαστε αυτό που ζούμε εκεί ανακαλύπτουμε έναν χώρο χωρίς σύνορα όπου δεν χρειάζεται τίποτα να εξηγηθεί να επιλυθεί ή να αλλάξει. Στην αρχή μπορεί να νιώσουμε λύπη, πόνο ή φόβο. Αν όμως θελήσουμε να δεχτούμε αυτό που νιώθουμε η σχέση μας με αυτά τα συναισθήματα θα αρχίσει να αλλάζει και μια μερα θα παρουσιαστεί μια λαχτάρα. Η λαχτάρα να ζήσουμε στον κόσμο με ανοικτή καρδιά, να σταλθούμε ανυπεράσπιστοι απέναντι στη ζωή, να είμαστε παρόντες όταν οι φίλοι μας έχουν προβλήματα και μας χρειάζονται.
Αν καταφέρουμε να μεταμορφώσουμε όλο αυτό το μπερδεμένο υλικό που συνήθως απωθούμε και να μαλακώσουμε την καρδιά μας θα επανακτήσουμε διαυγή σκέψη και θα ξαναβρούμε ζην ικανότητά μας να ανοίγουμε όλο και περισσότερο.
Όταν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, μπορούμε να προσεγγίσουμε τη ζωή με περιέργεια, θαυμασμό και ευχαρίστηση. Αντιλαμβανόμαστε ότι μπορούμε να αγαπήσουμε και να παραδοθούμε στη στιγμή, όπως ακριβώς είναι. Υπέροχη, Οδυνηρή, Άθλια. Ανεξάρτητα από το αν ταιριάζει, ή όχι στην εικόνα μας.
Εφόσον είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τη στιγμή όπως είναι και να μάθουμε αυτό που έχει να μας διδάξει, είμαστε ελεύθεροι. Δεν χρειαζόμαστε κάτι ιδιαίτερο, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πετύχουμε μια συγκεκριμένη κατάσταση, να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μας, ούτε να επιβάλουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα στον κόσμο. Εφόσον είμαστε παρόντες στη στιγμή και κρατάμε την καρδιά μας ανοιχτή, αρχίζουμε να εκτιμούμε τον εαυτό μας και να καλωσορίζουμε ο ένας τον άλλο. Ερωτευόμαστε τη ζωή...
Απόσπασμα από το βιβλίο
«H Τέχνη της Καθημερινής Έκστασης»
της Margot Anand
