Τάντρα: το μονοπάτι της αυτογνωσίας με κλειδί τη βιωμένη εμπειρία

Είναι κάποια χρόνια τώρα που παρακολουθώ σεμινάρια τάντρα, τα οποία έχουν αλλάξει την οπτική μου και κυρίως την καθημερινή πρακτική μου σε ό,τι αφορά τη σχέση μου με τον εαυτό μου και τους άλλους. Αυτό που εξακολουθεί να με εκπλήσσει και ταυτόχρονα να με κρατάει σε αυτό το μονοπάτι είναι το γεγονός ότι μπορεί να με πάει πολύ βαθιά, να με οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας ακόμα πτυχής της ψυχής μου, να ξεκλειδώσει τραύματα, να αποκαλύψει αλήθειες που με φέρνουν πιο κοντά στη ΖΩΗ (με όλη τη σημασία της λέξης!).

Η πιο δυνατή εμπειρία στον φετινό κύκλο σεμιναρίων τάντρα –κι όταν γράφω εμπειρία εννοώ σωματικό βίωμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από την απατηλή παρέμβαση του νου– μου συνέβη αναπάντεχα σε μία άσκηση μασάζ που θα μπορούσε εύκολα και σε πρώτη ανάγνωση να θεωρηθεί μια άσκηση χαλάρωσης και σωματικής απόλαυσης. Εγώ όμως δεν βίωσα τίποτα τέτοιο. Το αντίθετο μάλιστα. Βίωσα τη φρίκη του θανάτου από ασφυξία.

Καθώς τα χέρια των συντρόφων μου (η άσκηση έγινε σε ομάδες των τριών) άρχισαν να με αγγίζουν υπό την καθοδήγηση της συντονίστριας, το σώμα μου με υποχρέωσε να εστιάσω την προσοχή μου στην περιοχή του θώρακα, όπου εμφανίστηκε μια αίσθηση πίεσης. Το εντυπωσιακό ήταν πως η πίεση δεν προερχόταν από τα χέρια που με άγγιζαν, αφού αυτά ήταν προσηλωμένα στο μασάζ στη δεξιά και την αριστερή αντίστοιχα πλευρά του σώματός μου.

Όσο προχωρούσε η άσκηση, τόσο η πίεση στον θώρακα αυξανόταν για να μετατραπεί σε εσωτερική πίεση στους πνεύμονες και στην τραχεία που μου έκοβε την ανάσα. Ένιωσα κυριολεκτικά δύο χέρια με μεγάλη δύναμη να μου κλείνουν τις αναπνευστικές οδούς και να παλεύουν να με πνίξουν· να προσπαθούν να μου πάρουν την αναπνοή και μαζί με αυτή τη ζωή...!  Είχα μπει σε σωματική δόνηση και δυνατός βήχας με τίναζε σε μια προσπάθεια να απελευθερωθεί το σώμα από την ασφυξία. Το συναίσθημα που αναδύθηκε ήταν τρόμος· ο τρόμος του θανάτου!

Σε άλλες εποχές μία άλλη Γιώτα θα πεταγόταν έντρομη και θα έφευγε από την άσκηση, ίσως και από το σεμινάριο. Η δασκάλα μου όμως με έχει εκπαιδεύσει πολύ καλά! Το τραύμα θεραπεύεται, όταν δεν το φοβηθείς και μείνεις μέσα σε αυτό που προκαλεί στο σώμα σου, όταν η τραυματική εμπειρία αναδυθεί στην επιφάνεια. Αυτό έκανα κι εγώ με εμπιστοσύνη στη συντονίστρια, στην άσκηση, στους συντρόφους μου, στην τάντρα και πάνω απ’ όλα στον εαυτό μου. Και σιγά-σιγά η ασφυξία υποχώρησε, η δόνηση του σώματος μειώθηκε, ο βήχας σταμάτησε και μπήκα ξανά στην ηρεμία.

Με την ολοκλήρωση της άσκησης ένιωσα ανακούφιση και ταυτόχρονα απόλυτα συνδεδεμένη με τη ζωή, παρά το γεγονός ότι η εμπειρία που μόλις είχα βιώσει ήταν εμπειρία θανάτου. Και μάλιστα θανάτου από προηγούμενη ζωή. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πάντα ενδόμυχα υπήρχε μέσα μου ο φόβος της ασφυξίας. Η αίσθηση ότι βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον ή σε μια κατάσταση που μου κόβει τον αέρα μου προκαλούσε πάντα πανικό. Η θεραπεία αυτού του φόβου ξεκίνησε σε αυτό το σεμινάριο και ολοκληρώθηκε δύο μέρες αργότερα σε ένα άλλο σεμινάριο, σαμάνικο αυτή τη φορά αλλά τόσο κοντά στο μονοπάτι της τάντρα.

Πώς να μην ευγνωμονώ, λοιπόν, τη δασκάλα μου, τη Δέσποινα, που έχει μπει τόσο βαθιά στην τάντρα ώστε παρασύρει με την εμπιστοσύνη που αποπνέει και εμένα και τόσους άλλους που δεν φοβούνται τον εαυτό τους και μπαίνουν αυτογνωσιακά στην ταντρική εμπειρία;

Πώς να μην ευγνωμονώ τους συνοδοιπόρους, που έχω συναντήσει στα ταντρικά σεμινάρια και τα προηγούμενα χρόνια αλλά και στον φετινό κύκλο, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με έχουν βοηθήσει να δω πιο βαθιά τον εαυτό μου;

Πώς να μην ευγνωμονώ κι εμένα που, παρά τις δυσκολίες μου, βρίσκω το θάρρος να μπαίνω με την αλήθεια μου πια και στην τάντρα και στη ζωή;

Και επειδή και η τάντρα και η ζωή είναι μόνο βίωμα και όχι νους και σκέψη (και επομένως ούτε εγωισμός, κριτική ή αμφισβήτηση), χαίρομαι πάρα πολύ που έχω γνωρίσει το ταντρικό μονοπάτι και εύχομαι από καρδιάς να το γνωρίσουν και πολλοί άλλοι!

Γ.Μ