Η ενοχή που νιώθεις όταν προσπαθείς να βάλεις όρια, δεν σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος. Είναι απλώς το αποτύπωμα μιας παλιάς εκπαίδευσης που σε δίδαξε — σιωπηρά ή φανερά — να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου.Ίσως να σε έμαθαν να είσαι πάντα "καλός", "βολικός", να μη δυσαρεστείς κανέναν. Ίσως κάθε φορά που τόλμησες να διεκδικήσεις κάτι για σένα, να ένιωσες απόρριψη, αποδοκιμασία ή ακόμα και ενοχή.
Όμως η αλήθεια είναι το εξής:
Το να θέτεις όρια δεν είναι εγωισμός — είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτογνωσίας.
Το να αναγνωρίζεις πότε κάτι σε πονά, σε εξαντλεί ή σε παραβιάζει, και να το σταματάς, είναι ηρωισμός, όχι αδυναμία.
Το να προστατεύεις τον χρόνο σου, την ενέργειά σου, την ψυχή σου, δεν είναι σκληρότητα — είναι φροντίδα. Και το να νιώθεις ενοχές γι’ αυτό, δεν σημαίνει ότι φταις· σημαίνει απλώς ότι σου έμαθαν να μη βάζεις τον εαυτό σου ποτέ πρώτο.
.png)
.png)
