Αν ως παιδιά δεν έχουμε πάρει αγάπη και φροντίδα, μαθαίνουμε να μην προστατεύουμε ούτε να καλλιεργούμε τη δύναμη της ζωής που έχουμε μέσα μας και να φοβόμαστε μήπως την εξαντλήσουμε. Αν μας είχαν παραμελήσει όταν ήμαστε βρέφη, καθώς μεγαλώνουμε νιώθουμε μια τεράστια πείνα για άγγιγμα, αγάπη και πλήρωση. Η αμέλεια των γονιών μας εγκαθιδρύει το φόβο της έλλειψης σε κάθε ίνα της ύπαρξής μας, μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι αρκετό. Από εδώ πηγάζουν πολλοί καταναγκασμοί σε σχέση με τη λήψη τροφής, τα κίνητρα και τη συμπεριφορά, ενοχλητικές εμμονές, με συχνά παράλογες ιδέες και πεποιθήσεις, παρορμήσεις και επιθυμίες που ψάχνουν απεγνωσμένα για διέξοδο ή απελευθέρωση. Αυτή είναι η πηγή πολλών καταναγκασμών, ιδεοληψιών και εξαρτήσεων.
Κάτι άλλο που μπορεί να κάνουμε στην προσπάθειά μας να προστατέψουμε το πολύτιμο απόθεμα ζωτικότητας που διαθέτουμε, είναι να στραφούμε προς τα μέσα και να απομακρυνθούμε από τη ζωή, που αποτελεί την κύρια πηγή της ζωτικότητας. Ή, στην προσπάθειά μας να κερδίσουμε τη ζωή που μας αρνήθηκαν, η επιδίωξη της απόλαυσης μπορεί να μετατραπεί σε εμμονή, και να σπαταλάμε τη δύναμη της ζωής μας βιώνοντας οργιαστικές απολαύσεις δεξιά κι αριστερά.
Και τα δύο μονοπάτια αποτελούν απόρροιες της ήδη πληγωμένης και αλλοτριωμένης σχέσης μας με τη ζωή. Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, η σεξουαλικότητά μας υποφέρει. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να πετύχουμε υψηλά επίπεδα διέγερσης. Ή μπορεί να δίνουμε πάρα πολύ μεγάλη σημασία στη σεξουαλική επίδοση και στους μηχανισμούς του οργασμού ενώ, συγχρόνως, αδυνατούμε να αναπτύξουμε σχέσεις που χαρακτηρίζονται από οικειότητα και αγάπη.
Η θεραπεία, οι ταντρικές σεξουαλικές ασκήσεις, η γιόγκα, η δουλειά με τον εσωτερικό ιστό του σώματος και η συναισθηματική θεραπεία αποτελούν ορισμένες από τις θεραπευτικές μεθόδους με τις οποίες μπορούμε να αποκαταστήσουμε τις πρώιμες πληγές μας. Μπορούμε να ανοίξουμε το πρώτο τσάκρα και να αποκτήσουμε ξανά θετική σχέση με τη σαρκική επιθυμία, την απόλαυση και το σώμα. Η σαρκική επιθυμία, η απόλαυση και το σώμα δεν είναι εχθροί μας. Ο ασκητισμός που αρνείται τη ζωή είναι η μισή αλήθεια των μισών εκείνων ανθρώπων που μπορεί να αγιοποιήθηκαν αλλά, σίγουρα, δεν ολοκληρώθηκαν. Όπως και η σαρκική επιθυμία, η απόλαυση και το σώμα δεν αποτελούν την υπέρτατη απάντηση. Ας τα αφήσουμε να γίνουν φίλοι μας, και αυτό θα είναι αρκετό.
Η δυσπιστία που τρέφουμε για τη ζωή και το σώμα προκαλεί πόνο και φόβο. Αυτή η δυσπιστία κρύβεται πίσω από τις μάταιες προσπάθειές μας να ελέγξουμε ή να εκμεταλλευτούμε τις εμπειρίες μας. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν μπορούμε να ανεχτούμε το ενεργειακό φορτίο της διέγερσης ή τις απαιτήσεις που δημιουργεί η οικειότητα. Δεν μπορούμε να παραδοθούμε στην αγάπη. Γιατί δεν επιτρέπετε στον εαυτό σας να χάσει τον έλεγχο; Αφήστε τον εαυτό σας να καταναλωθεί στη χαρούμενη φωτιά της αγάπης και της σωματικής απόλαυσης. Αφήστε τη ζωή να σας διαπεράσει!
Κάποια στιγμή παρουσιάστηκαν στην Εκπαίδευση στην Αγάπη και στην Έκσταση ο Πολ και η Τζοάνα. Ήταν είκοσι έξι χρόνια παντρεμένοι. Ήταν ήδη δέκα χρόνια παντρεμένοι, όταν η Τζοάνα, ενώ ταξίδευε στο εξωτερικό, έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Όταν ήρθε στην εκπαίδευση, παραπονέθηκε πως, όταν έκανε έρωτα, δεν μπορούσε να βιώσει το εκστατικό δυναμικό της σε όλη του την έκταση. «Αυτό που νιώθω», είπε, «μοιάζει με σταγόνα, κι εγώ θέλω τα πυροτεχνήματα!»
Με τον καιρό, με υπομονετική και διακριτική δουλειά και με τη χρήση ταντρικών σεξουαλικών μεθόδων και εκπαιδευτικών ασκήσεων, ανακάλυψε και ερωτεύτηκε μια νέα Τζοάνα: ερωτική, ζωντανή, χαρούμενη και ελεύθερη.
Πριν από λίγο καιρό, μου έστειλε αυτό το γράμμα:
Έκσταση στις τέσσερις Ιουλίου
Την τελευταία φορά που βίωσα ηδονή αυτοϊκανοποιούμενη, συνάντησα το φίδι, που μου είπε: «Είμαι η ενέργεια, σου. Ευχαρίστησέ με, ευχαρίστησε τον εαυτό σου».
Αυτοϊκανοποιούμαι. Είμαι μόνη και κάνω έρωτα στον εαυτό μου, στο δωμάτιο της Ιερής Σεξουαλικότητας που ανήκει στον Πολ και σ’ εμένα. Ξαπλώνω γυμνή στο στρώμα μπροστά στον καθρέφτη που καλύπτει τον τοίχο από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα. Τα πόδια μου είναι ανοιχτά, νιώθω αμήχανα, ευάλωτη. Στην πραγματικότητα, είναι η πρώτη φορά που κοιτάζω το γιόνι μου, αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που έχει νιώσει τόσο πόνο, που η ευχαρίστησή του με έκανε, τόσες φορές, να νιώθω ντροπή.
Τώρα, όμως, το κοιτάζω! Μου πήρε μόλις σαράντα οχτώ χρόνια. Με χαϊδεύω, χαϊδεύω τα μπράτσα και τους μηρούς μου και με περιποιούμαι αλείφοντας το σώμα μου με λάδι για μασάζ με άρωμα τριαντάφυλλο.
…«Ναι», ψιθυρίζω δυνατά στον εαυτό μου, «είμαι εδώ. Είμαι στο σώμα μου! Είμαι ζωντανή! Είμαι γυναίκα! Ναι!»
Με αγκαλιάζω ολόκληρη — είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, μια απλή γυναίκα, μια θεά, μια τσούλα, ένα παλιοθήλυκο, ερωμένη, και αγαπημένη. Αφήνομαι. Παραδίνομαι — στον εαυτό μου, στη ζωή με όλη την πολυπλοκότητα και το μυστήριό της». Αναπνέω από το στόμα, από την κοιλιά μου. Ανοίγομαι. Χαϊδεύω το σώμα μου...
Αυτοϊκανοποιούμαι. Μόνη, αγαπώ τον εαυτό μου. Χαμογελάω — ο Πολ κι εγώ είμαστε είκοσι οχτώ χρόνια παντρεμένοι, και η ευτυχία μας έχει ξεπεράσει κάθε όνειρο και προσδοκία. Ολόκληρο το κορμί μου δονείται από την ηδονή. Το στήθος μου μυρμηγκιάζει και όλο το κορμί μου μέχρι κάτω τις πατούσες. Το κρανίο μου έχει μυρμηγκιάσει. Νιώθω μια πληρότητα μέσα στο κεφάλι μου. Αχ! Ολόκληρο το σώμα μου συγκλονίζεται, έχει σπασμούς, φτάνει σε οργασμό. Ξανά και ξανά...
Τέλεια ηδονή, ακριβώς στα όρια του πόνου. Υπέροχο νέκταρ χύνεται από μέσα μου — σαν μια υπόγεια πηγή μέσα από βαλτώδες έδαφος — το νέκταρ μου μουσκεύει τα σεντόνια. Ήχοι βγαίνουν από το στόμα μου, δυνατοί και ελεύθεροι. Νιώθω τόσο όμορφα, άγρια, χαρούμενα. Μια πηγή τραυματισμένη από την αρχή του χρόνου, επιτέλους ξεχείλισε! Προσφέρω στον εαυτό μου ευχαρίστηση και το κορμί μου δονείται ολόκληρο από τους οργασμούς.
Κύματα ευδαιμονίας περνούν μέσα μου. Η ενέργεια διαπερνά το σώμα μου — μοιάζει με φουσκωμένα κύματα του ωκεανού — με καθαρίζουν, με θεραπεύουν. Όλα τα κύτταρά μου πάλλονται. Διευρύνομαι. Νιώθω να αποτελώ κομμάτι του χώρου που εκτείνεται πέρα από τα όρια του σώματός μου και να συγχωνεύομαι με όλα. Τι υπέροχη 4η Ιουλίου! Τι υπέροχη Ημέρα της Ανεξαρτησίας!
Νιώθω τον εαυτό μου και τη γυναικεία καταγωγή μου, το δεσμό μου με όλες τις γυναίκες. Νιώθω τον εαυτό μου και τη σχέση μου με όλους τους άνδρες. Και κλαίω από χαρά και ευγνωμοσύνη. Επιτέλους, είμαι ελεύθερη.
Η Τζοάνα ανακάλυψε τις γυναικείες δυνάμεις που έκρυβε πολύ βαθιά μέσα της. Ανοίγοντας το πρώτο τσάκρα, έμαθε να εμπιστεύεται βαθύτερα τον εαυτό της και τη δημιουργικότητά της. Έτσι, μπόρεσε να αναλάβει την επιχείρηση του ηλικιωμένου πατέρα της, που ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής, και να την οδηγήσει στην επιτυχία. Στη συνέχεια, παρέδωσε την επιχείρηση στο νεότερο αδελφό της και ακολούθησε τη φωνή της ψυχής της, που την καλούσε να γίνει συγγραφέας και δασκάλα.
Margot Anand
"Η Τέχνη της Καθημερινής Έκστασης"
