Για έναν άνδρα, το να αισθάνεται ότι δεν τον χρειάζονται είναι αργός θάνατος

Ο Άρης και η Αφροδίτη αντιστρέφουν το «σκέφτομαι, άρα υπάρχω» του Καρτέσιου. Εδώ, είναι «υπάρχω, άρα σκέφτομαι». 

Είμαι άνδρας, άρα σκέφτομαι ως άνδρας, και τόσο το καλύτερο που γνωρίζω τον τρόπο σκέψης του φύλου μου. Και θα μπορούσα να συναντήσω μια γυναίκα που, με τη σειρά της, σκέφτεται ως γυναίκα. Θα λάβω υπόψη μου αυτό τον τρόπο σκέψης της και θα μπορέσω να συνθέσω. 

Θα σκέφτομαι πότε ως άνδρας και πότε ως γυναίκα χωρίς δισταγμό, γιατί οι διαθέσεις μου και η συμπεριφορά μου θα έχουν από δω κι εμπρός μια εξήγηση: Οι άνδρες μοιάζουν με λάστιχα, τεντώνο­νται ως ένα σημείο και μετά επανέρχονται, και οι γυναί­κες μοιάζουν με κύματα, εκεί που η διάθεσή τους είναι στην κορυφή, μπορεί να πέσουν σε βαθιά κατάθλιψη. 

Από τη στιγμή που τα γνωρίζουμε αυτά, που είναι αναπόσπαστα συνυφασμένα με το κορμί, άρα και με το φύλο μας, μαθαίνουμε να συμβιβαζόμαστε, να αποδεχόμαστε πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι από τη φύση. Τέρμα τα ερωτηματικά του τύπου: «Μα τι μου συμβαίνει, εμένα που έχω τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη...;» ή «Βαρέ­θηκα, θέλω να παρατήσω τα πάντα...» που μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για τα γερά θεμέλια της ζωής μας και για τις επιλογές μας.

Είμαι άνδρας ή γυναίκα, άρα σκέφτομαι ως άνδρας ή γυναίκα. Και σκέφτομαι με διαστήματα (όπως το λάστι­χο όταν τεντώνεται) ή με σκαμπανεβάσματα (όπως το κύμα), και όλα αυτά κάνουν τον κύκλο τους, πάνε κι έρ­χονται. 

Μια γνώση που πρέπει να αποκτήσουμε για να βάλουμε τέλος στις πλάνες μας.

Αυτή η σκέψη για τα δυο φύλα συναντά και αντανα­κλά τις πολιτιστικές εικόνες που κυριαρχούν γύρω μας και που δημιουργούν κι αυτές τις σεξουαλικές μας ταυ­τότητες. Αυτοί οι προσδιορισμοί ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες δεν μας ξαφνιάζουν, δεν είναι επανα­στατικοί. Δεν ανακαλύπτω έναν «διαφορετικό» εαυτό, γιατί οι προσδιορισμοί μού είναι γνωστοί. Όταν ο συγ­γραφέας τους απαριθμεί, λέω: «Μα ναι, εγώ είμαι!». Και είμαι πράγματι αυτός ή εκείνη! 

Οι τύποι του Αρειανού και της Αφροδισιανής βρίσκονται στο σταυροδρόμι του παρελθόντος μας, της παιδείας μας, των κοινωνιών μέσα στις οποίες ζούμε, της εποχής μας. Μιας εποχής που, παρ' όλη τη φαινομενική ελευθερία της, είναι ακόμα αγκιστρωμένη σταθερά στα αρχέτυπα του τολμηρού και ριψοκίνδυνου άνδρα και της πιστής και αφοσιωμένης γυναίκας.

Με αυτήν τη σύζευξη του κορμιού και του πνεύματος, με αυτήν τη σύζευξη στην οποία δεν παρεμβάλλεται τί­ποτε, τέρμα τα «Ποιος είμαι;», τέρμα τα «Πού πάω;» που ανθούν στην ανθρώπινη κοινωνία. Τέρμα οι αγωνίες που απορρέουν από τη σχέση μου, τέρμα η μοιρολα­τρία της υποχρεωτικής αποτυχίας της. Όπως και να έχει το πράγμα, θα χρειαστεί τόση δουλειά για να μάθουμε να αγαπιόμαστε σωστά, που δεν θα έχουμε το χρόνο ούτε να σκεφτούμε να χωρίσουμε...

Ο δεύτερος λόγος της «γοητείας» του Άρη και της Αφροδίτης είναι η αλληλεξάρτησή μας. Μια αλληλεξάρτηση που μας αναγκάζει να παραμένουμε υποχρεωτικά μαζί. Είμαστε διαφορετικοί, αυτό είναι σίγουρο, αλλά κάνουμε κι πάντα σε συνάρτηση με τον άλλο. Ενεργούμε για τον άλλο και προς τον άλλο, υιοθετούμε ανάλογους τρόπους συμπεριφοράς ο ένας προς τον άλλο.

Ανάμεσα στους δυο πλανήτες μας έχουν δημιουργηθεί χιλιάδες δεσμοί. Και ανάμεσα σ' αυτούς έχουν μπλεχτεί όλες οι ελπίδες και οι ανάγκες μας, οι παραλείψεις και οι συνεισφορές μας, τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας. 

Είμαστε διαφορετικοί, αλλά δεν είμαστε ανεξάρτητοι. Και να που αυτό μας καθησυχάζει και μας εν­θουσιάζει! Μπορεί ο άλλος να είναι διαφορετικός από μένα, παρ' όλα αυτά δεν έχει τη δική του ζωή, ξεχωριστή από τη δική μου. Κανένας δεν είναι πλασμένος μόνο για τον εαυτό του, κανένας δεν έχει βλέψεις ξένες προς τον άλλο, δεν απαντάται χώρος που να υπάρχω χωρίς τον άλλο. Είμαστε διαφορετικοί, αλλά δεν χάνουμε ποτέ ο ένας τον άλλο από τα μάτια μας. 

Ο άνδρας είναι κατακτητής, φέρνει τα τρόπαιά του στο σπίτι και ανταμείβε­ται. Η γυναίκα αφιερώνει τη διάθεσή της για προσφορά στη σχέση της και στην οικογένειά της. Όταν ο κύριος κλείνεται στη σπηλιά του, το κάνει γιατί έχει ανάγκη να σκεφτεί για να λύσει κάποιο πρόβλημα και να επιστρέψει πιο ισχυρός, φέρνοντας στην οικογένειά του τη λύση. Και συμβουλεύουν την κυρία να παρακολουθεί τον κύ­ριο διακριτικά, όλο αυτό το διάστημα, χωρίς να τον πα­ρενοχλεί με τις απαιτήσεις της. Θα μάθει να τον δέχεται χωρίς παράπονα όταν επιστρέφει από τη σπηλιά του, γιατί είναι και για το καλό της σχέσης τους που εκείνος έχει την ανάγκη να απομονώνεται.

«Για έναν άνδρα, το να αισθάνεται ότι δεν τον χρειάζονται είναι αργός θάνατος». 

Ιδού γιατί μπορεί ο άνδρας να είναι διαφορετικός από τη γυναίκα, αλλά δεν μπορεί να κάνει χωρίς εκείνη. Η γυναίκα δικαιολογεί την ύπαρ­ξή του, γιατί του αποδεικνύει τη χρησιμότητά του. Οι γυ­ναίκες, πάλι, είναι ευτυχισμένες «όταν νιώθουν ότι τις αγαπούν». Και σ' αυτό το σημείο δεν τίθεται θέμα ανεξαρτησίας. Για να νιώθεις ότι σ' αγαπούν, πρέπει να ξέ­ρεις σίγουρα ότι υπάρχει κάποιος που σ' αγαπά. Χωρίς αυτό τον άλλο, οι γυναίκες δεν θα νιώθουν ότι τις αγα­πούν, γιατί κανείς δεν θα τις αγαπά...

Επανατοποθετώντας μας στην τροχιά των βασικών διαφορών μας, ο Άρης και η Αφροδίτη μας βεβαιώνουν ταυτόχρονα για την αλληλεξάρτησή μας. Ο ένας χωρίς τον άλλο θα πάθουμε κατάθλιψη. Η ζωή του ενός δικαιο­λογεί τη ζωή του άλλου. Οι πράξεις του ενός έχουν ως σκοπό να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες του άλλου. Αυ­τό που λέω, αυτό που κάνω, πρέπει να καθησυχάζει τον άλλο. Επενδύουμε όλο μας το είναι στο κοινό καλό της σχέσης μας και η μεγαλύτερη ανταμοιβή θα είναι πάντα η αναγνώριση του άλλου.

Ο τρίτος λόγος που μας κάνει να δεχόμαστε απρόσκο­πτα τις συζυγικές ασκήσεις του Άρη και της Αφροδίτης είναι η προοπτική να ελέγξουμε τα πάντα. Δεν θα διστά­σουμε να σηκώσουμε τα μανίκια μας αν είμαστε σίγου­ροι πως στο τέλος θα καταφέρουμε να εξουσιάσουμε τη ζωή μας.

Πράγματι, αν το κορμί μου αποφασίζει για την προσωπικότητά μου, και αυτή, κατανοητή και περιχαρακωμένη, κατευθύνει αυτό το κορμί όπως θέλει, ιδού εγώ, σί­γουρος για την παντοδυναμία μου. Την της θέλησής μου που αποφασίζει για τις πράξεις μου, την παντοδυναμία του μυαλού μου που οργανώνει προς κι καλύτερο τη ζωή μου, την παντοδυναμία των επίλο­γων μου που γίνονται απόλυτα συνειδητά. 

Παντοδυνα­μία της κατανόησης και της γνώσης μου που με απαλλάσσει από κάθε έκπληξη, ιδιαίτερα στον ερωτικό τομέα... που βρίθει από αυτά. Παντοδυναμία να εξουσιάσω τη συμπεριφορά μου, να γνωρίζω εκ των προτέρων τα όριά της, να μην κάνω λάθη. Ακόμα κι αν μου επιτρέπεται να θλίβομαι, καμιά φορά και να αποτυγχάνω, χάρη στην εξάσκηση θα καθοδηγώ τέλεια τη σχέση μου, από ιη στιγμή που θα ξέρω τι ζητά ο άλλος και πώς να του το προσφέρω.

Εμείς, που κατά βάθος φοβόμαστε ότι θα μας εγκαταλείψουν, έχουμε την εγγύηση, στις αρειανές και αφροδισιανές σχέσεις μας, ότι βρισκόμαστε διαρκώς συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο. Κανείς, σ' αυτή την οργάνωση του ζευγαριού, δεν είναι μόνος. Ο καθένας είναι σε θέση ν' ακούσει τον άλλο - να τον ακούσει μ' έναν τρόπο τον οποίο θα μάθουμε να εφαρμόζουμε σωστά. Ο καθένας παρακολουθείται και ενθαρρύνεται από τον κομπάρσο του. Ο καθένας φροντίζει τον άλλο, ο καθένας ξεχειλίζει από καλοπροαίρετα συναισθήματα.

«Τα οδυνηρά συναισθήματα», όπως αποκαλεί ο συγ­γραφέας την αηδία, την ανυπομονησία, τον αδικαιολό­γητο θυμό μας, θα ρυθμιστούν και αυτά. Κάποια από αυτά τα συναισθήματα με την εξάσκηση θα ξεριζωθούν. Τα υπόλοιπα αποτελούν μέρος «φυσιολογικών» κυκλοθυμικών αντιδράσεων και καταιγίδων, που αρκεί να τις προσδιορίσουμε και να περιμένουμε να περάσουν. Άλλα, πάλι, ανήκουν στο παρελθόν μας και οφείλονται στην κακή διαπαιδαγώγηση που έχουμε λάβει. Αυτά τα τελευταία, αφού τα εντοπίσουμε και τα διορθώσουμε, δεν θα μας ξαναενοχλήσουν.

Αυτή η καινούρια ανθρωπότητα, που δεν είναι παρά η παλιά απαλλαγμένη από την άγνοια και τις κακές συνή­θειες, μας εξασφαλίζει την πορεία της ζωής μας, τον κα­λύτερο τρόπο για να είμαστε αισιόδοξοι. Θα μπορούμε να επενδύουμε στη σχέση μας, που πλέον θα αντέχει «όπως την πρώτη μέρα». Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω ποιος εί­ναι ο άλλος, και ξέρουμε πώς να κάνουμε μαζί. Ξέρω τι πρέπει να πω και ποια είναι η αρμόζουσα αντιμετώπιση για να μην αποτύχουμε. Και για να ξαναχρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση, έτσι «επαναπρογραμματισμένος» θα εξουσιάζω το παρόν, που θα μας εγγυάται ένα μέλλον αναγκαστικά αμετάβλητο...