Γιατί δεν είμαι αποφασιστικός!

Πώς να αναπτύξετε στο σώμα το κέντρο της θέλησης και της αποφασιστικότητας

Ένας βασιλιάς έχτισε ένα παλάτι. Για λόγους ασφαλείας, έφτιαξε μόνο μία πόρτα. Ένας άλλος βασιλιάς ήρθε να τον επισκεφθεί. Του άρεσε πολύ το παλάτι και είπε: «Θα ήθελα να χτίσω κι εγώ ένα παρόμοιο παλάτι. Είναι πολύ ασφαλές. Κανένας εχθρός δεν μπορεί να μπει μέσα σ’ αυτό. Υπήρχε μόνο μία πόρτα, την οποία τη φρουρούσαν με μεγάλη ασφάλεια.

Όταν έφυγε ο επισκέπτης, είπε στη συνοδεία του: «Αυτό το παλάτι με έκανε πολύ χαρούμενο. Θα φτιάξω κι εγώ ένα τέτοιο.»

Ο πιο ηλικιωμένος από τη συνοδεία του άρχισε να γελάει. Ο βασιλιάς τον ρώτησε: «Γιατί γελάς;»

Ο γέρος απάντησε: «Αν το φτιάξεις, μην κάνεις το ίδιο λάθος που. έκανε κι ο άλλος βασιλιάς.»

«Τι λάθος;»

Απάντησε ο γέρος: «Μη φτιάξεις ούτε μία πόρτα. Κλείσε όλες τις πόρτες. Μόνο τότε θα είσαι απολύτως ασφαλής.»

Ο βασιλιάς είπε: «Μα τότε θα γίνει τάφος.»

Ο γέρος είπε: «Κι αυτό το παλάτι τάφος έχει γίνει. Όποτε υπάρχει μόνο μία πόρτα και απόλυτη ασφάλεια και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από πουθενά, αυτό είναι τάφος.»

Νομίζεις ότι το να είσαι ατρόμητος σημαίνει να μη φοβάσαι. Αυτό είναι λάθος. Το να είσαι ατρόμητος εί­ναι κάτι εντελώς διαφορετικό, που συμβαίνει μέσα σου. Δεν είναι η απουσία φόβου. Το να είσαι ατρόμητος σημαίνει πλήρης παρουσία φόβου, με το θάρρος να τον αντιμετωπίσεις. Η ζωή σου όμως είναι τέτοια, που αυτό δεν αναπτύσσεται. Με το να προσεύχεσαι, δεν πρόκειται να φτάσεις πιο κοντά στο θεϊκό. Όταν όμως σε προσκαλούν οι περι­πέτειες της ζωής, όταν σε καλεί ο κίνδυνος, αν πας, ασφαλώς θα φτάσεις πιο κοντά στο θεϊκό. Στον κίνδυ­νο, στην ανασφάλεια, ξυπνάει το κέντρο που είναι κρυμ­μένο μέσα σου, το οποίο κοιμάται. Στον κίνδυνο, στην ανασφάλεια, το κέντρο νιώθει την πρόκληση και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση μπορεί να αναπτυχθεί το κέντρο του αφαλού.

Τον παλιό καιρό, οι μοναχοί αποδεχόταν αυτή την ανασφάλεια. Άφηναν το σπίτι τους, όχι επειδή το σπίτι ήταν λάθος. Αργότερα, ανόητοι άνθρωποι άρχισαν να θεωρούν ότι οι μοναχοί άφηναν το σπίτι τους επειδή ήταν λάθος, ότι άφηναν τη γυναίκα και τα παιδιά τους επειδή τους ήταν δέσμευση. Αυτή η ιδέα είναι λάθος.

Ο μοναχός ήθελε απλώς να εγκαταλείψει την ασφάλειά του. Ήθελε να μπει στην κατάσταση της ανασφάλειας, όπου δεν υπήρχε ούτε υποστήριξη ούτε φίλοι ούτε γνωστοί, κανένας που να τον θεωρεί δικό του. Όπου υπήρχε αρρώστια, θάνατος, κίνδυνοι, φτώχεια, ήθε­λε να μπει σ’ αυτή την κατάσταση ανασφάλειας. Έτσι, εκείνος που επέλεγε την ανασφάλεια, γινόταν μονα­χός. Αργότερα όμως, οι μοναχοί δημιούργησαν μεγάλη ασφάλεια για τον εαυτό τους, μεγαλύτερη από τους αν­θρώπους που ζούσαν μέσα στην κοινωνία!

Ο άνθρωπος που ζεί μέσα στην κοινωνία πρέπει να κερδίζει τη ζωή του, ο μοναχός όμως όχι. Ο μοναχός είναι ακόμη περισσότερο ασφαλής. Απλώς παίρνει τη ζωή έτοιμη. Παίρνει ρούχα, παίρνει το χώρο που μένει, ο ίδιος δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Η μόνη δια­φορά είναι ότι δεν χρειάζεται να κερδίσει τη ζωή του. Η δυσκολία και η ανασφάλεια του να κερδίζει χρήμα­τα έχει επίσης τελειώσει, Κάποιος άλλος τρέχει γι’ αυ­τόν. Έτσι, ο μοναχός μοιάζει άνθρωπος που δεν έχει κα­μία δύναμη μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορεί να δείξει ούτε καν λίγο θάρρος. Η βασική σημασία όμως του σάννυας είναι η δίψα να ζεις επικίνδυνα. Σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε καταφύ­γιο ούτε συντροφιά ούτε βεβαιότητα για το αύριο.

Ο Ιησούς διέσχιζε ένα κήπο. Είπε στους φίλους του: «Βλέπετε αυτά τα λουλούδια, που έχουν ανθίσει; Δεν ξέρουν αν αύριο θα ανατείλει ο ήλιος ή όχι. Δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν νερό ή όχι. Σήμερα όμως έχουν ανθίσει μέσα στη χαρά τους.»

Μόνο ο άνθρωπος ρυθμίζει το αύριο από σήμερα κι ύστερα ρυθμίζει το μεθαύριο. Υπάρχουν άνθρωποι που ρυθμίζουν το πώς πρέπει να χτιστεί ο τάφος τους. Ρυθμίζεις το αύριο και ξεχνάς εντελώς ότι ο άνθρωπος που ρυθμίζει το αύριο, σκοτώνει το σήμερα με αυτές τις ρυθμίσεις. Ύστερα αύριο θα ρυθμίσει την επόμενη μέρα κι έτσι θα σκοτώσει και το αύριο. Κάθε μέρα θα ρυθ­μίζει την επόμενη και θα συνεχίζει να σκοτώνει την παρούσα μέρα. Kαι δεν υπάρχει τίποτε άλλο, παρά μόνο η παρούσα μέρα. 

Το αύριο δεν έρχεται ποτέ. 'Οπoτε έρχεται, είναι σή­μερα. Ούτε το μέλλον έρχεται ποτέ. Το αύριο δεν έρχε­ται ποτέ. Στο τέλος, βρίσκει ότι ολόκληρη η ζωή του έχει γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του. Ο άνθρωπος που τολμά να ζήσει σήμερα και δεν σκο­τίζεται για το αύριο, ζει μέσα στον κίνδυνο, επειδή το αύριο μπορεί να είναι επικίνδυνο. Δεν υπάρχει καμία σιγουριά για τίποτα. Η γυναίκα του, που τον αγαπάει σήμερα, είναι πιθανό να μην τον αγαπάει αύριο.

Δεν υπάρχει καμία σιγουριά για το αύριο. Σήμερα υπάρχουν χρήματα, αύριο μπορεί να μην υ­πάρχουν. Σήμερα υπάρχουν ρούχα, αύριο μπορεί να μην υπάρχουν. Στον άνθρωπο που αποδέχεται απόλυτα αυτή την ανα­σφάλεια για το αύριο και περιμένει το αύριο, αντιμε­τωπίζοντας οτιδήποτε φέρνει το αύριο, αρχίζει να ανα­πτύσσεται ένα κέντρο, το οποίο ονομάζω κέντρο του αφαλού. Μέσα του, εμφανίζεται δύναμη, ενέργεια, σθένος. Μέσα του, εμφανίζεται μια βάση, σαν μια κολώνα θάρρους, πάνω στην οποία μπορεί να μεγαλώσει η ζωή του. Έτσι, στο σωματικό επίπεδο χρειάζεται η αναπνοή και στο ψυχολογικό επίπεδο χρειάζεται το θάρρος. Αυτά τα δύο πράγματα είναι απαραίτητα για την ανά­πτυξη του κέντρου του αφαλού. 

OSHO

"Ταξίδι προς τα Μέσα"