Έχουμε μάθει να ντύνουμε αυτήν την αλήθεια με την στολή του κεραυνοβόλου έρωτα, με το πέπλο της αδελφής ψυχής αλλά και με πιο απτά πράγματα όπως ένα όμορφο παρουσιαστικό, ένα ερωτικό βλέμμα, ένα έξυπνο μυαλό, ένα κορμί που ξελογιάζει τις αισθήσεις…
Αλλά για σκεφτείτε: Ερωτευόμαστε όλους τους ανθρώπους που είναι ερωτικοί, έξυπνοι, δημιουργικοί ή όμορφοι; Ερωτευόμαστε όλους τους ανθρώπους που έχουμε μαζί τους σεξουαλικές εμπειρίες;
Όταν ο έρωτας έρθει να μας χτυπήσει την πόρτα έρχεται για να μας ταρακουνήσει. Και ενώ στην αρχή πιστεύουμε ότι με αυτή τη γνωριμία πιάσαμε το τζόκερ της χαράς, στην πορεία συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Γιατί πόσοι από εμάς είναι έτοιμοι να δουν τον εαυτό τους στα καθρεφτίσματα που μας κάνει ο έρωτας στο πρόσωπο του συντρόφου μας; Πόσοι από εμάς μπορούν να προσπεράσουν ακόμα και να ξεπεράσουν το Εγώ τους, τη Δύναμη του Ελέγχου και να παραδοθούν στα γρανάζια του σκανδαλιάρη θεού με εμπιστοσύνη και αποδοχή αναγνωρίζοντας ότι πίσω από κάθε συναίσθημα κρύβεται η σχέση τους με τον εαυτό τους;
Άραγε πόσοι από εμάς θα ήταν διαθετημένοι να δουν τον εαυτό τους αν δεν είχαν ένα ισχυρό εξωτερικό κίνητρο; Σχεδόν κανένας. Αναλαμβάνει λοιπόν ο επαναστάτης έρωτας να μας κάνει να ξεβολευτούμε από την καρέκλα της συνήθειας που χαρίζει ¨βαλτωμένη¨ ζωή. Έρχεται απρόσκλητος και ψιθυρίζει σε όποιον επιλέξει ότι είναι ώρα να ωριμάσει συναισθηματικά και γι’ αυτό το λόγο στέλνει μια νεαρή ύπαρξη γεμάτη ζωή να τον συγκλονίσει και να θυμηθεί πως ήταν αυτός στα νιάτα του. Του δημιουργεί την ευκαιρία μέσα από τα καινούρια ερεθίσματα να δει τον εαυτό του… τι τον εμπόδισε στη διάρκεια της ζωής του… τι τον συγκράτησε… τι ήταν αυτό που τον έκανε να θάψει το επαναστατικό του πνεύμα… τι τον έκανε υποτακτικό στην γνώμη, στην εξουσία των άλλων…
Μοτίβα εγκατάλειψης ή απόρριψης που επαναλαμβάνονται μας καλούν να δούμε τα δικά μας θέματα, που ίσως πηγαίνουν πολύ πίσω στο χρόνο αγγίζοντας τα παιδικά μας χρόνια, αλλά και τον τρόπο που έχουμε εγκαταλείψει εμείς τον εαυτό μας, τα όνειρα και τις επιθυμίες μας…
Θα ξαναγίνουμε παιδιά που θα ζητάνε τον μπαμπά τους, τη μαμά τους, κάποιον άλλον να αναλάβει την ευθύνη τους… Θα κρυφτούμε πίσω από γκρίνιες και δυστυχισμένες εικόνες, πίσω από θυματικές συμπεριφορές… θα παγώσουμε αρκετές φορές το σώμα, το μυαλό, τη δύναμη μας… θα συναντήσουμε ανθρώπους που δεν θα ανταποκριθούν στα συναισθήματά μας… θα γίνουμε εμείς οι εξουσιαστές σε κάποιους άλλους… θα θυσιάσουμε αρκετές φορές στο βωμό των πρέπει την αυτοδυναμία μας και θα κατηγορήσουμε για άλλη μια φορά τον έρωτα που είναι τυφλός και πάει ¨όπου να 'ναι¨…
Και συνέχεια θα ξεγελιόμαστε ότι το καινούριο πρόσωπο που θα συναντήσουμε θα είναι το εισιτήριο για τη χαρά, την ευτυχία… Όμως αυτό που θα συναντάμε θα είναι μια καμουφλαρισμένη δυστυχία που θα θέλουμε να την παντρέψουμε με τη δική μας δυστυχία περιμένοντας, αυτές οι δυο δυστυχίες να γίνουν μια ευτυχία… αν είναι δυνατόν;… Μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος να είμαστε ευτυχισμένοι και να αρχίσουμε επιτέλους να αναζητάμε Εμάς μέσα από το μονοπάτι της Εσωτερικής Αλήθειας που είναι γυμνή και αφτιασίδωτη...
Τότε το σύμπαν θα μας ανταποδώσει στέλνοντας στη ζωή μας ανθρώπους που θα μας καθρεφτίσουν τον καινούριο μας εαυτό και μαζί τους θα μπορέσουμε να έχουμε ολοκληρωμένες, υγιείς σχέσεις μοιράσματος και ένωσης μέσα από το μονοπάτι της ελευθερίας και της αγάπης.
namaste
despoina palamari
